Kijk, dat zijn dus van die dingen waar je niet zo snel bij stilstaat als je een Engelse man schaakt. De familie is altijd een vliegreis bij je vandaan.
Normaal is dat al vaak best jammer, dat je niet gewoon even een dagje langs kunt gaan (en vice versa), maar als er dan een pandemie komt is het in ene nóg lastiger. En in de praktijk betekent het dat we de familie al twee jaar niet hebben gezien. Ben heeft ook familie in Canada, waarvoor natuurlijk hetzelfde geldt.
Maar nu was er nog een extra ding. Ben's lieve, oude grootmoeder overleed een paar weken geleden. Natuurlijk hebben we nog wel gekeken naar de mogelijkheden om toch heen te gaan, maar met verplichte quarantaines en beperkingen overal zetten we dat al gauw uit ons hoofd.
Dus zaten we een paar vrijdagen geleden voor de televisie. De laptop ernaast, die de livestream castte. We zagen de hoofden van de familieleden en degene die achter de microfoon stond. We waren erbij, en toch ook niet.
We luisterden naar de muziek van Sophie die we hadden opgenomen. We zongen wat onbeholpen mee met een gezang. En toen ging de livestream weer uit.
We maakten scones met room en jam. Want de familie daar zou ook een "cream tea" doen. En toen gingen we dan maar gewoon door met de dag. Stil. In gedachten verzonken.
Het zijn rare tijden, waar we in leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat je een bericht achterlaat :)