De eerste keer

 Als kind wilde ik graag viool spelen, maar helaas is dat een van de zeer weinige dingen die mijn moeder ooit heeft geveto'd. Toen ik op het conservatorium zat besloot ik daarom dat ik een viool zou kopen, en zo geschiedde. Maar ik had geen lessen, geen bronnen om iets van te leren en daarom hing de viool ruim 20 jaar ongebruikt aan de wand. 

Tot bijna twee jaar geleden. Ik kijk graag naar het YouTube kanaal van TwosetViolin, en steeds vaker betrapte ik me erop dat ik de viool zat te bekijken, die daar werkeloos hing te hangen boven de piano. Wat nou, als toch? Als ik misschien toch zou leren spelen? Misschien, gewoon tien minuten per dag of zo? Dat is uiteindelijk tien minuten meer dan geen minuten? 
De A-snaar was al jaren daarvoor gebroken, dus ik kón niet eens beginnen, totdat ik met viool naar de muziekwinkel toog en snaren kocht. Een nieuw hoofdstuk begon. Nu echt. En nu had ik wel bronnen, want YouTube, en na een poosje besloot ik ook les te nemen. Nog een poosje later kwam er een "nieuwe" viool, maar dat is een verhaal voor een andere blog. 
Ik deed dit alles, geheel tegen mijn gewoontes in, alleen voor mezelf en voor niemand anders. Ik was ook eigenlijk helemaal niet van plan om ooit voor anderen te spelen. Het is lastig weet je, als je al musicus bent, om een nieuw instrument te leren bespelen. Natuurlijk heb je een voorsprong, maar je hebt ook oren. En er is, al helemaal bij de viool waar letterlijk één millimeter ernaast retevals is, een discrepantie tussen hoe je wilt dat het klinkt en hoe het klinkt. Toch genoot ik ervan, héél hard. Het werden puntjes van licht, die oefensessies op de viool die natuurlijk veel langer waren dan de tien minuten die ik aan mezelf beloofd had, en ondanks dat mijn lijf er enorm aan moest wennen en zich steeds bezeerde zette ik door. 

Zo langzamerhand kwam het besef dat het misschien toch wel leuk was om ooit voor publiek te spelen. Maar waar dan? En wanneer? En op welk punt? Overal waar ik concerteer ben ik als professional, zelfs in concerten die ik zelf bestuur en/of waar ik ook piano of fluit speel. Het is niet een omstandigheid waarin je dingen eenvoudig even kunt uitproberen. Het moet gewoon goed zijn, of in elk geval "goed genoeg." En die lat... die leg ik voor mezelf nogal hoog. 
Het was een interessante Catch 22, want wat is goed genoeg? En hoe kun je leren uitvoeren, als je pas kunt uitvoeren áls het "goed genoeg" is? 
Ik wist wel dat ik graag als eerste publieke stuk "Méditation" van Massenet wilde spelen. Het is een belangrijk stuk voor onze familie en ik vond het mooie symboliek om daarmee te beginnen. Maar daarmee maakte ik het mezelf niet makkelijker, want het is een prachtig stuk maar ook kwetsbaar. 
Zo dubde ik wat verder, tot afgelopen vrijdag. 

We gingen naar Den Haag, want we moesten naar vioolbouwer Bouwman voor de viool van Sophie. Mijn viool was ook mee, en Sophie bleek een kleinere viool nodig te hebben, dus voordat we het wisten moesten we straks op de terugweg drie violen ophalen bij Bouwman. 
Mijn moeder wilde vervolgens graag naar het Boeddhawinkeltje, en daar vertelde ze aan de vriendelijke mevrouw dat we straks die violen moesten halen. De mevrouw van het winkeltje was direct enorm enthousiast. 
"Speelt u viool?"
"Nee, mijn dochter speelt viool."
"Ooo! Krijgen we straks een concert?"
Ik glimlachte maar wat en we gingen verder. 

Op de terugweg waren we, dit keer mét alle violen, terug in het winkeltje. Mijn moeder kocht de armband waarop ze verliefd was geworden. De mevrouw van het winkeltje glimlachte vriendelijk, haar man, die in het hoekje zat, ook. Maar het was de jonge vrouw in de andere hoek die vroeg of mijn vioolkoffer open zou gaan. 
En opeens dacht ik: waarom ook niet? Ik legde de koffer op de grond, haalde de viool eruit en stemde die snel. Toen zette ik zonder verder nadenken Méditation in. Mijn ogen waren dicht, ik was in de muziek, en ik voelde hoe het publiekje meeging, hoe ze erin gezogen werden, erin opgingen, in dit korte moment van magie dat we samen beleefden. Toen ik de laatste noot speelde sprong de mevrouw op en gaf me een solo-staande ovatie. 
Ze vertelde me dat ze als kind zes jaar pianoles had gehad. Het zijn mensen die houden van muziek en graag naar concerten gaan. Mensen zoals ik die bij elk concert in het publiek zie, maar nu in zo'n andere, intieme setting. 

Op de terugweg in de auto zei ik zeker tien keer: "I can't believe I just did that."

De mensen van de winkel wisten helemaal niet dat ze de première kregen, ze wisten niets over mijn weg, mijn twijfel en perfectionisme, niets over wat het moment voor mij betekende. Een moment dat we even deelden, vluchtig, zoals momenten altijd zijn, maar dat ik vanaf nu met me meedraag in mijn hart.