Eigenwijze Nederlanders

 Vorige week kwam er op Too Good To Go (ken je die app? Echt een aanrader! Eten dat op of over de datum is wordt voor 1/3 van de prijs verkocht, en zo red je zowel het milieu als je portemonnee) een "Dolci" pakket bij Mercato Italiano op het industrieterrein in Heiloo. Nu weet ik dat veel van die dolci glutenvrij zijn, want amandelen en abrikozenpitmeel en zo, dus leek het me een leuke traktatie voor Sophie, die geen tarwe verdraagt maar wel middenin het leren voor haar laatste proefwerkweek zat. Ook was het prachtig weer. De winkel is een kilometer of tien bij ons vandaan. Ik voelde me goed. Fietsen? 

Ben was natuurlijk meteen aan boord en we stapten op de fiets. Op de terugweg zouden we nóg een TGTG halen, namelijk een broodbox voor Ben in Oudorp. De ophaaltijden kwamen precies handig uit, maar we hadden niet héél veel marge. Geeft niks, toch? De zon scheen, er was weinig wind, mij kun je toch niet gelukkiger maken, hoor.

Het was een overheerlijk tochtje, alleen onderbroken door het feit dat mijn geliefde echtgenoot de weg - die hij jarenlang dagelijks fietste want hij wérkte nota bene op datzelfde industrieterrein als waar we nu heen gingen - vergeten was. Dus ietsje later dan gepland reden we op het fietspad van Alkmaar naar Heiloo, langs de afvalverbranding (dat grote rode gebouw wat je al van verre ziet op de A9). 
Toen stond er plots een bord. Afsluiting, omleiding.
Tsja. Wat doe je dan, als Nederlandse fietser? Negeren, toch? Zal wel meevallen, toch? We fietsten door. Nog een bord. We fietsten door. Intussen konden we de gebouwen van het industrieterrein al zien, nog geen 100 meter verderop. We haalden wat voetgangers in en toen... stond er plots een hek. Een echt hek, volledig over het fietspad. Maar het was wel aan één kant opengemaakt. Wat zei ik in de titel ook weer over Nederlanders? Ik keek Ben aan. "Wanna lift it?" "Sure."
Ik stapte over het opengemaakte hek en pakte mijn fiets aan. Ben tilde zijn eigen fiets over het hek en we liepen verder, fietsen aan de hand. De weg was opgebroken maar op het zand kon je prima lopen, en te zien aan de hoeveelheid fietssporen waren we verreweg niet de eersten die dit deden. Wat wandelaars kwamen ons van de andere kant tegemoet en ik moest lachen. 
"We hebben onze eigenwijze Nederlanderbadge weer verdiend!" grapte ik tegen ze, en ook zij moesten lachen. 
Even dacht ik nog, zo'n 50 meter verderop, dat we er écht niet langs konden, want er was een heel gat in de weg waar blijkbaar aan de riolering gewerkt werd o.i.d.. Niet die dag, natuurlijk, want het was zaterdag. Maar je bleek er toch langs te kunnen, vanaf de zijkant, en zo kwamen we veilig bij het hek aan de andere kant, wat zelfs helemaal opengetrokken was zodat we er zó doorheen konden lopen. 

Yep. We zijn ook allemaal zo eigenwijs ;-)

(P.S. de dolci waren inderdaad vrijwel allemaal geschikt voor Sophie en we redden het ook nog om op tijd te zijn bij de volgende box, die letterlijk zo vol met heerlijke broden zat dat de vriezer thuis gillend wegrende!)