Ik zat zojuist buiten, in de tuin, op het bankje een beetje te schrijven in een mooi boekje, onder de nog kale takken van de appelboom die serieus lijkt te overwegen of vandáág de juiste dag is om te ontploffen in een zee van bleekroze bloesems.
Ik hou zo van dit begin. Het heerlijke gevoel van opluchtende eindeloosheid, van de winter die nooit verder weg is dan nu, van oneindig licht en warmte in het vooruitzicht. Van je opvouwen in de stoel met een boek, zonder kruik en dekentje, terwijl rozen uitbotten en zich klaarmaken om te ontvouwen in donkerroze. Van de eerste vlinder (een citroengeeltje, dit jaar) en de eerste hommel, van houten spellen spelen in de avond in het park want het is toch nog licht en droog en warm genoeg, van mogelijkheden en energie en groen en kleurenpracht en plafonds van wuivende, nieuw geboren bladeren boven mijn neus, die gulzig de geuren van ontluikende natuur opsnuift. Van de kachel uit en de deur open, terwijl het genadig nog te vroeg is voor fruitvliegjes en muggen.
Overheerlijk, dit.
Hoewel ik de winter ook heerlijk vind, is de lente op haar beurt inderdaad ook mooi.
BeantwoordenVerwijderen