Een minstreel mee naar huis

 Van de week ging ik even met mijn moeder naar de stad. Zij is hartstikke herstellende van een nare operatie aan haar pols, dus we deden heel voorzichtig. 
Toch zag ik het al meteen toen we langs de Mient liepen: die doet het niet meer. 
"Zullen we even wat drinken?" stelde ik voor. 
Dat vond ze een goed idee. 
We gingen zitten bij een cafeetje op het Waagplein en bestelden verse gember/sinaasappelthee (ik), en cappuccino met havermelk (zij).
Supergezellig. 
Maar na een poosje waren de drankjes op, en mijn moeder gaf schoorvoetend toe dat ze nog steeds licht in haar hoofd was.
"Zal ik even de auto halen?" vroeg ik. Ze twijfelde even. 
"Doe maar."

Met gezwinde pas liep ik terug naar de auto, door de Magdalenenstraat, waar tot mijn grote verbazing een man zat met een luit.
Een luit! Wie heeft er ooit op straat een zingende man met een luit gezien? Maar hier was er toch echt eentje, met een bordje bij zijn tas waarop stond: 
"Neem een minstreel mee naar huis."
Ik stopte om geld uit mijn portemonnee te halen en intussen luisterde ik naar wat hij zong.
Dowland. Oude muziek, uit de 16e eeuw. Ik kende het stuk: Come Again . 
Hmm, dacht mijn hoofd. Zal ik? Zal ik niet? Ik wierp het munstuk in de tas van de minstreel en keek hem even aan.
De man was intussen echt voor mij aan het zingen, met glimmende ogen een aubade, zijn vingers zelfverzekerd op de dubbele snaren. Zachtjes zong ik een maat mee.
"To see, to hear, to touch, to kiss, to die..."
De ogen van de minstreel sperden zich wijd open. Deze had hij duidelijk even niet zien aankomen. Toen knikte hij enthousiast en zette het couplet nogmaals in. 
Okee, dan. Ik zong mee. Hij genoot duidelijk van het moment. Dus ik keek hem vragend aan en begon spontaan met de laatste strofe. 
"Gentle love, draw forth thy wounding dart..."
Glimmend zong en speelde hij met me mee. De mensen bij de patatkraam naast ons keken hun ogen uit. 

Na de laatste noot glimlachte ik en zei ik hoe bijzonder ik het vond dat hij hier zo zat te zingen, mét luit. Hij bedankte me stralend en ik liep gauw verder, om de auto te halen. 

"Je hebt wel wat gemist!" zei ik mijn arme moeder, toen ik de auto voor zette. 
"Oh?"

"Pret" echo?

 Eerder deze week moest/mocht ik naar het ziekenhuis voor een echo. Ik had laatst al verteld dat het de laatste tijd niet zo denderend ging met mijn buik, toch? Ik zal hier verder niet op de details ingaan, maar er werden op verzoek van de huisarts even een aantal dingen gecheckt. 

Ik had een jurkje aan (natuurlijk) en daaronder een fietsbroekje. Dus toen ik stipt op tijd werd binnengeroepen vertelde de assistente dat ik rustig alles aan mocht houden, dat de jurk alleen omhoog moest. Ze zei nog: 
"Zo handig, in de zomer, als mensen minder kleren aan hebben."
"Snap ik! Ik heb eigenlijk altijd jurkjes aan." glimlachte ik. 
Ik mocht gaan liggen op de tafel, een schoon stuk papier onder me, buik ontbloot, een handdoek op mijn onderbuik gespreid. De dokter kwam al binnen en stelde zich voor. Zonder enige omhaal drukte hij het apparaat op mijn buik. 

"Dit ziet er prima uit." sprak hij al snel. 
"Wat fijn." antwoordde ik. "De huisarts vroeg zich trouwens nog af waarom de aorta zo hevig klopte."
"Ah." sprak de arts. Het was een aardige man, ongeveer van mijn leeftijd. Hij was duidelijk ervaren, te voelen in de zekere, rustige bewegingen van een man die dit al een miljoen keer eerder deed.
"Dit is een compliment..." zei hij toen, duidelijk niet als compliment, maar eerder om zijn volgende opmerking op de juiste manier over te laten komen, "...dat komt omdat u daar niet zoveel vet heeft."
Ik zei niets. Hij ging door met wrijven over mijn buik met het echo-apparaat en vervolgde zijn zin. 
"Bij iemand van uw postuur is dat gewoon."

Bij. Iemand. Van. Uw. Postuur. 

Ik knipperde even met mijn ogen. Natuurlijk was ik me bewust van hoe ik daar lag. Grotendeels decent, op mijn rug, mijn buik is gelukkig vrij goed teruggetrokken na het afvallen, ik wist dat hij waarschijnlijk geen idee had van wat zijn woorden betekenden. Even vroeg ik me af: zal ik aangeven dat het niet altijd zo was? 
Nee, besloot ik toen. Nee. 
Ik glimlachte een beetje, alsof er iets groots helemaal voor mij alleen zichtbaar was. 
"Gelukkig." zei ik. 

Ik weet niet wat het was, aangezien ik best wel weer gewend ben geraakt aan slank zijn. Misschien is het hoe nuchter en objectief hij het zei, simpelweg als een medisch feit, wat me zo raakte. 
Ik mocht opstaan, mijn buik schoonmaken met de handdoek, en het ziekenhuis uit huppelen. 

Voel je je lichter?

 Deze vraag stelde Nicole van het geweldige blog huisvlijt mij laatst in een comment: "voel je je nu ook lichter?"
Ik heb daarop een simpel antwoord:
"OOO! JAAA!"
En óf ik me lichter voel. En het beste voorbeeld daarvan kwam deze week. 

In het park staat een groot klimrek van touwen. Hij wordt in de volksmond de "Klimspin" genoemd, geen idee of hij ook officieel zo heet. Hij wordt enthousiast gebruikt door grote en kleine kinderen. Ik ben er vroeger wel eens een stukje opgeklommen met een veel kleinere Sophie, en dat kon ook wel hoor, maar de openingen zijn wat klein voor volwassenen en het klimmen ging me ook niet denderend af. 

Eergisteren hadden we met mijn moeder, die geopereerd is aan haar pols, afgesproken bij de Klimspin voor een klein rondje door het park. En we hadden een verrassing voor haar mee: ijs van Scoobs and Winston's! Zo kwam het dat ze genoeglijk op het bankje zat en snoepte van haar ijsje met cookies and cream. En zo kwam het dan weer dat Sophie en ik in ene de Klimspin opklommen. 

En dat was dus een compleet non-event. Echt, gewoon geen enkel probleem. Ik zette mijn voet hoog op de touwen en duwde mezelf zonder moeite omhoog. Voor ik het wist stond ik op de top, met Sophie. Te glunderen.

Ja, ik voel me lichter. Veel lichter. Door het verloren gewicht maar natuurlijk ook doordat ik heel veel wandel en fiets. Ik ben fitter dan ooit, en op zo'n moment voel je dat dan plots even zó duidelijk. 

Heerlijk.   

Het grappigste moment kwam toen we weer naar beneden klommen. Een man met twee kinderen kwam net aan en zei tegen de oudste: "Wacht even totdat de meiden beneden zijn."
Oeps. Ik heb maar geen oogcontact gemaakt toen we weg liepen!