Honderden keren hebben mijn ouders (al) in de zaal gezeten. Vanaf mijn kinderjaren op ballet, kinderkoor, later schoolkoor en -orkest. Daarna musicals, uitvoeringen op het conservatorium, daarna als professional.
Ik vind het altijd fijn als ze erbij zijn. Maar heb nooit echt gevoeld hoe dat nou is, je kind op het podium.
Tot vandaag. Vandaag zet Sophie haar eerste stappen voor publiek in haar allereerste balletuitvoering. Meteen maar even in theater de Vest ook nog. En wij zitten in het publiek.
We maken niet mee hoe het achter de schermen zal verlopen, we maken niet mee hoe ze zich in de coulissen zal houden. Het enige dat we zullen zien is hoe ze oploopt en hoe ze danst.
En wat zullen we trots zijn.
Mijn kind. Mijn kleine meisje dat groeide in mijn buik is opeens zo groot geworden dat ze zonder mij, maar wel met haar vriendinnen, op het podium stapt. Ik moet er nu al een traantje over wegpinken, dat wordt nog wat straks!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat je een bericht achterlaat :)