Heerlijk en makkelijk powerontbijtje vol vezels

 Ik krijg enorm vaak de vraag: wat eet je dan? Vandaag ga ik wat dieper in op het ontbijt. 

Ik wil graag een aantal dingen:
* veel vezels
* gezond
* lekker
* geen bloedsuikerpieken.

Dat had ik namelijk vroeger, toen ik van een ayurvedische diëtiste havermoutpap moest eten. Ik at dan pap met havermelk en rozijnen en had na een uur gíerende honger echt. Niet te doen. 

Nou, dat kan dus anders. Ik eet eigenlijk elke ochtend: 

Een geprakte rijpe banaan (groene bananen kunnen juist verstoppen),
Een gekopte eetlepel cacaopoeder,
Een dadel in stukjes,
Een vijg in stukjes,
Twee gekopte eetlepels (20 gram) haverzemelen óf een eetlepel (10 gram) chiazaad.
Eventueel een half theelepeltje kaneel. Dit doe ik soms wel, soms niet. 

Alles door elkaar mengen, even een paar minuten laten staan zodat de zemelen of zaden wat zachter worden, en that's all! Ik vind het echt overheerlijk en ik zal even wat van de voordelen opnoemen.

* Afhankelijk van de grootte van bananen en zo zit er zo 15 gram vezels in dit ontbijtje. Dat is al de helft van de aanbevolen hoeveelheid voor een vrouw! 
* Banaan bevat o.a. vitamine B6, kalium, magnesium en calcium, wat goed is voor van alles w.o. de bloeddruk. 
* Cacao zit vol antioxidanten, magnesium en ijzer. 
* Kaneel heeft ontstekingsremmende eigenschappen, naast dat het heerlijk is. 
* Vijg helpt bij het naar de wc gaan.
* Dadels zijn weliswaar zoet maar de Glycemische Index is laag en hij zit vol met goede mineralen. 
* Chiazaad zit vol Omega 3 olie. 
* Ik kan hier rustig uren op lopen: geen enorme pieken en dalen en geen hongerklop. 
* Alle ingrediënten zijn gezond en vol voedingsstoffen. 

Eet smakelijk! 

Als je jezelf niet kunt helpen ;-)

 We zijn op vakantie in een prachtig gebied. Nu ja, tegen de tijd dat je dit leest zijn we alweer thuis, maar terwijl ik dit schrijf zijn we wel degelijk op vakantie in een prachtig gebied ;-)

De camping bevindt zich echt midden in het bos. Eigenlijk loop je over een bospaadje en toevallig staan er wat tenten en caravans. Gisterenavond liep ik met mijn fiets aan de hand zoals elke avond naar het hek om nog even een stukje te fietsen, terwijl ik -vakidioot- heel zachtjes en een octaaf lager Music for a While van Purcell zong. Een man stond aan de andere kant van het hek, te fluiten naar zijn hond die blijkbaar weinig zin had om te komen, want de man floot nog maar eens.

Kijk, een paar jaar geleden had ik hem alleen maar vriendelijk gegroet maar ik word geloof ik steeds ongefilterder, hoe meer ouwe meuk ik opruim in mezelf. Dus voor ik het weet zei ik hardop:
"Ik kom al!"
De man moest lachen en gebaarde naar achteren.
"Ik floot naar de hond."
"Weet ik," glimlachte ik, "maar ik moest even flauw doen."
"Je liep anders mooi te zingen." antwoordde hij. "Het klonk goed!"
Oeps, het was niet de bedoeling dat iemand dat hoorde. Onderschat ik alsnog mijn geoctaveerde sotto voce volume. 
"Het is mijn beroep, dus dat mogen we hopen." glimlachte ik weer.
"Ah!" lachte de enigszins verbaasde man, wiens hond nu dan toch had besloten dat komen een optie was. Ik liep met de fiets langs hem door het hek terwijl de hond en hij de camping op gingen.
"Het klonk goed!" riep hij nog maar eens over zijn schouder. 

Als je een aanval krijgt

 De eerste aanval kreeg ik al toen ik nog aan de antibiotica zat, na het ziekenhuis vorig jaar. Dezelfde symptomen, buikpijn, vijfhonderd keer naar de wc, ik zal jullie de details verder besparen but it ain't pretty. Toen was het een tripje naar het ziekenhuis maar de ontstekingswaarden waren gelukkig niet meer (erg) verhoogd.
Voor het geval - lieve lezer - jij geen dokter, verpleegkundige of ervaringsdeskundige bent: ontstekingswaardes, of CRP, zijn (eiwit)waardes in je bloed waaraan dokters kunnen zien of er ergens in je lijf een ontsteking zit. Normaal horen ze onder de vijf te zijn. Bij mij waren ze al jaren wat verhoogd, zo tussen de 12 en 20, dat noemen ze laaggradige ontstekingen. Daarover ga ik nog wel eens bloggen. De dag dat ik opgenomen werd waren ze 150. 
 
Kijk, westerse dokters kunnen met diverticulitis verder dus gewoon echt he-le-maal niets. Er zijn maar twee dingen die ze kunnen doen: als het echt te erg ontsteekt je opnemen in het ziekenhuis en vol antibiotica pompen, en in het uiterste geval als de ontsteking echt niet onder controle komt opereren en een stoma. Je snapt vast dat er mij behoorlijk wat aan gelegen is die optie te negeren ;-)
De rest van de tijd doen ze niets, nul, nakkes, nada. Zelfs de dingen die ze wél zouden kunnen doen, zoals bijvoorbeeld informatie geven over hoe je kunt proberen het te voorkomen, worden helaas niet gedaan. Afwachten en hopen is het devies.

Ik ben niet zo van het afwachten en hopen.

Sinds die tijd bleef het gebeuren, in de eerste instantie best heftig. Een aanval kwam opzetten, en ik was dagenlang uitgeschakeld. Gelukkig ging het gedurende het hersteljaar steeds beter en beter en wederom gelukkig kon ik na een paar maanden wel enigszins normaal doorfunctioneren, ook mét aanval.
Wat is er dan precies aan de hand op zo'n moment?
Dat is een bijzonder goede vraag. 
De ene huisarts, die ik eerlijk gezegd wat minder vertrouw dan de andere, is van mening dat alles wat er gebeurt met mijn buik diverticulitis moet zijn, ook als mijn bloedwaardes verder goed zijn. De andere denkt dat er ook meerdere dingen tegelijk aan de hand kunnen zijn maar wát dan is voor haar ook een goede vraag. De MDL arts daarentegen die ik na acht maanden wachten mocht bezoeken keek me enigszins meewarig aan en zei dat ze me nog wel vaker zou zien met een ontsteking.
Kijk, dát is nog eens iets handigs om tegen een patiënt die niet geholpen wordt door stress te zeggen, niet? 

Gelukkig gaat het de afgelopen maanden - dankzij alles wat ik voor mijn gezondheid doe - echt hartstikke goed. Ik functioneer beter en eenvoudiger dan sinds ik twintig was. En ik ben van mezelf nogal positief ingesteld dus eigenlijk ga ik er dan voor het gemak ook altijd vanuit dat het gewoon helemaal over is. Het was toch al maanden geleden. Toch?
Toch? 
Dat helemaal over zijn bleek dus nog niet helemaal waar, vorige week. Waarom kwam het? Ik weet het niet zeker, maar op donderdag werd ik niet lekker. 
Goed niet lekker, zelfs. Gelukkig niet met veel pijn maar wel met die andere gezellige symptomen en ik voelde me uiteindelijk toch ellendig genoeg om even de (vervangende, want ik heb een timingprobleem met huisartsen die op vakantie zijn) arts te bellen om éven CRP te prikken.  
Die huisartsenpraktijk is gelukkig echt ontzettend prettig. De assistente was aan de telefoon heel aardig en vroeg me wat ik liever wilde: de dokter zien en prikken, of alleen prikken?
Erg fijn als je eigen ervaring serieus genomen wordt. Ik koos voor alleen prikken want ik ken het riedeltje intussen: CRP boven de 20: naar de EHBO. CRP onder de 20: uitzieken. Ik mocht meteen komen.

Ik zat nog maar even in de wachtkamer toen ik binnengeroepen werd. De assistente keek me vriendelijk aan.
"Zo. Jij voelt je ellendig." zei ze mild.
En dat was dus zó fijn, he. Je voelt je meteen gezien, én je hoeft meteen niet meer te doen alsof het allemaal best wel gaat. Ze prikte in mijn vinger, maar tja: ook al was het 25 graden buiten had ik op dat moment een fleecetrui aan en was alsnog steenkoud. Wedden dat die vinger dus heus niet ging bloeden? Ze drukte, en drukte nog maar eens maar de vinger keek haar aan met een venijnige blik en leek te zeggen: bloed lekker zelf, of zo.
Gelukkig ben ik niet zo moeilijk, dus ik stelde voor even flink met mijn arm te zwaaien en op mijn hand te blazen en dan te kijken of vinger nummer twee wél gezellig mee wilde werken.
Vinger twee (aan de rechterhand natuurlijk, we moeten nog wel viool kunnen spelen) gaf na gezwaai en geblaas braaf een druppel bloed af en de machine ging spinnen.
De assistente kletste wat met me over de vakantie en het weer en voor ik het wist spuugde de machine een antwoord uit. 

Twee komma negen.

Twee. Komma. Negen. 

Je leest het goed. Niet alleen was er op dat moment geen ontsteking waarneembaar, maar de waardes waren prachtig normaal. Ze zag me reageren, ik legde uit over de laaggradige ontstekingen en we hielden heel even een heel voorzichtig feestje. Toen mocht ik fijn naar huis waar het een paar uur later gelukkig al best weer wat beter ging. Ik ben nog een paar dagen niet zo lekker geweest, en toen deed ik  het weer helemaal. 

Okee. Laten we dan nu met z'n allen afspreken dat dit de laatste aanval was, goed? Ja? Afgesproken?
Maar als het dan tóch ooit nog moet? Dan maar liever zo <3

Hou je er nog heel goed nieuws aan over ook. 

Als je kind de muziek in wil

Het is stil, in huis. Alleen de wind waait rond het huis en wat stemmen klinken vanaf de buren, maar verder is alles helemaal stil. Nog heel even. Ben is namelijk onderweg naar Leuven om Sophie op te halen en zo rond negen uur zal ze borrelend van de verhalen de voordeur inlopen.
Mijn kind speelt piano. En ze zingt. En speelt viool. Ze zingt op zaterdagen op straat en begeleidt zichzelf dan op gitaar. Op vrijdag gaat ze naar orkest. Ze is vastbesloten: ze wil na haar middelbare school Zang en Piano studeren aan het conservatorium van Amsterdam. 

Nou is dat allemaal natuurlijk niet helemaal uit de lucht komen vallen. Haar moeder doet of deed namelijk al die dingen ook, waarvan een paar de afgelopen twintig jaar professioneel. Ze groeide in een buik die concerten zong tot 36 weken, werd geboren en na een minuut al toegezongen - want ik ga nou eenmaal spontaan zingen als er écht grote dingen gebeuren. Ze groeit op in een huis vol muziek, en was er totdat ze naar school ging vaak bij als ik studeerde of les gaf. 
Tot zover dus niks heel onverwachts maar toch is het enorm bijzonder om te zien hoe ze muziek ademt, en nog bijzonderder is het dat ik samen met haar muziek mag maken én haar mag begeleiden in haar ontwikkeling.  

Zo kon het komen dat ze naar Leuven wilde. Daar was namelijk deze week in een prachtig gebouw de pianostage, een ruime week van lessen met concertpianisten, concerten, workshops en natuurlijk een hoop plezier met gelijkgestemde tieners. Afgelopen zaterdag bracht Ben haar ernaartoe. Een uur later had ik haar al aan de telefoon. Ze kende niemand, en hoewel er wel kinderen aan het basketballen waren kende ze die niet en ze durfde ook niet te vragen of ze mee mocht doen. Ik vertelde haar dat ze dat heus kon vragen want ze zaten allemaal in hetzelfde schuitje. Toch had ik nog twee keer een sippe Sophie aan de telefoon, en ik kan je vertellen dat je dan toch het liefst in de auto stapt, hoor! (Die nog niet eens thuis was, daar zat Ben nog in ;-))

Nog een uur later kreeg ik dan toch het verlossende appje. 
"I'm good! I made a friend!"
The rest is history. Ze heeft het er heerlijk gehad en de "friend", die ook veertien is, ook van lezen en ballet houdt en ook naar het conservatorium wil, is gebombardeerd tot BPF (Best Piano Friend). Ze heeft elke dag verslag gedaan via whatsapp en voice memo van hoe de pianoles van de dag ging, ze vertelde enthousiast over de workshop clavecimbel en hoe het is om te spelen op een pianoforte (*een vroege vorm van de piano, red ;-)), ze ging uit haar dak over hoe geweldig het teacher concert was, en zo zou ik nog even door kunnen typen maar je ziet het plaatje vast voor je. 

Ik vind haar superstoer, dat ze het hartstikke spannend vond en het toch deed. Dat ze nieuwe vrienden maakte en zich staande hield in zoiets. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat ze bij terugkomst alle verhalen heeft verteld! 

Dan nog even voor de leuk een videootje van Brahms Hongaarse dans no 5 voor vier handen. Ze studeerde het in voor de pianostage en we speelden het voor ze wegging samen :-)