Mediteer je wel eens?
Mensen die beginnen met mediteren hebben vaak veel last van hun gedachtes. Die blijven maar komen, als ware het plaaggeesten, eropuit om jou uit je meditatie te halen. En eigenlijk is dat ook zo. Je ego denkt: "help!! Dit is eng!"
Naarmate je volhoudt wordt het steeds makkelijk om die gedachtes als het ware als ondeugende kinderen te zien: je glimlacht om de gedachte en laat hem zonder erop in te gaan los.
Maar ook als je al lang mediteert kom je soms dingen tegen die ongemakkelijk zijn. Angst, pijn, verdriet, oude emoties bijvoorbeeld. En wij mensen hebben de neiging om weg te lopen voor dingen die ongemakkelijk zijn. Eigenlijk willen we het liefst dat alles, de hele tijd, almaar door, fijn en gemakkelijk is.
Als ik echt ziek ben kan ik niet mediteren. Als je ziek bent gebeurt er namelijk op energetisch gebied heel veel in je lichaam. Eigenlijk word je energetisch even goed schoongewassen. En je voelt je dan ook na een periode van ziekte vaak als herboren. De wereld ruikt weer net even frisser, je strekt je ledematen, je voelt hoe sterk je bent en je geniet van alles wat je kunt, alles wat je ervaart.
Tijdens dat proces is het dan ook (voor mij in elk geval) niet zo nuttig om energiewerk te doen. Mijn lichaam, maar vooral wat en wie mij verder begeleidt moet zijn werk doen.
Vandaag ben ik aan de beterende hand. En ik ging eindelijk weer naar mijn heerlijke zolder. Ik strekte mijn ledematen in een zijdelingse driehoek. Ik ademde in, boog en strekte weer. Heerlijk.
Daarna ging ik zitten in meditatie, maar toen voelde ik het meteen. Storm in mijn binnenste, nog steeds.
Mijn ogen vlogen open. Oef! En mijn eerste impuls was: vechten! Weg met die storm! Weg met oud vuil, weg met narigheid! Vul mij met mooie nieuwe energie!!
Maar ja... ik ben waar ik nu ben. Nog niet beter. Er is nog storm. Die kan ik niet zomaar even wegsommeren.
Maar ik kan wel in liefde zijn. De storm omarmen, accepteren. Volledig accepteren dat er nog storm is, zoals buiten, zo binnen. Tranen komen. Maar de pijn is reëel. Ik blijf rustig zitten. Ik blijf accepteren. Langzaam komt de acceptatie, en daarmee ook meer ruimte. De storm is niet gestild maar wel stiller.
Door de acceptatie, door liefde te geven in plaats van ervoor weg te willen rennen, wordt het zachter, lichter en liefdevoller.
Zo is het met mensen toch ook? Met een stout kind? Negeren, boos terug doen, gemeen zijn, dat helpt toch niet? Maar het kind accepteren en vanuit die acceptatie bejegenen, vanuit liefde helpen of soms streng zijn heeft een heel ander effect. Het kind voelt zich gehoord.
Zo is het met ons lijf en onze energie natuurlijk ook. Waar je tegen vecht zit je in vast. Als je weet dat alles in het universum energie is in vastere of minder vaste mate is het logisch dat dat zich in ons lijf ook zo afspeelt.
Als het donker is in de kamer helpt het niet om te fulmineren tegen de duisternis en keihard te roepen: "IK WIL DAT HET LICHT IS!!!"
Het helpt wel om een lichtje aan te steken. En hoe groter dat lichtje wordt hoe lichter de kamer. De duisternis hoeft niet bevochten, want het licht verdrijft hem vanzelf.
Ik zou je graag uitnodigen om ook eens te gaan zitten vandaag, op een comfortabele plek. Al is het maar een paar minuutjes. Wat leeft er in je? En hoeveel liefde kun je jezelf geven? Je hoeft niets te doen, behalve stil te zijn, te observeren, in liefde te zijn.
En dan komt, vroeg of laat: geluk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat je een bericht achterlaat :)