Juiste plaats, juiste tijd

Vandaag ging ik met Sophie en mijn ouders naar IKEA in Haarlem.

Aangekomen en geparkeerd, kwam er een man naar ons toe en vroeg: "Hebben jullie startkabels?"
Mijn vader antwoordde ontkennend en de man liep weg. Maar ik riep hem na: "Meneer! Rijden jullie op benzine op of diesel?" Hij reed op benzine, dus wist ik: ik kan hem wel jumpstarten. Dit heb ik eerder gedaan in ons eerste auto'tje nadat we de hele nacht de radio hadden laten aanstaan.
Ik legde uit wat het plan was.

Met vereende krachten werd de mpv uit de parkeerplaats geduwd en ik ging achter het stuur zitten. Achterin zaten kinderen en naast mij zat een vrouw van mijn moeder's leeftijd. De mannen duwden de wagen en eigenlijk wilde ik nog meer vaart, maar de bocht van het parkeerterrein kwam er al bijna aan, dus ik smeet de versnelling in z'n twee en liet de koppeling opkomen en de auto startte! Direct moest ik de bocht om en ik moest dus terugschakelen en remmen, maar gelukkig bleef de motor lopen. Ik reed een rondje en naast mij begon de mevrouw te huilen. "Gaat het wel, mevrouw?" Vroeg ik.
De mevrouw begon te snikken en zei: "Vorige week is mijn man overleden, en nu zijn we voor het eerst met zijn auto weg". Ik probeerde de juiste woorden te vinden om te zeggen hoe vreselijk ik het voor haar vond.
Aangekomen bij de wachtende mannen stapte ik uit, wenste de vrouw veel sterkte en zei tegen de mannen dat de motor nu wel minstens 20 minuten moest blijven draaien.

Weglopend keek ik naar boven en zei: "Bedankt dat ik op de juiste plek mocht zijn. Bedankt dat ik eventjes mocht helpen."