Je knippert, terwijl je herstelt van zoiets, en zomaar zijn er maanden voorbij. Deze update typte ik grotendeels op 1 december vorig jaar. En ik deelde hem nog niet, omdat ik het wilde nalezen, en dat... nou, dat gebeurde dus niet. Deze winter was er echt eentje van naar binnen keren. Maar goed. Hier alsnog de update, beginnend in december!
Ik heb besloten om open te delen over het proces waar ik een maand of twee geleden ingeworpen werd. Omdat het zo waardevol is als mensen dat durven. Omdat het goed is als mensen meer weten of kunnen vinden over dingen waar ze zelf of hun geliefden misschien wel ooit tegenaan lopen. Omdat we allemaal mensen zijn en ook moeilijke dingen erbij horen.
Mocht je deel 1 en 2 nog niet hebben gelezen, dan kan dat door eventjes door te klikken naar vorige blogs :-)
Bizar, hoe snel dingen ineens kunnen gaan als je de ingang eindelijk hebt gevonden. Op dezelfde maandag dat ik het telefoontje kreeg van de poli was ik aan het lesgeven toen ik gebeld werd door een onbekend nummer. Een zeer prettige vrouwenstem stelde zich voor als een medewerkster van het audiologisch centrum.
"Wij hebben morgen een telefonische afspraak, maar die kan helaas niet doorgaan. Ik wilde even een nieuwe afspraak maken."
Wacht. Morgen een afspraak? Dat was volgende week, toch? De vrouw vervolgde voordat ik kon besluiten wat ik zou zeggen.
"Oh! Ik zie hier dat het pas volgende week was. Maar goed. Ik kan nu even, of anders later."
"Wat fijn!" zei ik dan maar, terwijl ik mijn leerling (die ik gelukkig goed ken) betekenisvol aankeek. "Later is op zich handiger, maar anders maak ik nu tijd."
"Nee hoor, ik bel dan vanmiddag even, ik weet alleen niet hoe laat."
Ik bedankte haar en hing op. Hebben jullie dat ook, dat je vaak direct weet dat je een goede klik met iemand hebt?
In de middag belde ze inderdaad terug, terwijl ik wandelde. De audiologisch psychologe, zoals ze zich voorstelde, bleek inderdaad bijzonder prettig en kundig. Ook had ze heel snel door met wat voor iemand ze te maken had.
"We hebben bijvoorbeeld een behandelgroep." zei ze, terwijl ik nog in het park liep. "Waar mensen leren omgaan met de beperkingen."
"Ik ben niet echt een groepsmens." antwoordde ik eerlijk. "Behalve als ik ervoor sta."
Ze lachte, gaf me nog maar eens een compliment over hoe ik er mee omging, en praatte verder.
Ik kreeg enorm veel informatie van haar. Zo vertelde ze dat ik inderdaad vooral zo min mogelijk moest beschermen, behalve bij musiceren en harde geluiden, omdat het brein er als het ware weer aan moet wennen. Ze benadrukte de rol van rust. En ze vertelde dat in haar ervaring situaties zoals de mijne doorgaans verbeteren. Ze nam uitgebreid de tijd en aan het einde van het gesprek gaf ze aan dat ze de audioloog zou spreken, de dag er na, en dat ik dan gebeld zou worden voor een afspraak.
Ik bedankte haar voor zeker de vierde keer en we hingen op.
Intussen had ik natuurlijk gemerkt dat dat van die rust echt klopte. Ik ben doorgaans een bijzonder intrinsiek gemotiveerd iemand maar ik had werkelijk nérgens zin in. Niet in wandelen (deed ik toch), niet in fietsen, (deed ik toch), niet in schrijven (deed ik wel maar minder dan normaal) en zelfs niet in viool studeren. Zang studeren ging sowieso niet want echt uitzingen was geen goed plan. Ik was zo ontzettend duizelig en had zo enorm veel hoofdpijn dat ik er amper van kon eten.
Dus zo bracht ik mijn tijd door. In mijn eigen bubbel, thuis en in het park en hooguit even snel in de supermarkt. En ik gaf me er maar aan over. Misschien was dat wel precies wat ik nodig had?
Het was nog maar een week later dat ik in het audiologisch centrum zat. Eerst kreeg ik een gehoortest van alweer een superaardige en kundige vrouw en die sprak de legendarische woorden die alles veranderden:
Ik zie geen gehoorschade.
Iets in mij sprong terug op zijn plek. In de wachtkamer wachtte ik vervolgens op de audioloog.
"Ik denk dat het een virus is." sprak die even later. "Iets dat op het middenoor of op het evenwichtsorgaan is gaan zitten. Bescherm je oren altijd als je muziek maakt. Ik denk dat je nog een aantal maanden gevoelig zult blijven maar ik denk wel dat het zal verbeteren. Ook is het brein goed in nieuwe wegen vinden om met dingen om te gaan."
Een virus. Ik bedankte de audioloog en ik stond weer buiten.
Een virus. Het woord gonste door me heen. Geen gehoorschade. De toekomst zag (en ziet) er nog altijd onzeker uit maar al heel, heel anders dan een maand of twee geleden.
Voortvarend ging ik de weken er na naar allerlei therapeuten. Ostheopaat, homeopaat, acupunctuur. De duizeligheid verdween, de hoofdpijn bleef maar na nog een week of twee gaat ook dat gelukkig al een eind beter.
En dat brengt me tot vandaag. 1 december, de eerste dag van de advent, de eerste luikjes van de kalenders die ik vulde zijn vandaag geopend. Ik kan weer redelijk functioneren. Het oor gaat op en neer, sommige dagen gaat het in ene weer minder, andere beter. Het is gevoelig maar lesgeven gaat met oordop, viool en piano studeren ook. Ik begin weer een beetje te zingen, heel voorzichtig, hier en daar. Ik kan gewoon even naar de supermarkt zonder al te veel problemen. Ik trek de weg redelijk, al blijven brommers afschuwelijk. Ik kan weer even de stad in.
Al met al ben ik positief gezind over de kant die het op gaat.
Hoop je met me mee dat dit hele verhaal over een poosje gewoon een herinnering is, en geen dagelijkse realiteit meer?
Update eind Maart 2025.
Het laatste nieuws is dat het redelijk gaat. Ik kan muziek maken en lesgeven, maar wel met oordop. Wat dat betekent voor de uitvoeringspraktijk weet ik nog niet zo goed: ik gaf laatst een concert waarin ook ensemble gezongen werd en dat was erg lastig met dop. Zelf zingen en zangers begeleiden op de piano gaat, maar dat vioolspelen niet zonder dop kan blijft een dreun omdat dat de hele klankontwikkeling verandert. De richting van het herstel is nog altijd op, maar de laatste twee weken was ik verkouden en dan krijg ik een terugslag.
Hoe dat er in de toekomst uit gaat zien weet ik niet, en wat voor effect dat heeft op mijn leven ook niet. Momenteel kan ik bijvoorbeeld wel vrij normaal de stad in, maar brommers, rolkoffertjes, mandjes die neergekwakt worden en straatorgels zijn echt niet leuk. Harde geluiden in de keuken worden nog altijd vermeden. Zo heeft Ben heeft de liefdevolle gewoonte ontwikkeld om "CLANG!" te zeggen, vóórdat hij de pan of deksel uit de la pakt zodat ik mijn oor dicht kan doen. Of "WHIRR!" voordat hij zijn koffiebonen maalt. Autorijden gaat, maar langere afstanden vindt het oor nog niet zo leuk, en wat dat betekent voor vakanties en familiebezoekjes weet ik ook al nog niet (begin je te begrijpen waarom deze update op zich liet wachten?). Ik kan weer gewoon praten met mensen, zelfs als er meerdere zijn, alleen echt hard gepraat en huilende kinderen zijn nog heel vervelend.
Intussen zijn we een half jaar onderweg. De KNO arts zei: het kan wel een jaar duren.
Al met al ben ik dus nog altijd hoopvol gezind, maar wat er overblijft? Ik weet het niet.
Mocht je hier nu zijn gekomen omdat je zelf hiermee te maken hebt, stuur me gerust een berichtje. Mijn grootste tips and tricks (maar hee, er zijn enorm veel oorzaken en dus ook enorm veel verschillende casussen en oplossingen, dus ik zeg niet dat dit dé waarheid is, he):
- Beschermen als het moet. Dus niet zover over de grenzen dat je horendol bent geworden, want dat helpt niks.
- Waar het kan niet beschermen. Ik ben vrij snel gestopt met oordoppen dragen buiten, en doe dan af en toe bij harde geluiden mijn oor dicht met mijn vinger. Ik merkte dat, als ik b.v. noise cancelling headphones droeg, het daarna helemaal niet meer te harden was. Je traint a.h.w. je hersenen weer om gewone geluiden te accepteren.
- Doe dit liefdevol naar jezelf. Zoals alles. We hoeven niet van nul naar honderd. Daar zit ook nog tien tussen, twintig, etc. Het mag in stapjes.
Hopelijk deel ik over een paar maanden een nieuwe update waarin ik kan zeggen dat ook die laatste beperkingen verdwenen zijn. Bedankt voor alle lieve berichten, voor de positieve vibes en voor dat er aan me gedacht wordt! <3
