Gezellig, zo'n griepprik

Een paar weken geleden was tijd voor de jaarlijkse griepprik en op die dag schreef ik deze blog! Nou kreeg ik vroeger altijd al een uitnodiging en negeerde die dan vakkundig, maar sinds ik anderhalf jaar geleden echt heel vervelend ziek werd van de griep, met antibiotica en zo, besloot ik hem vorig jaar toch maar wel te halen. En vandaag was het wederom zo ver dus zo kwam het dat ik na een rondje park naar de huisarts liep met mijn griepprikoproepbrief (zo heet die, toch?). 

Nou doen ze dat echt superhandig, merkte ik vorig jaar. Je wordt opgeroepen op postcode, blijkbaar, en komt binnen in een rij die ze echt binnen de kortste keren weg hebben geprikt. Dit keer herkende ik niemand terwijl ik rustig achter in de rij aansloot. De mevrouw voor me glimlachte en ik glimlachte terug. Al snel kwam een andere mevrouw achter me staan met haar man, die mevrouw één voor me duidelijk kende en wenkte. Mevrouw twee gebaarde naar mij. 
"Oh, gewoon duwen." grapte ik. 
Kijk. Ouwekletsen kan ik werkelijk met iedereen en artsenbezoek gaat nooit mijn hobby worden dus dan kun je het maar beter gezellig maken. 
Mevrouw twee glimlachte ook, terwijl mevrouw één begon over dat er meerdere mensen uit dezelfde straat waren. 
"Volgens mij gaat het op postcode, ik kom ook uit die straat." zei ik. 
"Oh! Ik ken je helemaal niet!" zei mevrouw twee, maar toen wees haar man naar me. 
"Ja, zij is van de hoek, die zangeres, weet je wel?"

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat dit de eerste keer was dat ik zo herkend word. Opera maakt nu eenmaal geluid, en ook al is de studio geïsoleerd kun je dat op straat heus nog wel horen als ik even gas geef. Grappig blijft dat wel... je reputatie gaat je voor, of zo. De bonte hond.
"Oh, wat leuk!' haakte mevrouw twee weer in. "oh, als we langslopen wacht ik altijd even hoor, om even te luisteren!"
We kletsten even en ik beloofde een flyer voor het komende concert in de bus te doen bij ze. Toen vroeg ze nog "Ben je nou zo slank geworden? Hoe heb je dat gedaan?"
"VDH?" vroeg haar man. Ik had geen idee wat dat betekende. Misschien een operatie of zo, aangezien vaak wordt verwacht dat ik die gehad zou hebben?"
"Wat betekent dat?" vroeg ik. 
"Vreet De Helft?"
Gelach alom, natuurlijk. En kijk. Over wat ik gedaan heb kan ik natuurlijk van alles zeggen maar de rij schoof vlot op en de prikkers kwamen in zicht. Dus ik mompelde maar snel wat over veel vezels, puur eten, groente, fruit, eiwit en volle granen en we waren al aan de beurt. 

Een meisje dat ik nog niet eerder had gezien keek me aan en nam de brief in ontvangst. 
"Zo, prik nummer 4.000 vandaag?" brak ik het ijs. Ze lachte en wreef met een ontsmettingsding over mijn arm. "Komt 'ie, hoor!"
Nou heb ik sowieso echt geen enkele moeite met prikken, maar deze was wel erg netjes, ik voelde het niet eens. Dus dat laatste merkte ik ook op. 
"Nou, na 4.000 prikken heb ik genoeg geoefend!" zei ze. 

Glimlachend stond ik zo'n drie minuten nadat ik naar binnen was gelopen weer buiten. Her en der liepen mensen, sommigen terug naar onze straat, anderen met brief in de hand juist de kant van de huisarts op. Ik snoof de frisse lucht op en liep gauw naar huis. 

Intussen is het trouwens half twaalf 's-avonds en ik heb gelukkig nergens last van gehad! :-)