Hoe tof fietsen in regen en wind en kou is

 Ik snap natuurlijk best dat deze titel wat wenkbrauwen doet optillen. Wij Nederlanders staan bekend om fietsen in weer en wind, en ook om veel klagen over het weer, ha ha. Niet altijd volledig onterecht. Maar stel je voor hoe het is als je al vele jaren niet kán fietsen in slecht weer? 

Ik hou van fietsen. Natuurlijk, net zoals de meeste mensen, vooral van fietsen met mooi weer en meewind, maar jarenlang was dat ook de enige omstandigheid waarin fietsen (soms) kon. 
Wind en ik zijn geen vriendjes. Dat geldt trouwens voor veel mensen met M.E./CVS, dat schijnt iets te maken hebben met veranderende en lage luchtdruk. Ik voel me het beste bij hoge druk. 
Maar... het gaat steeds beter met me. Waarom? Ik weet het niet exact. Is het het heel rustig opbouwen van activiteit? Is het het prioritiseren van gezondheid boven werk? Is het het eindelijk beter respecteren van mijn grenzen, na 100 jaar? Is het het übergezonde dieet, waardoor mijn lijf als geheel steeds beter werkt?  Of een combinatie van dat al en meer? 
(Ik zal wel een keertje bloggen daarover, trouwens, het opbouwen van activiteit)

Tot voor deze zomer zou ik gisteren niet eens hebben overwogen te fietsen, bij windkracht 5 en regen. Maar ik heb veel gefietst deze zomer en dat lukt steeds beter, en zo kon het komen dat ik een paar weken geleden serieus overwoog om naar het standaard begin-van-het-jaar "driehoeksgesprek" met Sophie en de mentor op school te fietsen. 
"How big are my balls?" vroeg ik Sophie. 
"You don't have any balls!"
"My metaphorical balls!"
"Oh, those are huge."

Dus waarom niet? Om 1 uur trok ik mijn nieuwe regenbroek aan, die ik die week kocht bij de ANWB (PFAS vrij, ademend, én maat S, hahaha. Geweldig), mijn regenjas en pakte de fiets. Buiten deed ik de capuchon op en fietste weg. 
De eerste weg was direct vol tegen de wind in. Regen striemde in mijn gezicht en ik glimlachte breeduit. Weet je... mijn benen kunnen dat gewoon. Óók met tegenwind want de beweging blijft hetzelfde, alleen het tempo gaat omlaag. De wind blies maar ik sloeg rustig linksaf en fietste door. Wie kan je schaden, met een regenpak? Droog blijf je toch en ik dééd dit dus gewoon. Ik was simpelweg een van die mensen die door de regen fietsten, niemand kijkt er van op of om, niemand weet wat het betekent en ik denk ook dat mensen die nooit fysieke uitdagingen hebben meegemaakt wellicht niet kúnnen weten wat het betekent. 

Het betekent een hoop, weet je? Het betekent léven. 

Ik werd trouwens nog wel bijna voor een bus geblazen. Ik reed de hoek om bij het station, waar een relatief nieuw appartementencomplex staat. De bus, die tegelijk naar links reed, hield wat in. Ik reed het gebouw voorbij en WOOOEESHH! De wind greep me keihard en duwde me zo naar links de weg op. Waar geen bus was, want die had ingehouden. Wist de chauffeur dat dit zou gebeuren, kende hij het punt? Het zou me niks verbazen en in dat geval: dank je wel! 

Veilig kwam ik een uurtje later weer thuis. Heel moe, dat wel. Maar zo blij :-)

En... intussen heb ik deze week nog zo'n moment gehad, toen het echt koud werd. Ik dacht hard na. Hoe lang was het geleden dat ik in de kou kon fietsen? Toch zeker wel 20 jaar? Maar die wind ging ook, toch? Dus ik deed een lekkere dikke thermolegging aan onder een broek, deed mijn warme donsjasje aan en gíng met die banaan! Het spreekwoord you don't know what you've got, till it's gone is hier echt wel van toepassing want vroeger had ik het maar niks gevonden. Nu reed ik rond als de Cheshire Kat. 

Jasje per ongeluk gevonden op Vinted. Was nog een heel avontuur, misschien voor een nieuwe blog :-)