Helpen antibiotica tegen virussen?

Deze blog schreef ik een paar weken geleden: intussen ben ik weer helemaal het hennetje ;-)
Maar toch leek het me nog wel een goeie om te delen! 

----- 

Het is bijzonder hoeveel mensen deze blogs lezen. Het is ook altijd weer grappig als je iets tegen iemand begint te vertellen en ze zeggen: "ja, ik las het al op je blog."
Hierom dus voor de hele wereld de update ;-)

Op vorige week zaterdag begon ik me eindelijk beter te voelen. Ik was weer redelijk op de been, ik kon weer redelijk normaal praten, de koorts was weg. Ben was intussen ook ziek geworden en we hadden werklui over de vloer om de schade van de vuurwerkbom te herstellen dus we hielden een rustig weekendje. Op zondag ging het overdag best redelijk en ik dacht: we zijn er zowat doorheen. 
Tot zondagavond. 
Mijn luchtwegen vulden zich met narigheid. Ik kon amper ademhalen. Mijn hartslag schoot weer omhoog. En iets diep in mij zei: oh jee.

Op maandag ging ik naar de huisarts. Die keek naar me, luisterde naar mijn longen en zei dat ik het mocht aankijken. Maar ik werd niet beter. Op woensdag werd een foto gemaakt. En ik werd niet beter. Weet je die vreselijke dag in een fikse verkoudheid of griep, waar je de hele nacht slijm ophoest, niet slaapt, amper kan ademen, je neus zo dicht zit dat zelfs Otrivin niet helpt? Nou, daarin bleef ik hangen. Nachtenlang sliep ik niet en toen kwam de verhoging terug. En ik werd steeds zieker. 

Dus op donderdag had ik een nieuwe afspraak bij de huisarts, om 15:15. Ik zat in mijn stoel de hele middag de klok vooruit te kijken. Ik kon het niet meer ophoesten en ademen werd steeds moeilijker. En je moet weten: ik neem echt helemaal niet graag antibiotica. Maar toen belde de assistente dat de huisarts was weggeroepen naar een spoedvisite en of ik om 16:00 kon komen, en plotseling vocht ik tegen de paniek, omdat ik nog 45 minuten extra moest wachten. En ik wist natuurlijk intussen: dit is bacterieel en mijn lijf krijgt dit niet opgelost. 
De huisarts vond om 4 uur hetzelfde. En ik moest er toch aan geloven. 

Twee uur na de inname van de eerste twee pillen kon ik iets vrijer ademen. Die nacht was nog enorm benauwd maar op vrijdag wist ik al: het slaat aan. De ontstekingssmaak verdween gedurende de dag steeds meer. Ik kon makkelijker lopen en ik begon me weer een beetje mezelf te voelen. Intussen is het zondag en hoewel ik nog altijd veel moet hoesten doe ik het verder weer redelijk. 

In conclusie: helpt antibiotica tegen virussen? Nee. Maar als je een virus hebt zwellen je slijmvliezen op. Dat creëert een omgeving die bacteriën heel prettig vinden. Als je dan dus de pech hebt dat zo'n bacterie zich daar nestelt krijg je precies dit. Je denkt dat je herstelt maar in ene word je steeds zieker. En hierdoor sterven mensen dus aan longontsteking na griep. Griep/influenza is een virus, maar de onsteking komt door een bacterie die er bijkomt. 

Lieve mensen, het heerst enorm en de bacteriën die ontstekingen veroorzaken zijn dit seizoen heel veel aanwezig, dus pas asjeblieft goed op jezelf <3

Hennetje ;-)

Een toevallige ontmoeting

Vorige week liep ik, zoals heel erg vaak, in het park. Plotseling kwam een man van een jaar of 50 me op een fiets tegemoet en sprak me aan. 
"Hallo, mag ik even met je praten?" vroeg hij in het Nederlands, maar met een duidelijk accent. 
Natuurlijk was ik terughoudend, maar vriendelijk, en vroeg waarover. 
"Ik ben op zoek naar mensen die graag muziek willen maken."
Okee. Nu moest ik bijna hardop lachen. 

"Hou je van muziek? Wil je graag muziek maken?" vroeg de man. 
"Ik ben zelfs musicus." antwoordde ik, nog altijd wat afwerend. "Dus ik denk dat ik wel genoeg muziek maak."
De man liet zich echter niet afleiden en liep naast zijn fiets met me mee. Al snel begreep ik dat hij wellicht wat... laten we zeggen 'opener' was dan de meeste Nederlanders, maar ik zag geen kwaad of narigheid in hem. Dus ik vroeg:
"Waar kom je vandaan?"
"Uit Guatemala." sprak hij. "Ik heet Carlos."
Voor de tweede keer in evenzovele minuten moest ik glimlachen. Het is namelijk zo dat ik met Duolingo Spaans heb geleerd. Gewoon, omdat ik dat leuk vond. 
"Ah!" zei ik dan ook. "Podemos hablar Español." (we kunnen Spaans praten)
De ogen vielen zowat uit Carlos' kassen. 
"Oh!" zei hij in het Spaans. "Ik dacht: misschien kan ik je Spaans leren. Maar dat kun je dus al."

We liepen verder. Ik vroeg hem wat over zijn leven, het bleek dat hij aan het conservatorium van New York had gestudeerd: gitaar. En eigenlijk zocht hij voornamelijk leerlingen. Ik nam zijn kaartje aan en beloofde hem te contacten als ik mensen zou tegenkomen die graag gitaar wilden spelen. 

Vervolgens stapte Carlos weer op zijn fiets en ging verder. 
En dat is toch bijzonder? Vind je niet? Toevallig ben ik musicus. Toevallig spreek ik Spaans. Even een leuk contact, op een doordeweekse donderdag. 
Ik hou daarvan.