Een toevallige ontmoeting

Vorige week liep ik, zoals heel erg vaak, in het park. Plotseling kwam een man van een jaar of 50 me op een fiets tegemoet en sprak me aan. 
"Hallo, mag ik even met je praten?" vroeg hij in het Nederlands, maar met een duidelijk accent. 
Natuurlijk was ik terughoudend, maar vriendelijk, en vroeg waarover. 
"Ik ben op zoek naar mensen die graag muziek willen maken."
Okee. Nu moest ik bijna hardop lachen. 

"Hou je van muziek? Wil je graag muziek maken?" vroeg de man. 
"Ik ben zelfs musicus." antwoordde ik, nog altijd wat afwerend. "Dus ik denk dat ik wel genoeg muziek maak."
De man liet zich echter niet afleiden en liep naast zijn fiets met me mee. Al snel begreep ik dat hij wellicht wat... laten we zeggen 'opener' was dan de meeste Nederlanders, maar ik zag geen kwaad of narigheid in hem. Dus ik vroeg:
"Waar kom je vandaan?"
"Uit Guatemala." sprak hij. "Ik heet Carlos."
Voor de tweede keer in evenzovele minuten moest ik glimlachen. Het is namelijk zo dat ik met Duolingo Spaans heb geleerd. Gewoon, omdat ik dat leuk vond. 
"Ah!" zei ik dan ook. "Podemos hablar Español." (we kunnen Spaans praten)
De ogen vielen zowat uit Carlos' kassen. 
"Oh!" zei hij in het Spaans. "Ik dacht: misschien kan ik je Spaans leren. Maar dat kun je dus al."

We liepen verder. Ik vroeg hem wat over zijn leven, het bleek dat hij aan het conservatorium van New York had gestudeerd: gitaar. En eigenlijk zocht hij voornamelijk leerlingen. Ik nam zijn kaartje aan en beloofde hem te contacten als ik mensen zou tegenkomen die graag gitaar wilden spelen. 

Vervolgens stapte Carlos weer op zijn fiets en ging verder. 
En dat is toch bijzonder? Vind je niet? Toevallig ben ik musicus. Toevallig spreek ik Spaans. Even een leuk contact, op een doordeweekse donderdag. 
Ik hou daarvan.