Ben is moe. Hij gaat even languit liggen op de grond, terwijl S, die graag op de grond eet, nog haar bord leeg eet naast hem.
Wij maken hier nóóit grapjes, dus ik zeg:
"You're trying to make a snow angel?"
Ben kijkt me met een scheef oog aan.
"I'd need some snow for that."
"You could make a dust angel?" grap ik. Sophie verslikt zich zowat in haar spaghetti.
Ben begint zijn armen op en neer te bewegen.
"I would move my legs, but I fear I'd make a spaghetti angel."
Sophie heeft haar soep op, en ook de drie maiswafels die naast haar kom lagen, de laatsten uit het pak. Dan draait ze zich naar me om.
"Mummy, can I have another cracker?"
Ik schud mijn hoofd. "No, I'm not opening a whole other packet for one cracker."
Ze draait zich terug, maar even later komt het hoofdje weerom. Er glinstert iets in haar ogen en ze steekt drie vingers in de lucht.
"Mummy, can I have *three* crackers? Then you won't have to open the packet for just one cracker."
De regen striemt tegen de ramen. Bijna horizontaal komt het in stromen naar beneden. Ik sta in de keuken als ik beweging zie in de voortuin. Het is de postbode, die in een doorweekt zwart met oranje regenpak snel in onze windvang komt staan en huivert. Hij komt duidelijk even schuilen.
Ik heb het best met hem te doen, eigenlijk. Tuurlijk is het zijn werk en is hij vast niet van suiker, maar het is gewoon echt rotweer. Liefst zou ik hem even binnenvragen en koffie aanbieden, maar dat zal hij vast niet willen, en al helemaal niet in coronatijd.
Maar in de gang staat nog de kom met snoepjes, die gisteravond buiten stonden voor Sint Maarten. Zal ik?
Voor ik het helemaal besloten heb loop ik al naar de gang, pak de kom en open de voordeur.
"Goedemorgen, ik dacht, misschien wil u een snoepje?"
Hij kijkt me verrast aan en reikt in de kom.
"Moet ik zeker ook nog een liedje zingen?" grapt hij terug.
Ik lach.
"Schuil maar rustig, hoor!" zeg ik, en ik loop weer naar binnen.
Hij staat er een poosje totdat de regen afneemt. Dan loopt hij terug naar zijn fiets, en even later loopt hij weer de voortuin in. Dit keer kleppert de brievenbus: de post is er.
Ik ben echt een groot fan van Sint Maarten, zoals ik al eerder heb benoemd op dit blog.
Lieve kindjes die door donkere straten lopen met een lampionnetje en schattige liedjes zingen voor een snoepje. What's not to like?
Maar dit jaar... dit jaar werd er aangeraden om niet te lopen. En wij houden ons graag aan wat aangeraden wordt, dus ik dacht na over hoe we het dan konden aanpakken en ik maakte een Plan.
Gisteravond was het zover. Elf November was de dag, buiten stonden snoepjes en een lichtje op de picknicktafel in de voortuin voor hen die wel liepen en binnen waren de kaarsjes aan. Ik had mijn moeder uitgenodigd - natuurlijk - en ik had beloofd dat we Grieks eten zouden maken. Dus toen zij binnenkwam gingen de aardappels in de oven en ging ik over tot het tweede deel van het Plan: spelletjes!
Er is een variant van Trivial Pursuit dat heet: Wedden dat je het weet?, dat me enorm geschikt leek voor de gelegenheid. Het is sowieso een erg leuk spel om als gezin te spelen, omdat het de kennisvragen van Triviant op een toffe manier combineert met inschatten of je medespelers iets zullen weten of niet. Daarvoor kun je dan fiches inzetten, en de fiches van vijf had ik om in het thema te blijven vervangen door toffees van de Ekoplaza.
Het was zó gezellig dat we pas laat gingen eten omdat we eerst het spel wilden afmaken! Uiteindelijk wist ik te winnen en iedereen had snoepjes voor z'n neus om op te eten. Behalve Ben, die houdt niet van snoepjes dus gaf de zijne aan Sophie.
Genoemde Sophie was sowieso een mazzelkont, want ze kreeg lieve oorbelletjes van mijn moeder en een mini-jenga van ons, die ik had gescoord toen we in de herfstvakantie een weekend weg waren in Barneveld.
Toen was het uiteindelijk toch etenstijd. De tzatziki had ik al eerder gemaakt. Dat klinkt wellicht heel ingewikkeld maar is eigenlijk echt heel simpel. Ik gooi het recept wel even op het blog, een dezer dagen, mocht je het zelf willen proberen. Dus hoefden we alleen maar even de gyros te bakken, die mijn moeder had meegenomen, en de pitabroodjes in de oven te gooien. Ben maakte mayo en haalde de aardappels uit de oven en binnen een paar minuten stond een simpel feestmaal op tafel.
We hebben allemaal echt heel hard genoten en ik denk eerlijk gezegd niet dat Sophie ooit nog wil lopen met Sint Maarten, ik denk dat ze vanaf nu elk jaar dit wil ;-)
Goeie traditie voor met Grote Kinderen, toch?
Zachtjes remt hij en stapt haast verlegen half van zijn fiets, achter mij op de stoep.
Ik ben zwaar beladen met een volle rugzak met boodschappen en nog twee nettasjes in mijn handen. Hij is een grote man, eind twintig schat ik, dik ingepakt tegen de kou.
"Mevrouw?" vraagt hij zacht. Ik draai me om en kijk hem aan.
Wat wil hij? Wil hij de weg vragen? Of is hier een ander motief?
"Ik moet even iets kwijt." zegt hij dan, en aarzelt even.
"Okee?" antwoord ik.
"Dit moet je niet verkeerd opvatten... maar ik wilde even zeggen dat je echt een heel mooi figuur hebt."
Ik zeg niets, maar de verbazing over deze plotselinge ontboezeming zal vast op mijn gezicht te lezen zijn.
"Het figuur dat ik wil." voegt hij toe in dezelfde zachte stem, en ik hoor dat het uit z'n tenen komt.
"Dank je wel." zeg ik maar. Wat moet ik anders zeggen? Ik glimlach naar hem en ik loop door, terwijl hij weer op de fiets stapt.
Het is grappig, want in alle eerlijkheid en alle body positivity die ik over Sophie uitstort ten spijt, vind ik het zelf nogal lastig om dat zo te zien. Altijd al, eigenlijk. Als te dikke tiener, als slanke twintiger, en al helemaal na Sophie, toen mijn lijf zomaar besloot dat het een goed idee was om veel aan te komen.
Dit is dan ook wat ervoor zorgt dat, als ik een paar minuten later de voordeur binnenstap en aan Ben dit verhaal vertel, hij direct reageert met iets als:
"Okee, ga je het dan nu eindelijk geloven?"
Hoeveel vrouwen ken ik eigenlijk, die zich simpelweg lekker in hun vel voelen en echt blij zijn met hoe ze eruit zien?
Deze jongen was oprecht en lief, en hij zette me aan het denken. En hoewel ik nog altijd een stuk liever heb dat mensen me aantrekkelijk vinden om wat zich aan de bínnenkant bevindt, is dat toch waardevol.
