Mijn Kind Is Bijna Vijf

Morgen is ze jarig. Vorig jaar was ze nog een peuterschoolhummeltje, nu opeens is ze een echt schoolkind. Vorig jaar was ik zo onzeker over hoe alles werkte in de school en wie wie was, nu ken ik vrijwel iedereen bij naam, verschillende kinderen komen even een knuffel bij me halen en ik doe van alles op school. En dan schud ik in verbazing even mijn hoofd van links naar rechts.

Al vanaf januari was ik engeltjes aan het haken voor de traktatie. Ik vind 't zo leuk om een kadootje te geven aan alle kindjes, en ik hou van haken. Maar ik wilde er geen vijftig achter elkaar haken dus begon ik op tijd en maakte ik er een paar tegelijk.

Woensdag was het zover. Sophie mocht trakteren op ballet. Toen de deur openging aan het einde van de les stond ze daar, in het midden van de kring. Alle kinderen zongen haar toe en ze mocht achter alle meisjes langslopen om een engeltje neer te leggen. Mijn grote kleine meid. Ik zuchtte maar eens diep.
Toen de meisjes zich mochten omdraaien waren ze allemaal zo blij! Ze renden naar hun moeders toe met een engel op hun wijsvinger. Overal blije gezichten. En het blijste was die van mij, denk ik.

Vandaag mocht Sophie trakteren op school. We mochten erbij zijn als ouders, het laatste jaar dat dat mag. Daar zaten we, in de kring, op ministoeltjes. De juf zong en vertelde over een engeltje dat naar de aarde komt. Dat engeltje is onze dochter geworden. Haar vleugeltjes nam de grote engel weer mee, zodat als ze ooit weer terugkomt haar vleugels mooi zijn gebleven. Ik slikte maar eens. Naast me zat Minou, die keek me af en toe aan. Kinderen hebben een onfeilbaar gevoel voor emotie. Ik knipoogde naar haar en ademde nog eens diep. De juf keek me ook aan.
Sophie mocht op de stoel staan en daarna kindjes kiezen die met haar in het rond gingen lopen en vallen, om uit te beelden dat ze vroeger nog niet kon lopen. Zo schattig! Toen mocht ze ook daar de engeltjes uitdelen.
Toen ik Sophie 's-middags kwam halen bedankte ik de juf. Ze zei dat ze bij zichzelf had gedacht: "Anke, ga nou niet huilen, want dan word ik ook emotioneel". Ik lachte en zei dat ik daar inderdaad goed mijn best voor had moeten doen!  Ze snapte het helemaal en vertelde dat haar kinderen al groot zijn maar ze het nog steeds ontroerend vindt.

Net brachten we Sophie naar bed. Voor de laatste keer in haar vierde levensjaar. Ik vroeg, terwijl ik haar vast op schoot nam, welk liedje ze vandaag wilde. Ze wilde "Rockabye Baby". Ik zei dat dat de laatste keer was dat ik dat voor haar zou zingen als ze vier was.
Haar gezichtje betrok even. "Maar ik wil dat je het nog vaker voor me zingt!" Ik snapte het. "Lieffie, morgen zing ik het weer, maar dan ben je vijf!"
Ik zong, en daarna is het altijd tijd om te slapen. Maar ik voelde haar zenuwen. Ik zei: "is het allemaal een beetje veel, lieffie?" Ze knikte.
Dus bleef ik zitten met haar. Ik wiegde haar een eeuwigheid. De spanning ebde langzaam weg. Ze begon weer te kletsen en te lachen. Grapjes over blote billen, want blote billen zijn namelijk het aller-, állergrappigste op aarde. Tot ik opstond om weg te gaan. Echte tranen in haar ogen. Dus ik bleef nog even terwijl ze in bed ging liggen. De oogjes gingen dicht.

Welterusten lieve kleine meid. Morgen ben je vijf. Mama zou soms de tijd wel even willen vasthouden. Even wachten. Nog even klein.

Maar er is een huis te versieren, een taart te bakken, snoepzakjes te maken en ook nog pinksterbolletjes voor school. Dus mama, veeg je tranen weg. Tranen van dankbaarheid, van melancholie en van ontroering. Je bent het mooiste dat mij ooit is overkomen, lief ondeugend wijs meisje.

Dank je wel dat je mij het mooiste geschenk ooit hebt gegeven. Dank je wel dat je van mij jouw mama maakte.