Recept: overheerlijke glutenvrije kaas scones

 Wie zegt dat gezond niet overheerlijk en decadent kan zijn?

Voor deze scones heb je nodig:

50 gram havermeel 
15 gram maïzena
75 gram zonnebloemzaden
15 gram lijnzaad
1 eetlepel chiazaad
200 ml water
60 gram geraspte geitenkaas (of een andere soort harde kaas of vegan kaas naar keuze)
Snufje zout en evt peper naar smaak.

Nu volgt het Enorm Ingewikkelde Proces om deze scones te maken. 
Namelijk: je gooit alles bij elkaar in een kom, roert het even om, laat het even een minuutje of twee staan zodat de haver goed geweld is, en klaar is Klara. Of Kees, wat je schikt. We doen hier aan emancipatie ;-)

Je vormt van het mengsel met natte handen (anders plakt het) acht bolletjes, legt die op bakpapier en drukt ze wat plat. Dan mogen ze 20 minuten in de oven op 180°C

That's all! Geniet ervan :-)

Zelf kan ik niet tegen kaas maar mijn Z.H.P. (Zeer Hongerige Puber) eet dus zo 6 van deze scones als ontbijt.

Wat zegt jouw fiets over jou?

 Deze week kwam ik deze vraag meermaals tegen: wat zegt jouw fiets over jou?
Ik vond het een interessante vraag, en eigenlijk ook best een goede. Want volgens mij zeggen onze fietsen inderdaad best veel over ons, als Neerlandsche Mensen.

Nou, laten we eens kijken dan naar de mijne.

Mijn fiets is een racefiets. Een hele goeie (maar intussen niet meer jonge) Koga Myata met futuristische spaken, die ik tweedehands kocht. Hij is precies de goede maat voor mij, namelijk maatje 52 (heel soms fietst mijn Ben van één meter tweeënnegentig er wel eens op en dat ziet er dan ongeveer uit als een clownfietsje). Hij is geel met blauw, in goede staat, geliefd en heeft een stuurtas die van oude banden gemaakt is, waar precies nog wat boodschappen in passen. Hij heeft een los gemonteerd spatbord van de Decathlon want hee, we wonen hier wel in Nederland. Heb je wel eens gezien wat er op een racefiets met je rug gebeurt als het regent en je hebt geen spatbord? 

Tja... de bovenstaande stelling klopt dus, want dit alles zegt inderdaad best veel over mij. Ik ben iemand die sportief is, graag een beetje opschiet en graag het beste van de situatie maakt. Een logge stadsfiets past me niet zo, een e-bike al helemaaaaal niet. Dat vind ik echt iets voor mensen die zelf anders niet meer kunnen fietsen, of die hele lange afstanden afleggen. 
Ik hecht er verder absoluut aan dat dingen van goede kwaliteit zijn, liefst ook nog ethisch geproduceerd, en daarom (en omdat we niet rijk zijn) koop ik graag dingen tweedehands. Liever iets tweedehands dat goed is, dan iets nieuws van mindere kwaliteit dat nieuwe grondstoffen gebruikte.
Praktisch ingesteld ben ik ook. De stuurtas vindt bijvoorbeeld misschien niet iedereen passen op zo'n fiets maar dat maakt me bijzonder weinig uit. Hij is superhandig! Ook heb ik nooit iets specifieks gedragen op de racefiets, behalve op langere ritjes een fietsbroekje onder mijn rok. De fiets heeft al die tijd al van die pedalen waar je speciale schoenen in zou kunnen klikken, maar zulke schoenen heb ik nooit gekocht, en ook heb ik de moeite nooit genomen om er andere pedalen op te zetten. Het gaat immers prima zo :-)
 
Uiteindelijk is het enige aan de fiets dat ik zelf anders zou hebben gekozen de kleur. Geel met blauw? Best leuk, maar liever had ik óf geel, óf blauw gehad. 
Ach, je kunt niet alles hebben ;-). En in de jaren ben ik de kleuren toch wel gaan waarderen. 

Járen, inderdaad, al best een hoop zo plotseling. Ik kocht mijn fiets namelijk via Marktplaats, toen ik nét zwanger was. Zó net zelfs dat ik het zelf nog niet eens wist. We kochten hem in Den Helder, van een vrouw die net een kind had gekregen en zichzelf voorlopig niet zag fietsen. Ik zie het kind nog in de box liggen voor het raam in de voor ons vreemde woonkamer, me afvragend of dat misschien ónze toekomst ook was, zo'n achtënhalve maand vanaf dat moment.
Overigens had die vrouw een beter punt dan ik toen had kunnen bevroeden want het duurde een goeie poos voordat ik zelf weer op pad kon. Ik fietste welgeteld één keer voordat ik spuugziek werd maar de fiets bleef, en toen Sophie een Sophietje was zat ze heel graag in de fietskar die ik aan de zadelpen kon hangen. En later kon ze op de aanhangfiets, waardoor ze zelfs mee kon trappen. 

Vroeger, toen ik mijn fiets net had, kreeg ik nog wel eens opmerkingen van passerende wielrenners als "wat een mooie fiets!" Ik vond dat wel grappig, hoewel het me daar absoluut niet om ging. Voor mij is een fiets geen statussymbool, maar een gebruiksvoorwerp wat me liefst precies past. En dat doet de mijne nu, 16 jaar later, nog altijd! 

Een minstreel mee naar huis

 Van de week ging ik even met mijn moeder naar de stad. Zij is hartstikke herstellende van een nare operatie aan haar pols, dus we deden heel voorzichtig. 
Toch zag ik het al meteen toen we langs de Mient liepen: die doet het niet meer. 
"Zullen we even wat drinken?" stelde ik voor. 
Dat vond ze een goed idee. 
We gingen zitten bij een cafeetje op het Waagplein en bestelden verse gember/sinaasappelthee (ik), en cappuccino met havermelk (zij).
Supergezellig. 
Maar na een poosje waren de drankjes op, en mijn moeder gaf schoorvoetend toe dat ze nog steeds licht in haar hoofd was.
"Zal ik even de auto halen?" vroeg ik. Ze twijfelde even. 
"Doe maar."

Met gezwinde pas liep ik terug naar de auto, door de Magdalenenstraat, waar tot mijn grote verbazing een man zat met een luit.
Een luit! Wie heeft er ooit op straat een zingende man met een luit gezien? Maar hier was er toch echt eentje, met een bordje bij zijn tas waarop stond: 
"Neem een minstreel mee naar huis."
Ik stopte om geld uit mijn portemonnee te halen en intussen luisterde ik naar wat hij zong.
Dowland. Oude muziek, uit de 16e eeuw. Ik kende het stuk: Come Again . 
Hmm, dacht mijn hoofd. Zal ik? Zal ik niet? Ik wierp het munstuk in de tas van de minstreel en keek hem even aan.
De man was intussen echt voor mij aan het zingen, met glimmende ogen een aubade, zijn vingers zelfverzekerd op de dubbele snaren. Zachtjes zong ik een maat mee.
"To see, to hear, to touch, to kiss, to die..."
De ogen van de minstreel sperden zich wijd open. Deze had hij duidelijk even niet zien aankomen. Toen knikte hij enthousiast en zette het couplet nogmaals in. 
Okee, dan. Ik zong mee. Hij genoot duidelijk van het moment. Dus ik keek hem vragend aan en begon spontaan met de laatste strofe. 
"Gentle love, draw forth thy wounding dart..."
Glimmend zong en speelde hij met me mee. De mensen bij de patatkraam naast ons keken hun ogen uit. 

Na de laatste noot glimlachte ik en zei ik hoe bijzonder ik het vond dat hij hier zo zat te zingen, mét luit. Hij bedankte me stralend en ik liep gauw verder, om de auto te halen. 

"Je hebt wel wat gemist!" zei ik mijn arme moeder, toen ik de auto voor zette. 
"Oh?"

"Pret" echo?

 Eerder deze week moest/mocht ik naar het ziekenhuis voor een echo. Ik had laatst al verteld dat het de laatste tijd niet zo denderend ging met mijn buik, toch? Ik zal hier verder niet op de details ingaan, maar er werden op verzoek van de huisarts even een aantal dingen gecheckt. 

Ik had een jurkje aan (natuurlijk) en daaronder een fietsbroekje. Dus toen ik stipt op tijd werd binnengeroepen vertelde de assistente dat ik rustig alles aan mocht houden, dat de jurk alleen omhoog moest. Ze zei nog: 
"Zo handig, in de zomer, als mensen minder kleren aan hebben."
"Snap ik! Ik heb eigenlijk altijd jurkjes aan." glimlachte ik. 
Ik mocht gaan liggen op de tafel, een schoon stuk papier onder me, buik ontbloot, een handdoek op mijn onderbuik gespreid. De dokter kwam al binnen en stelde zich voor. Zonder enige omhaal drukte hij het apparaat op mijn buik. 

"Dit ziet er prima uit." sprak hij al snel. 
"Wat fijn." antwoordde ik. "De huisarts vroeg zich trouwens nog af waarom de aorta zo hevig klopte."
"Ah." sprak de arts. Het was een aardige man, ongeveer van mijn leeftijd. Hij was duidelijk ervaren, te voelen in de zekere, rustige bewegingen van een man die dit al een miljoen keer eerder deed.
"Dit is een compliment..." zei hij toen, duidelijk niet als compliment, maar eerder om zijn volgende opmerking op de juiste manier over te laten komen, "...dat komt omdat u daar niet zoveel vet heeft."
Ik zei niets. Hij ging door met wrijven over mijn buik met het echo-apparaat en vervolgde zijn zin. 
"Bij iemand van uw postuur is dat gewoon."

Bij. Iemand. Van. Uw. Postuur. 

Ik knipperde even met mijn ogen. Natuurlijk was ik me bewust van hoe ik daar lag. Grotendeels decent, op mijn rug, mijn buik is gelukkig vrij goed teruggetrokken na het afvallen, ik wist dat hij waarschijnlijk geen idee had van wat zijn woorden betekenden. Even vroeg ik me af: zal ik aangeven dat het niet altijd zo was? 
Nee, besloot ik toen. Nee. 
Ik glimlachte een beetje, alsof er iets groots helemaal voor mij alleen zichtbaar was. 
"Gelukkig." zei ik. 

Ik weet niet wat het was, aangezien ik best wel weer gewend ben geraakt aan slank zijn. Misschien is het hoe nuchter en objectief hij het zei, simpelweg als een medisch feit, wat me zo raakte. 
Ik mocht opstaan, mijn buik schoonmaken met de handdoek, en het ziekenhuis uit huppelen. 

Voel je je lichter?

 Deze vraag stelde Nicole van het geweldige blog huisvlijt mij laatst in een comment: "voel je je nu ook lichter?"
Ik heb daarop een simpel antwoord:
"OOO! JAAA!"
En óf ik me lichter voel. En het beste voorbeeld daarvan kwam deze week. 

In het park staat een groot klimrek van touwen. Hij wordt in de volksmond de "Klimspin" genoemd, geen idee of hij ook officieel zo heet. Hij wordt enthousiast gebruikt door grote en kleine kinderen. Ik ben er vroeger wel eens een stukje opgeklommen met een veel kleinere Sophie, en dat kon ook wel hoor, maar de openingen zijn wat klein voor volwassenen en het klimmen ging me ook niet denderend af. 

Eergisteren hadden we met mijn moeder, die geopereerd is aan haar pols, afgesproken bij de Klimspin voor een klein rondje door het park. En we hadden een verrassing voor haar mee: ijs van Scoobs and Winston's! Zo kwam het dat ze genoeglijk op het bankje zat en snoepte van haar ijsje met cookies and cream. En zo kwam het dan weer dat Sophie en ik in ene de Klimspin opklommen. 

En dat was dus een compleet non-event. Echt, gewoon geen enkel probleem. Ik zette mijn voet hoog op de touwen en duwde mezelf zonder moeite omhoog. Voor ik het wist stond ik op de top, met Sophie. Te glunderen.

Ja, ik voel me lichter. Veel lichter. Door het verloren gewicht maar natuurlijk ook doordat ik heel veel wandel en fiets. Ik ben fitter dan ooit, en op zo'n moment voel je dat dan plots even zó duidelijk. 

Heerlijk.   

Het grappigste moment kwam toen we weer naar beneden klommen. Een man met twee kinderen kwam net aan en zei tegen de oudste: "Wacht even totdat de meiden beneden zijn."
Oeps. Ik heb maar geen oogcontact gemaakt toen we weg liepen! 

Staycation

 We hebben dit jaar best wat pech te verstouwen gehad. De bom, die ontplofte bij ons huis, met de hele nasleep die daarbij kwam. Aannemers die rijkelijk rekenden. Een dak wat stuk was en helemaal gerepareerd moest, wat veel gedoe en vooral heel veel geld kostte (maar Godzijdank nu wel heel lijkt!). 

We besloten uiteindelijk, na nog wat meer pech voor mijn moeder, die naar viel, om niet op vakantie te gaan, maar een staycation te houden. En hee... we wonen op een geweldige plek. Hoeveel mensen komen er elk jaar op vakantie naar Alkmaar voor de sfeer, de architectuur, de grachtjes, het bos en het strand? Wij wónen daar gewoon, dus we zeuren niet ;-)
We hebben de eerste weken van de vakantie naast een paar leuke uitstapjes vooral veel uitgerust. Iedereen had dat hard nodig na dit jaar. Ik was ook niet zo lekker, zoals ik in het vorige blog beschreef, dus er waren veel rustige dagen in en rond het huis. Ook prima, het is zoals het is, en blijkbaar was dit nu even zo.
Maar ik voel me intussen gelukkig weer stukken beter. Ben is weer z'n opgeruimde zelf. Sophie is heeeelemaal happy met haar vakantie want vindt het heerlijk om te chillen met ons en heeft ontzettend veel leuke dingen gedaan met vriendinnen. En er waren nog een paar vakantiedagen over! Zo gingen we wandelen in de Waterleidingduinen en in de bossen om ons heen, we kochten veel ijsjes (niet voor mij natuurlijk want ik kan erg slecht tegen suiker) bij de nieuwe vegan ijswinkel in Alkmaar, en we gingen vorige week gezellig naar Amsterdam.
Dat was een supergave dag. We parkeerden bij de NDSM werf buiten het betaalde parkeren en namen de pont naar CS. Dat was tof! Vooral toen de boot een golf tegenkwam en alle toeristen op het voordek op een koude douche trakteerde. Iedereen nam het met een lach, en daar hou ik dus van (en het is zomer, he, dus droog werden we ook wel weer) 

Die dag begon trouwens erg leuk. Een jaar of zo geleden kwam er namelijk via Vinted een superleuk zwart-wit geblokt jurkje binnen maar toen ik het aantrok wist ik direct: dit gaat hem dus nooit worden. Zo smal word ik never nooit niet. Het jurkje verhuisde naar Sophie's rek en ik zette hem uit mijn hoofd. 

Maar kijk. Ik had op dat moment nooit verwacht dat ik nu zou zijn waar ik ben. Dus waarom niet? Ik paste het jurkje, dat Sophie natuurlijk nooit draagt want het is helemaal haar stijl niet. 
Wat denk je? Het past me als een handschoen. Het is toch wat? Kon ik 'm mooi aan, mee flaneren in Amsterdam ;-)

Gaan we volgend jaar weer heerlijk naar de Veluwe. Afgesproken?

Tevreden met je gewicht?!

 Ik bevind mij plots in een realiteit die zo onwerkelijk voelt dat het echt even flink moet wennen. Ik had een flare up, afgelopen maand. Daar zijn allerlei potentiële redenen voor en ik weet niet exact hoe en waarom, maar de realiteit was dat ik flink vaak niet lekker was en eten lastig was. En zo kwam het dat ik na drie maanden stabiel zijn in gewicht nu toch in ene mijn uiteindelijke, liefste doel bereikte. 

Een bmi van 22,5 heb ik nu. Bizar, toch? En zo kwam het dat ik zomaar niet meer hoef af te vallen. 
Het is goed zo. 
Mijn gewicht is al een poosje gezond maar nu kan ik voor het eerst ooit zeggen dat ik happy ben met mijn gewicht. 
Hoe bizar is dat?

Ik ben namelijk denk ik nog nooit op dit punt geweest. Ik groeide op na Twiggy, zie je, in de tijd van supermodellen als Kate Moss en zo. Dun, dunner, dunst was de mode. Geen curves, graag. In een familie met overgewicht. Dat overgewicht was een schrikbeeld en misschien wel mede daardoor onvermijdelijk. 
Toen ik voor het eerst flink was afgevallen (in twee fases vanaf mijn 17e tot mijn 20e), was ik net zo slank als nu maar alsnog (hoe jammer en volstrekt onnodig dat in retrospect ook is) niet tevreden. Ik had bijna modellenmaten namelijk, ware het niet dat mijn heupen zo'n tien centimeter te breed waren. Dus ook al was ik slank (en bleef ik dat tot na mijn zwangerschap, toen mijn spijsvertering er mee uit schee) en wist ik dat ik slank was, bleef het gevoel van het is goed zo altijd uit.

Tot nu, dus. Kijk, zijn er dingen die ik anders zou willen zien? Natuurlijk. Is mijn huid zo strak als ik zou willen? Natuurlijk niet. Het is zoals het is. Ik heb mijn zandloperfiguur omarmd en dat gewicht... dat is prima zo. 

Had ik al gezegd hoe bizar dit is?

Ik hou al een hele poos niet meer bij wat ik eet in de Food app (ga ik nog over bloggen) op mijn telefoon. Het is niet meer nodig, want ik heb een systeem, het is gewoon geworden, ik weet wat "normaal" is voor me. Maar toch was het even een dingetje om, toen de app laatst vroeg (dat doet hij eens per maand) om een nieuw eetplan, geen nieuw doelgewicht meer in te stellen, maar te klikken op "na het afvallen."
 
Na het afvallen. 

Bizar. 

-51 kg