Grote Dochters zijn Leuk

Het is weer zover: deze blog schreef ik twee weken geleden! Haha. Dan denk ik oo, ik moet nog even foto's toevoegen en nog een keer nalezen, en dan gebeurt het leven en blijft het liggen. Nou ja. Beter laat dan nooit, niet? Here goes :-)

Ik was ziekjes, deze week, en - solidair als 'ie is - Ben sinds woensdag ook. Maar ik ben intussen redelijk hersteld en alleen nog wat slapjes. Sophie wilde graag naar de Mare om een planner te halen en ik dacht: ik kom vast een beetje bij als ik eenmaal ga wandelen. 
En dat was zo! Dus de wereld was mijn oester! 

Ken je dat, dat (niet te overdreven) ziek zijn van een virus op zich natuurlijk best vervelend is maar tegelijkertijd er ook veel wegvalt? Je hoeft effe niks (ja, beetje werken en zo), de wereld wordt wat zachter en de verwachtingen wat lager. Je wilt ook helemaal nergens naartoe en niks doen dus wat niet echt móet stel je lekker uit. Of af. Of allebei ;-). Alsof je even helemaal schoongewassen wordt. Gereset. 

Maar op deze zaterdag voelde ik me beter, het weer was prachtig, en voordat ik het door had stelde ik Sophie voor om naar de stad te lopen. 

We wonen op zich niet écht naast het centrum: het is 3,5 km lopen enkele reis. Blijkbaar had ik lang genoeg gecocooned? 
Ik deed, door schade en schande wijs geworden, een oordop in mijn oor en we liepen weg. Heerlijk. De zon op ons gezicht, ideale temperatuur. Ik hou zo van de (na)zomer! Het was druk maar goed te doen en in de stad ontweken we lekker de kermis en kochten voor Sophie kaas en ijs (nee, niet bij dezelfde winkel. Nee, ze at het ook niet tegelijkertijd). Toen haalden we het pakketje waarvoor we in eerste instantie naar de stad moesten en liepen langs de HEMA en naar de Ekoplaza. Maar daar was wel een stukje kermis. En tja, toen kwamen we heel toevallig een reuzenrad tegen. Ik keek naar boven en naar beneden en toen Sophie zijdelings aan. 
"Wanna go in?"
Haar ogen lichtten op en ze knikte hard. 

Jongens. Even, hoor. Een kaartje (één! Enkelvoud!) kostte gewoon VIJF EURO. Man!
Punten voor wie nu kan berekenen hoeveel dan twéé kaartjes kostten. 

Met één rib minder stond ik even later op een metalen trapje te wachten op een gondel*. En dat duurde me er een partijtje lang! Hij bleef maar draaien en draaien en draaien maar goed, aan alle eeuwigheden komt een eind dus uiteindelijk stopte een gondel voor onze neus. 

Wát was het tof. Eerst zat ik aan de ene kant, waar je de halve stad en alles daarachter zag, en toen draaide ik me om om de rest te zien. Één seconde lang wilde ik me druk maken over of het wel veilig was maar ik riep mezelf gauw tot de orde. Er zijn vast heel veel dingen gevaarlijker dan een reuzenrad, zoals lopen bijvoorbeeld, en los daarvan wordt het ook echt niet veiliger door je zorgen te maken. Het was geweldig en het blijkt overigens dat tijd zich gezellig buigt want toen we er eenmaal inzaten duurde het echt maar héél kort voor 'ie weer stopte. 

We liepen over de brug naar Overstad om terug naar huis te gaan. Daar staat nog heel even de "pissende ijsbeer", een kunstinstallatie die van de week in het nieuws was omdat de stad hem wel wilde kopen maar de kunstenaar hem niet wilde verkopen. Een goede kans dus om er nog maar gauw even een foto bij te maken voor 'ie uitgeplast is. Selfies bleken lastig want die ijsbeer is niet bepaald klein en Sophie's arm is niet uitschuifbaar, dus ik vroeg aan een man met kinderen die vlakbij stond:
"Kunt u misschien even een foto maken?"
Niet begrijpend keek hij me aan. 
"Could you maybe take a photo of us?"
Het begrip werd overduidelijk niet groter, dus besloot ik tot manuale lingua franca. 
Twee handen in een vierkant, een wijsvinger die een denkbeeldige sluiter indrukt en de man knikte blij en nam de telefoon aan. 

En hij máákte me er een toffe foto! Precies met ons en de ijsbeer en Alkmaar op de achtergrond. Ik bedankte hem net toen een stel op leeftijd op ons af kwam. 
"Mogen wij dan nog even iets vragen?"
Dat mocht uiteraard. 
"Waar is de Action?"
Nou is de Action daar heel dichtbij, maar je moet wel om een heel blok winkels en apartementen heen waar je niet overheen kunt springen en er zijn ook nog bouwwerkzaamheden. Dus ik legde uit dat ze links om de gebouwen heen konden, langs een paar parkeergarages, dan nog een hoek om en daar zouden ze de Action vinden bij de Aldi. De man keek me intussen zeer enthousiast aan. 
"Wat een goede uitleg! Ik zou haast nog meer dingen vragen!"
Zijn vrouw rolde nog net niet met haar ogen en trok hem gauw mee. 

Sophie en ik liepen glimlachend en gezellig kletsend langs het kanaal naar huis. Wat een heerlijke middag. 

*ik vraag zojuist aan Ben "What do you call one of the things that hang from a Ferris wheel?" Zegt 'ie; "Passenger.". Lekker ding... maar goed. Google zegt "gondel" ;-)