Hoe tof fietsen in regen en wind en kou is

 Ik snap natuurlijk best dat deze titel wat wenkbrauwen doet optillen. Wij Nederlanders staan bekend om fietsen in weer en wind, en ook om veel klagen over het weer, ha ha. Niet altijd volledig onterecht. Maar stel je voor hoe het is als je al vele jaren niet kán fietsen in slecht weer? 

Ik hou van fietsen. Natuurlijk, net zoals de meeste mensen, vooral van fietsen met mooi weer en meewind, maar jarenlang was dat ook de enige omstandigheid waarin fietsen (soms) kon. 
Wind en ik zijn geen vriendjes. Dat geldt trouwens voor veel mensen met M.E./CVS, dat schijnt iets te maken hebben met veranderende en lage luchtdruk. Ik voel me het beste bij hoge druk. 
Maar... het gaat steeds beter met me. Waarom? Ik weet het niet exact. Is het het heel rustig opbouwen van activiteit? Is het het prioritiseren van gezondheid boven werk? Is het het eindelijk beter respecteren van mijn grenzen, na 100 jaar? Is het het übergezonde dieet, waardoor mijn lijf als geheel steeds beter werkt?  Of een combinatie van dat al en meer? 
(Ik zal wel een keertje bloggen daarover, trouwens, het opbouwen van activiteit)

Tot voor deze zomer zou ik gisteren niet eens hebben overwogen te fietsen, bij windkracht 5 en regen. Maar ik heb veel gefietst deze zomer en dat lukt steeds beter, en zo kon het komen dat ik een paar weken geleden serieus overwoog om naar het standaard begin-van-het-jaar "driehoeksgesprek" met Sophie en de mentor op school te fietsen. 
"How big are my balls?" vroeg ik Sophie. 
"You don't have any balls!"
"My metaphorical balls!"
"Oh, those are huge."

Dus waarom niet? Om 1 uur trok ik mijn nieuwe regenbroek aan, die ik die week kocht bij de ANWB (PFAS vrij, ademend, én maat S, hahaha. Geweldig), mijn regenjas en pakte de fiets. Buiten deed ik de capuchon op en fietste weg. 
De eerste weg was direct vol tegen de wind in. Regen striemde in mijn gezicht en ik glimlachte breeduit. Weet je... mijn benen kunnen dat gewoon. Óók met tegenwind want de beweging blijft hetzelfde, alleen het tempo gaat omlaag. De wind blies maar ik sloeg rustig linksaf en fietste door. Wie kan je schaden, met een regenpak? Droog blijf je toch en ik dééd dit dus gewoon. Ik was simpelweg een van die mensen die door de regen fietsten, niemand kijkt er van op of om, niemand weet wat het betekent en ik denk ook dat mensen die nooit fysieke uitdagingen hebben meegemaakt wellicht niet kúnnen weten wat het betekent. 

Het betekent een hoop, weet je? Het betekent léven. 

Ik werd trouwens nog wel bijna voor een bus geblazen. Ik reed de hoek om bij het station, waar een relatief nieuw appartementencomplex staat. De bus, die tegelijk naar links reed, hield wat in. Ik reed het gebouw voorbij en WOOOEESHH! De wind greep me keihard en duwde me zo naar links de weg op. Waar geen bus was, want die had ingehouden. Wist de chauffeur dat dit zou gebeuren, kende hij het punt? Het zou me niks verbazen en in dat geval: dank je wel! 

Veilig kwam ik een uurtje later weer thuis. Heel moe, dat wel. Maar zo blij :-)

En... intussen heb ik deze week nog zo'n moment gehad, toen het echt koud werd. Ik dacht hard na. Hoe lang was het geleden dat ik in de kou kon fietsen? Toch zeker wel 20 jaar? Maar die wind ging ook, toch? Dus ik deed een lekkere dikke thermolegging aan onder een broek, deed mijn warme donsjasje aan en gíng met die banaan! Het spreekwoord you don't know what you've got, till it's gone is hier echt wel van toepassing want vroeger had ik het maar niks gevonden. Nu reed ik rond als de Cheshire Kat. 

Jasje per ongeluk gevonden op Vinted. Was nog een heel avontuur, misschien voor een nieuwe blog :-) 

Gezellig, zo'n griepprik

Een paar weken geleden was tijd voor de jaarlijkse griepprik en op die dag schreef ik deze blog! Nou kreeg ik vroeger altijd al een uitnodiging en negeerde die dan vakkundig, maar sinds ik anderhalf jaar geleden echt heel vervelend ziek werd van de griep, met antibiotica en zo, besloot ik hem vorig jaar toch maar wel te halen. En vandaag was het wederom zo ver dus zo kwam het dat ik na een rondje park naar de huisarts liep met mijn griepprikoproepbrief (zo heet die, toch?). 

Nou doen ze dat echt superhandig, merkte ik vorig jaar. Je wordt opgeroepen op postcode, blijkbaar, en komt binnen in een rij die ze echt binnen de kortste keren weg hebben geprikt. Dit keer herkende ik niemand terwijl ik rustig achter in de rij aansloot. De mevrouw voor me glimlachte en ik glimlachte terug. Al snel kwam een andere mevrouw achter me staan met haar man, die mevrouw één voor me duidelijk kende en wenkte. Mevrouw twee gebaarde naar mij. 
"Oh, gewoon duwen." grapte ik. 
Kijk. Ouwekletsen kan ik werkelijk met iedereen en artsenbezoek gaat nooit mijn hobby worden dus dan kun je het maar beter gezellig maken. 
Mevrouw twee glimlachte ook, terwijl mevrouw één begon over dat er meerdere mensen uit dezelfde straat waren. 
"Volgens mij gaat het op postcode, ik kom ook uit die straat." zei ik. 
"Oh! Ik ken je helemaal niet!" zei mevrouw twee, maar toen wees haar man naar me. 
"Ja, zij is van de hoek, die zangeres, weet je wel?"

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat dit de eerste keer was dat ik zo herkend word. Opera maakt nu eenmaal geluid, en ook al is de studio geïsoleerd kun je dat op straat heus nog wel horen als ik even gas geef. Grappig blijft dat wel... je reputatie gaat je voor, of zo. De bonte hond.
"Oh, wat leuk!' haakte mevrouw twee weer in. "oh, als we langslopen wacht ik altijd even hoor, om even te luisteren!"
We kletsten even en ik beloofde een flyer voor het komende concert in de bus te doen bij ze. Toen vroeg ze nog "Ben je nou zo slank geworden? Hoe heb je dat gedaan?"
"VDH?" vroeg haar man. Ik had geen idee wat dat betekende. Misschien een operatie of zo, aangezien vaak wordt verwacht dat ik die gehad zou hebben?"
"Wat betekent dat?" vroeg ik. 
"Vreet De Helft?"
Gelach alom, natuurlijk. En kijk. Over wat ik gedaan heb kan ik natuurlijk van alles zeggen maar de rij schoof vlot op en de prikkers kwamen in zicht. Dus ik mompelde maar snel wat over veel vezels, puur eten, groente, fruit, eiwit en volle granen en we waren al aan de beurt. 

Een meisje dat ik nog niet eerder had gezien keek me aan en nam de brief in ontvangst. 
"Zo, prik nummer 4.000 vandaag?" brak ik het ijs. Ze lachte en wreef met een ontsmettingsding over mijn arm. "Komt 'ie, hoor!"
Nou heb ik sowieso echt geen enkele moeite met prikken, maar deze was wel erg netjes, ik voelde het niet eens. Dus dat laatste merkte ik ook op. 
"Nou, na 4.000 prikken heb ik genoeg geoefend!" zei ze. 

Glimlachend stond ik zo'n drie minuten nadat ik naar binnen was gelopen weer buiten. Her en der liepen mensen, sommigen terug naar onze straat, anderen met brief in de hand juist de kant van de huisarts op. Ik snoof de frisse lucht op en liep gauw naar huis. 

Intussen is het trouwens half twaalf 's-avonds en ik heb gelukkig nergens last van gehad! :-) 

Blij worden van simpele dingen...

... is denk ik één van de grootste onderdelen van geluk. Zo werd ik vanmorgen lekker energiek wakker en keek eerst eens verrukt naar de prachtige zonsopgang vanuit ons slaapkamerraam. Gisteren was het ook al zo prachtig: 

Nou, hier word ik dus stante pede blij van 

Ik ging naar beneden en besloot met S dat het speltdag was (ze is gevoelig voor spelt, dus kan dat niet elke dag eten maar wel af en toe) omdat we vanavond soep zouden eten. Maar, sprak die, er was bijna geen speltbrood meer. Zij verdween na deze mededeling gauw naar haar toetsweek en ik pakte de keukenmachine. 
Tja. Toen het brood even later al lekker lag te rijzen in de oven kon ik net zo goed doorpakken, toch? Pompoen, aardappels, ui, wortel, kruiden, verwarmende kaneel en tijm verdwenen in mijn fijne - intussen oude maar daar worden ze alleen maar mooier van - le Creusetpan. 

Nou, en dan is het dus anderhalf uur later en ruikt het huis overheerlijk en is er allemaal lekker eten klaar voor mijn gezinnetje voor lunch en avondeten. En ook daar word ik blij van. Dit is wat ik zo heerlijk vind aan de herfst: mooie luchten, het binnen gezellig maken met kaarsjes en koken en in de  donkere avonden fijn samen zijn. 

Intussen is het kwart voor tien en ik heb nog wel tijd én energie om een eindje te gaan wandelen voordat er straks een leerling komt. De lucht is blauw met schaapjes en we hebben nog een paar lekker milde dagen. 

Je kunt mij niet blijer krijgen, hoor :-)

P.S. ik kan dit zelf natuurlijk allemaal niet eten wegens buik die de ingrediënten niet leuk vindt, maar daar ben ik aan gewend. En van verwennen houd ik des te meer!

Double Choc Gluten free Cookies

 Tijd voor een recept! Ik maak regelmatig chocolate chip cookies van speltmeel voor mijn gezin, waar Sophie-met-voedselgevoeligheden tegenwoordig redelijk tegen kan. Maar - zoals bij zoveel mensen met dat soort gevoeligheden - kan spelt niet elke dag en het arme kind heeft het megadruk met toetsweken en concerten. En hoe studeert het nou beter dan met een schoteltje met koekjes op je bureau? Tijd om genoemd kind eens goed te verwennen en dus ging ik experimenteren met een glutenvrije versie.

Nu zijn er in de winkel allerlei glutenvrije melen te koop die één ding gemeen hebben: voedingswaarde hebben ze niet zo veel en ze zijn heel sterk bewerkt. Ze bestaan vaak vooral uit maiszetmeel en aardappelzetmeel en voor je buik is het juist zo fijn om hele, gezonde granen te gebruiken! Onderstaand recept is, volgens een enorm blije Sophie, zeker net zo lekker als de speltversie en ook nog supersimpel. En zonder zooi! 

Ingrediënten:

100 gram fijne havervlokken*

100 gram havermeel

100 ml boter (vegan boter voor zuivelvrije cookies)

100 gram lichte basterdsuiker

1 ei

Grote eetlepel cacao 

100 gram pure chocolade (andere chocolade kan ook, natuurlijk, wij gaan hier voor de zuivelvrije versie)

Handvol cranberries

1 theelepel bakpoeder

Methode:

Smelt de boter in een pannetje op laag vuur. Meng dan simpelweg alle ingrediënten in een grote kom met een lepel en laat even staan zodat de vlokken kunnen wellen. Verdeel dan het deeg in 12 stukken (of meer of minder als je extra grote of juist kleine cookies wilt), maak er bolletjes van en druk die een beetje plat. Leg ze op een bakplaat en bak ze 14 minuten op 180 graden.

Klaar!  

Ik word dus blij van iemand een koekje geven uit een leuk blikje :-)

*Hier in huis is men alleen gevoelig voor gluten, niet allergisch, en dus kunnen we gewone havervlokken en havermeel gebruiken. Haver is namelijk van nature glutenvrij, maar heeft wel vaak last van wat kruisbesmetting. In het geval van coeliakie is het dan ook belangrijk om specifieke glutenvrij havervlokken en havermeel te gebruiken.