Waren we toch potdikke bijna geflest!

Of in elk geval flink verkeerd voorgelicht. 

Vorige week kwam Sophie namelijk thuis met een verontrustende mededeling.
"Mam, mijn sleutel is in mijn slot afgebroken."
Oeps. Dat was niet zo mooi.
Nu duurde het even voor we dit probleem proactief gingen oplossen want er waren ook nog wat andere dingen aan het hoofd (zie vorige blogjes), en dus speelden we sinds die mededeling fietsenstoelendans met twee losse sloten voor drie fietsen. Niet erg handig, kan ik je uit zeer betrouwbare bron mededelen. Maar vandaag gingen we even de stad in, een ijsje voor Ben en Sophie halen bij Scoobs & Winstons. Onderweg zei Ben: zullen we anders even naar de slotenmaker of fietsenmaker? 
Goed idee!
Stop één was de fietsenmaker vlakbij de Jumbo op de Paardenmarkt. Ik vertelde daar dat de sleutel was afgebroken in het slot. De man keek niet eens naar het slot voordat hij zei: kan niet. Die krijg je er niet uit. Moet nieuw slot. 
Oei, wat jammer. En je vertrouwt zo iemand toch op z'n woord, dus we wilden er wel een nieuw slot op laten zetten. Kostte €30 en dat was dan een slot zonder ketting (erg jammer voor haar want die gebruikte ze veel), maar goed. Maar toen besefte de fietsenmaker dat de ketting aan het frame vast zat. Die moest doorgeslepen en daarmee zou het €40 en pas morgen worden. Daarop zei ik dat we dan morgen opnieuw zouden moeten komen (zonder fiets kom je toch net wat minder handig naar Alkmaar Noord terug ;-)). 
Eenmaal buiten stelde ik voor toch even naar de schoenmaker/sleutelmaker in de Hoogstraat te gaan. Die is superaardig, weet ik al, dus waarom niet vragen? Voor de zekerheid? Ik liep naar binnen en vertelde weer over de sleutel. De schoenmaker zei: dat kan ik niet, ik heb het gereedschap niet, maar loop even naar Postma & Postma op de Laat. 

Okee. We waren nou toch onderweg, he? Zo langzamerhand werd het een hele queeste. Wat zo z'n charme heeft, niet? Aangekomen bij Postma & Postma vertelde ik voor de derde keer het verhaal. 
"Dat kan ik niet, maar loop even naar het einde van de straat links. Daar zit een fietsenwinkel."
We liepen weer door, dit keer naar het einde van de Laat en ik wist niet eens dat 'ie daar zat maar ja, hoor! Ricycle, een klein winkeltje waar fietsen aan haken hingen, doemde op aan de linkerkant. We liepen met fiets naar binnen en ik vertelde nog maar eens het verhaal aan een vriendelijke jongen. 
"Heb je een reservesleutel?" zei die. "Anders kan eventueel Postma & Postma er één maken."

Is leuk, toch? Dat ze naar elkaar verwijzen? 

Voor ik het wist nam de andere, ook al superaardige, jongen, de fiets mee en binnen tien seconden had hij die met een schroevendraaier op slot. Daarna nam hij een tangetje terwijl hoop begon te bloeien in mijn borst en ja hoor. Een halve minuut later stak hij de reservesleutel er in en het slot sprong open. 

Dat geloof je toch niet? 

Ik zei: "Je bent de held van de dag! Wat krijg je van me?" Half en half verwachtte ik een de zenuwen want dat is toch wel het geijkte Westfriese antwoord, maar nee, hij glimlachte en zei: "Graag gedaan."

Enigszins beduusd stonden we weer buiten. Met een fiets met werkend slot. En geen €40 lichter. 
Één keer raden waar wij vanaf nu af aan naartoe gaan met fietsproblemen!