Hoe vangt je tiener een baan?

Mijn dochter hè, die is dus in ene 16 en zomaar plotseklaps een jonge vrouw. Ik weet ook niet hoe dat nou zo snel gebeurd is (behalve dat ik snap dat 16 na 15 na 14 komt, maar toch...).
Ze heeft nu 8 weken schoolvakantie én geld nodig, dus zo kon het komen dat ze ging denken over een vakantiebaan. Ik stelde voor om een uitzendbureau te bellen, of misschien wat horecazaken in te lopen? De horeca leek haar wel wat en zo kon het komen dat we een paar weken geleden op een maandag samen naar de stad fietsten. 

We parkeerden de fietsen en liepen richting het centrum. "Welk restaurant wil je als eerste proberen?" vroeg ik. 
"Wacht, gaan we het nú doen?" sprak de tiener. 
Ik slikte mijn gegrapte nee, laten we wachten tot de vakantie over is in en stelde voor dat ja, laten we het maar gewoon nú doen ;-)

Na wat wikken en wegen besloot ze dat ze als eerste wilde vragen bij het restaurant waar mijn moeder graag met vrienden gaat eten. We liepen erheen. 
"Wat moet ik dan zeggen?" vroeg ze gespannen. 
"Nou, gewoon iets als hallo, zoeken jullie misschien nog vakantiewerkers?"

Ze knikte en liep naar binnen. Even overwoog ik of ik buiten zou blijven, maar goed, het was de eerste, hè. Hartstikke spannend natuurlijk. Ik verwachtte dat ik bij nog wel wat zaken buiten zou staan die middag, dus ik liep voor deze eerste maar even mee. 
"Hallo, zoeken jullie misschien nog vakantiewerkers?" bracht ze uit tegen de jongen achter de balie, die er niet uitzag als de eigenaar. 
"English?" antwoordde die.
Snel herhaalde ze haar zin in de gevraagde taal en de jongen verwees haar naar de eigenares. Die begroette ons enthousiast en wees ons direct naar een tafeltje. En wilden we wat drinken? Ze kwam zo bij ons. 

Ietwat beduusd ging ik zitten, en voor ik het wist zat de eigenaresse bij ons aan tafel. Ze keek van Sophie naar mij en vroeg toen of ze even alleen met Sophie kon praten. 
"Ja, natuurlijk!" riep ik uit, terwijl ik al begon met opstaan. Logische vraag, hoor, maar wist ik veel dat dit in ene een heus sollicitatiegesprek zou worden? Maar nee, suste ze, blijf maar zitten, ze ging met Sophie wel even dáár zitten. 

Ik zat vervolgens zo'n 20 minuten aan het tafeltje in de zon een beetje om me heen te kijken en in het wilde weg te scrollen terwijl tien meter verderop een Heel Volwassen Gesprek plaatsvond met mijn kind. Wat een bizarre situatie. Toen kwamen ze beide glunderend terug. Sophie had een baan. 

Intussen is het een paar weken later en is ze er al flink ingeburgerd met blijdschap van beide kanten. Net als bij haar moeder vroeger bevalt de horeca haar prima :-)

Wat een grote doos!

 Een gele auto stopt in mijn ooghoek en ik spring op uit mijn stoel. Jaa! Ik zat al te wachten want een supercoole tumbler wordt vandaag voor drieën gebracht door DHL. De bel gaat terwijl ik naar de deur loop en die open trek. 
Een doos staat voor mijn neus op de grond, de jongen van DHL staat alweer bij zijn gele busje. 
"Hallo!" roept hij. "Ik heb nog een pakje, wacht even."
Een jongen, ergens eind twintig, kort geschoren haar, vriendelijke glimlach. Hij klimt achterin de auto en blijft daar dan. Ik pak de doos maar vast op en zet die binnen op het tafeltje. Terug in de deuropening is de jongen nog altijd in zijn busje. Ik hoor gerommel en dan een pok en een "Au!".
Even overweeg ik of ik hem moet gaan helpen, of zo, maar dan worden er in ene wat pakketjes aan de achterkant uit de auto geworpen. Een klein pakje, iets heel plats en groots waar vast kleding in zit. Een groot, lang pakket balanceert er bovenop en nog altijd komt er geen jongen tevoorschijn. Ik grinnik zachtjes. Ik heb overigens echt geen enkel idee wat er in dat tweede pakket kan zitten, dus ik ben benieuwd. 

Het duurt nog even en dan komt hij eindelijk boven water, in zijn armen de grootste doos op aarde, waarin een andere doos met gulle hoeveelheden tape ondersteboven vastgeplakt zit. Ik kijk hem verbaasd aan. 
"Ik ben benieuwd wat daarin zit." zeg ik. 
"Dat vroeg ik me ook al af!"
Ik bedank hem en draag de enorme doos naar binnen. Ik pak een mes en begin de tape door te snijden. Het duurt even maar dan heb ik hem los en dan valt ook direct het kwartje. 
Joh! Het is de wielklem, die we gisteren(!) via marktplaats kochten voor het caravanwiel, voor als die straks even voor de deur staat! Een vrij flink ding, inderdaad, blijkbaar door iemand met zorg (en snel!) ingepakt in de allergrootste doos die er in de supermarkt te vinden was. 

Briljant. 

Ik loop nog maar even naar buiten, waar de jongen alle pakketjes weer netjes heeft ingepakt en net naar de deur van het busje loopt. 
"Het was een wielklem voor de caravan!" roep ik hem toe. Hij glimlacht breed. 
"Ah! Leuk dat je het nog even zegt!"

Hij stapt in en weg is hij. 

Waren we toch potdikke bijna geflest!

Of in elk geval flink verkeerd voorgelicht. 

Vorige week kwam Sophie namelijk thuis met een verontrustende mededeling.
"Mam, mijn sleutel is in mijn slot afgebroken."
Oeps. Dat was niet zo mooi.
Nu duurde het even voor we dit probleem proactief gingen oplossen want er waren ook nog wat andere dingen aan het hoofd (zie vorige blogjes), en dus speelden we sinds die mededeling fietsenstoelendans met twee losse sloten voor drie fietsen. Niet erg handig, kan ik je uit zeer betrouwbare bron mededelen. Maar vandaag gingen we even de stad in, een ijsje voor Ben en Sophie halen bij Scoobs & Winstons. Onderweg zei Ben: zullen we anders even naar de slotenmaker of fietsenmaker? 
Goed idee!
Stop één was de fietsenmaker vlakbij de Jumbo op de Paardenmarkt. Ik vertelde daar dat de sleutel was afgebroken in het slot. De man keek niet eens naar het slot voordat hij zei: kan niet. Die krijg je er niet uit. Moet nieuw slot. 
Oei, wat jammer. En je vertrouwt zo iemand toch op z'n woord, dus we wilden er wel een nieuw slot op laten zetten. Kostte €30 en dat was dan een slot zonder ketting (erg jammer voor haar want die gebruikte ze veel), maar goed. Maar toen besefte de fietsenmaker dat de ketting aan het frame vast zat. Die moest doorgeslepen en daarmee zou het €40 en pas morgen worden. Daarop zei ik dat we dan morgen opnieuw zouden moeten komen (zonder fiets kom je toch net wat minder handig naar Alkmaar Noord terug ;-)). 
Eenmaal buiten stelde ik voor toch even naar de schoenmaker/sleutelmaker in de Hoogstraat te gaan. Die is superaardig, weet ik al, dus waarom niet vragen? Voor de zekerheid? Ik liep naar binnen en vertelde weer over de sleutel. De schoenmaker zei: dat kan ik niet, ik heb het gereedschap niet, maar loop even naar Postma & Postma op de Laat. 

Okee. We waren nou toch onderweg, he? Zo langzamerhand werd het een hele queeste. Wat zo z'n charme heeft, niet? Aangekomen bij Postma & Postma vertelde ik voor de derde keer het verhaal. 
"Dat kan ik niet, maar loop even naar het einde van de straat links. Daar zit een fietsenwinkel."
We liepen weer door, dit keer naar het einde van de Laat en ik wist niet eens dat 'ie daar zat maar ja, hoor! Ricycle, een klein winkeltje waar fietsen aan haken hingen, doemde op aan de linkerkant. We liepen met fiets naar binnen en ik vertelde nog maar eens het verhaal aan een vriendelijke jongen. 
"Heb je een reservesleutel?" zei die. "Anders kan eventueel Postma & Postma er één maken."

Is leuk, toch? Dat ze naar elkaar verwijzen? 

Voor ik het wist nam de andere, ook al superaardige, jongen, de fiets mee en binnen tien seconden had hij die met een schroevendraaier op slot. Daarna nam hij een tangetje terwijl hoop begon te bloeien in mijn borst en ja hoor. Een halve minuut later stak hij de reservesleutel er in en het slot sprong open. 

Dat geloof je toch niet? 

Ik zei: "Je bent de held van de dag! Wat krijg je van me?" Half en half verwachtte ik een de zenuwen want dat is toch wel het geijkte Westfriese antwoord, maar nee, hij glimlachte en zei: "Graag gedaan."

Enigszins beduusd stonden we weer buiten. Met een fiets met werkend slot. En geen €40 lichter. 
Één keer raden waar wij vanaf nu af aan naartoe gaan met fietsproblemen! 

Eigenwijze Nederlanders

 Vorige week kwam er op Too Good To Go (ken je die app? Echt een aanrader! Eten dat op of over de datum is wordt voor 1/3 van de prijs verkocht, en zo red je zowel het milieu als je portemonnee) een "Dolci" pakket bij Mercato Italiano op het industrieterrein in Heiloo. Nu weet ik dat veel van die dolci glutenvrij zijn, want amandelen en abrikozenpitmeel en zo, dus leek het me een leuke traktatie voor Sophie, die geen tarwe verdraagt maar wel middenin het leren voor haar laatste proefwerkweek zat. Ook was het prachtig weer. De winkel is een kilometer of tien bij ons vandaan. Ik voelde me goed. Fietsen? 

Ben was natuurlijk meteen aan boord en we stapten op de fiets. Op de terugweg zouden we nóg een TGTG halen, namelijk een broodbox voor Ben in Oudorp. De ophaaltijden kwamen precies handig uit, maar we hadden niet héél veel marge. Geeft niks, toch? De zon scheen, er was weinig wind, mij kun je toch niet gelukkiger maken, hoor.

Het was een overheerlijk tochtje, alleen onderbroken door het feit dat mijn geliefde echtgenoot de weg - die hij jarenlang dagelijks fietste want hij wérkte nota bene op datzelfde industrieterrein als waar we nu heen gingen - vergeten was. Dus ietsje later dan gepland reden we op het fietspad van Alkmaar naar Heiloo, langs de afvalverbranding (dat grote rode gebouw wat je al van verre ziet op de A9). 
Toen stond er plots een bord. Afsluiting, omleiding.
Tsja. Wat doe je dan, als Nederlandse fietser? Negeren, toch? Zal wel meevallen, toch? We fietsten door. Nog een bord. We fietsten door. Intussen konden we de gebouwen van het industrieterrein al zien, nog geen 100 meter verderop. We haalden wat voetgangers in en toen... stond er plots een hek. Een echt hek, volledig over het fietspad. Maar het was wel aan één kant opengemaakt. Wat zei ik in de titel ook weer over Nederlanders? Ik keek Ben aan. "Wanna lift it?" "Sure."
Ik stapte over het opengemaakte hek en pakte mijn fiets aan. Ben tilde zijn eigen fiets over het hek en we liepen verder, fietsen aan de hand. De weg was opgebroken maar op het zand kon je prima lopen, en te zien aan de hoeveelheid fietssporen waren we verreweg niet de eersten die dit deden. Wat wandelaars kwamen ons van de andere kant tegemoet en ik moest lachen. 
"We hebben onze eigenwijze Nederlanderbadge weer verdiend!" grapte ik tegen ze, en ook zij moesten lachen. 
Even dacht ik nog, zo'n 50 meter verderop, dat we er écht niet langs konden, want er was een heel gat in de weg waar blijkbaar aan de riolering gewerkt werd o.i.d.. Niet die dag, natuurlijk, want het was zaterdag. Maar je bleek er toch langs te kunnen, vanaf de zijkant, en zo kwamen we veilig bij het hek aan de andere kant, wat zelfs helemaal opengetrokken was zodat we er zó doorheen konden lopen. 

Yep. We zijn ook allemaal zo eigenwijs ;-)

(P.S. de dolci waren inderdaad vrijwel allemaal geschikt voor Sophie en we redden het ook nog om op tijd te zijn bij de volgende box, die letterlijk zo vol met heerlijke broden zat dat de vriezer thuis gillend wegrende!)