Verwikkelingen in de Action

Hoewel ik een rasechte introvert ben die helemaal niet houdt van mensenmassa's, groepen, feesten etc, maar liever lekker thuis en in het park is met mijn gezin of met één vriendin tegelijk, die als het enigszins kan de zelfscankassa's gebruikt zodat ik lekker in mijn eigen bubbel kan blijven, ben ik prima in staat om met wie dan ook te ouweh*eren over niks. Ik ben altijd degene die wordt aangesproken om de weg aan te vragen, die haar talen spreekt dus nog even ergens wat tolkt, die even een verloren kind opvangt en naar de ouders brengt, etc. etc.. 

Gisteren was ik in de Action om een kaarsje te kopen voor mijn arme moeder, die in het ziekenhuis ligt met een ontsteking (zie hier één van de redenen voor het grote gebrek aan actie op dit blog de laatste tijd. Alle positieve gedachten naar haar worden enorm gewaardeerd!) en ik stond aan de kassa. 
Een oudere vrouw kwam plots langs de rij met haar karretje en kwam naast me staan. Ik keek haar vragend aan. 
"Ja." sprak ze hulpeloos, en gebaarde naar de lege tas in haar kar. "Ik heb niks!"
Het ongemak straalde van haar af terwijl ze keek naar de man voor ons, die niks doorhad en dus ook niet opzij stapte. Tja. Wat doe je dan? 
"Mag deze mevrouw er misschien even langs?" sprak ik toen vrolijk. De man keek op en ging direct opzij
"Ja, natuurlijk!"
De mevrouw met het karretje schuifelde erlangs en verdween. 

Ik liep naar buiten maar besefte toen dat ik eigenlijk beter ook een houten plankje had kunnen meenemen, waarop ik dingen zou kunnen lijmen. Okee. Toch maar weer naar binnen. Ik zocht even en vond toen wat ik wilde, en liep weer terug naar de kassa, waar intussen natuurlijk een nieuwe rij stond. Dit keer ging ik in de andere rij staan. Een oudere man drentelde wat rond, een meter voor de wachtenden, dus ik vroeg hem of hij in de rij stond. 
"Eh. Nee, nee. Nog niet."
Ik glimlachte naar hem en ging op mijn plek staan. De man bleef achter mij drentelen, totdat opeens de vrouw die aan het afrekenen was riep: 
"Fred! Fred! Kom je?"
De man stapte naar voren maar ging toen pal naast mij staan en bleef daar ook staan. Intussen begon ik te vermoeden dat deze man in de war was, dus ik zei vriendelijk:
"Gaat u maar, hoor!"
Toen ging de man vlak voor me staan, alsof hij in de rij stond. Tja, wat doe je dan? Het is niet echt aan mij om hem te dirigeren naar zijn vrouw natuurlijk want het is, in de war of niet, een volwassen man. Maar hij stond daar zo hulpeloos en ik wist even niet zo goed wat te doen met de situatie. Totdat mijn plankje al gescand werd en de man in ene zijn portemonnee uit zijn broekzak haalde! Whoa! 
Ik keek in alarm naar zijn vrouw, maar die zei of deed niets. 
"Hier gaat geloof ik iets niet helemaal goed." zei ik toen maar gauw.
Dat deed de vrouw opkijken en ze riep hem weer. Toen liep hij door, vergoeilijkend iets mompelend tegen zichzelf over dat het ook een verwarrende situatie was geweest. Ik betaalde het plankje en liep naar buiten, maar de man spookte nog een poos door mijn gedachten. Had ik anders moeten reageren? Had ik eerder moeten zeggen: Meneer, uw vrouw staat daar, loop daar maar naartoe? Maar ja... wie ben ik om dat te doen? 

Het is nu een dag later, en eigenlijk weet ik het nog altijd niet. 

(goeie compositie ook met die fiets daar maar tja, je bent Nederlander of je bent het niet, toch?)