"Pret" echo?

 Eerder deze week moest/mocht ik naar het ziekenhuis voor een echo. Ik had laatst al verteld dat het de laatste tijd niet zo denderend ging met mijn buik, toch? Ik zal hier verder niet op de details ingaan, maar er werden op verzoek van de huisarts even een aantal dingen gecheckt. 

Ik had een jurkje aan (natuurlijk) en daaronder een fietsbroekje. Dus toen ik stipt op tijd werd binnengeroepen vertelde de assistente dat ik rustig alles aan mocht houden, dat de jurk alleen omhoog moest. Ze zei nog: 
"Zo handig, in de zomer, als mensen minder kleren aan hebben."
"Snap ik! Ik heb eigenlijk altijd jurkjes aan." glimlachte ik. 
Ik mocht gaan liggen op de tafel, een schoon stuk papier onder me, buik ontbloot, een handdoek op mijn onderbuik gespreid. De dokter kwam al binnen en stelde zich voor. Zonder enige omhaal drukte hij het apparaat op mijn buik. 

"Dit ziet er prima uit." sprak hij al snel. 
"Wat fijn." antwoordde ik. "De huisarts vroeg zich trouwens nog af waarom de aorta zo hevig klopte."
"Ah." sprak de arts. Het was een aardige man, ongeveer van mijn leeftijd. Hij was duidelijk ervaren, te voelen in de zekere, rustige bewegingen van een man die dit al een miljoen keer eerder deed.
"Dit is een compliment..." zei hij toen, duidelijk niet als compliment, maar eerder om zijn volgende opmerking op de juiste manier over te laten komen, "...dat komt omdat u daar niet zoveel vet heeft."
Ik zei niets. Hij ging door met wrijven over mijn buik met het echo-apparaat en vervolgde zijn zin. 
"Bij iemand van uw postuur is dat gewoon."

Bij. Iemand. Van. Uw. Postuur. 

Ik knipperde even met mijn ogen. Natuurlijk was ik me bewust van hoe ik daar lag. Grotendeels decent, op mijn rug, mijn buik is gelukkig vrij goed teruggetrokken na het afvallen, ik wist dat hij waarschijnlijk geen idee had van wat zijn woorden betekenden. Even vroeg ik me af: zal ik aangeven dat het niet altijd zo was? 
Nee, besloot ik toen. Nee. 
Ik glimlachte een beetje, alsof er iets groots helemaal voor mij alleen zichtbaar was. 
"Gelukkig." zei ik. 

Ik weet niet wat het was, aangezien ik best wel weer gewend ben geraakt aan slank zijn. Misschien is het hoe nuchter en objectief hij het zei, simpelweg als een medisch feit, wat me zo raakte. 
Ik mocht opstaan, mijn buik schoonmaken met de handdoek, en het ziekenhuis uit huppelen.