Hoe vind je per ongeluk een jasje op Vinted en verruïneer je die vervolgens zowat?

 Kijk. Het zou kunnen dat ik wellicht soms iets te overenthousiast ben op Vinted. Ik kijk dan ook bijna nooooit op Vinted en heb ook bijna geen jurkjes. Het is gewoon bíj́na zielig. (in my defence: ik heb deze week wel 20 jurkjes uitgekozen om te verkopen en nog allerlei andere dingen ook, maar dat even terzijde).

Zo kon het op een mooie dag dan ook gebeuren dat ik op Vinted aan het neuzen was en door het algoritme een superleuk wit pufferjasje voorgeschoteld kreeg voor €5. En toen ik op de beschrijving klikte bleek het met dons gevuld!

Dit is wellicht het juiste moment om te vertellen dat ik echt een enorme koukleum ben. Nee, voor het geval je denkt dat ik overdrijf: echt niet. Bij 5 graden ga ik naar buiten in een dikke panty, merinowollen legging, twee maten te grote broek eroverheen met mijn jurkje er ingepropt met daaronder een merinowollen hemd en een gewoon hemd, met nog een vest over het jurkje heen en dán een dikke jas. In de avond thuis heb ik een dikke joggingbroek en een thermoshirt aan met een hoodie eroverheen en dikke wollen sokken aan mijn voeten en dan presteer ik het mét een kruik nog om het koud te hebben.  

Dus. 

Dons is warm. En licht. Voor ik het wist had ik het jasje gekocht. 

Het kwam een week later of zo, maar het voelde echt wel viezig en ik wilde het graag wassen. Dus zocht ik naar spul om dat mee te doen en vond online Nickwax donswasspul in twee fases (Sophie en ik hebben allebei ook een echte sub-zero jas van dons, dus leek me dat spul de moeite wel waard). De dag er na kwam het binnen en konden we de jas wassen. Enthousiast deden we hem in de machine met spul nummer één. 

"Zal ik hem aanzetten met de volgende?" vroeg Ben een uurtje later. Sure! 

Het was bijna bedtijd en nadenken was voor ons allebei blijkbaar niet meer vanzelfsprekend.

Om een uurtje of half zes de volgende ochtend werd ik wakker en ging plassen. Ergens vaag registreerde ik dat in het bad een wasrekje stond met daarop het jasje. In ene was ik volledig wakker. Het jasje! Dat zat niet in de droger! Dons moet in de droger met tennisballen! Anders wordt je dons klonten en is je jasje dood! Ik schoot terug naar de slaapkamer, waar Ben wakker werd van mijn minder-dan-subtiele bewegingen. Het jasje! fluisterde ik vol urgentie. Ben schoot uit bed en zei dat hij het wel even in de droger zou stoppen. 

Maar er is iets te goed ingedrilld bij ons beiden dat je drogers nooit 's-nachts mag laten draaien wegens brandgevaar. Dus wat deed lieve Ben? Die pakte het logeermatras, deed jasje en tennisballen in de droger en ging er tot zijn wekker om zeven uur ging naast liggen. 

Uren later was het jasje eindelijk volledig droog en gelukkig was het dons nog intact. Wat een avontuur, zo'n Vintedvondst, maar weet je wat nu het allertofste is? Het jasje is echt perfect! Dons is zo heerlijk warm en isolerend zonder ooit zweterig te worden en dat merk ik maar al te goed. Ik draag het zo ongeveer elke dag. Het staat leuk en het is nog waterdicht ook. Zo was het toch het wakker worden om half zes waard, hoewel iets beter nadenken wellicht nog beter was geweest...

Tot twee tellen is best moeilijk?

 Even in de stad, waren we. Gelukkig weer mét mijn moeder, die weer een klein beetje uit de voeten (en de rollator ;-)) kan. We liepen gezellig door de Langestraat naar de Xenos, waar ik naar lichtroze kaarsen zocht. Die er niet waren. Nou, misschien lopen we dan even richting Dille en Kamille? Kaarsjes zijn zo gezellig in dit jaargetijde! Vol goede moed liepen we weer naar buiten, waar het intussen keihard was begonnen te plenzen, dus we vluchtten maar gauw even de HEMA in. En wat lag daar, letterlijk naast de ingang? Ja dus... bakken en bakken vol kaarsen in de aanbieding. Wat een mazzel!  

Ik koos allemaal toffe kaarsen uit. Zes lichtroze, zes iets donkerder. Maar goh, die beige kleur was ook mooi en kijk die witte en die met ribbels en tien kaarsen voor €7 is toch een koopje? Dus ik zocht nog meer mooie kleuren uit, totdat ik uiteindelijk zomaar plotseklaps 30 kaarsen in het mandje had. We liepen nog even naar boven maar er kwam heel verstandig niets in het mandje bij. Dus hop, naar de kassa! 

Een nogal teruggetrokken tienerjongen met weinig woorden scande elke kaars individueel en kwam toen op... 31 kaarsen. 
Tja. Dan moet je net mij hebben. 
"Kan ik nou echt niet tot 30 tellen?" grapte ik. "Mooi is dat!"
De jongen glimlachte woordeloos, ik betaalde en bedankte en we liepen weg. Maar wat zag ik daar? Die hele fijne katoenen hemdjes in de aanbieding per twee! Wat een mooie kleur! Ik keek gauw en er waren nog precies twee hemdjes in XS (wat blijkbaar een populaire maat is, want vaak zijn ze er niet). Opgetogen pakte ik ze en liep ermee terug naar de jongen. 
"Eens kijken of ik wel tot twee kan tellen." merkte ik droog op.

En ja hoor. Hij schoot in de lach.

Heerlijk :-)

 

Hoe tof fietsen in regen en wind en kou is

 Ik snap natuurlijk best dat deze titel wat wenkbrauwen doet optillen. Wij Nederlanders staan bekend om fietsen in weer en wind, en ook om veel klagen over het weer, ha ha. Niet altijd volledig onterecht. Maar stel je voor hoe het is als je al vele jaren niet kán fietsen in slecht weer? 

Ik hou van fietsen. Natuurlijk, net zoals de meeste mensen, vooral van fietsen met mooi weer en meewind, maar jarenlang was dat ook de enige omstandigheid waarin fietsen (soms) kon. 
Wind en ik zijn geen vriendjes. Dat geldt trouwens voor veel mensen met M.E./CVS, dat schijnt iets te maken hebben met veranderende en lage luchtdruk. Ik voel me het beste bij hoge druk. 
Maar... het gaat steeds beter met me. Waarom? Ik weet het niet exact. Is het het heel rustig opbouwen van activiteit? Is het het prioritiseren van gezondheid boven werk? Is het het eindelijk beter respecteren van mijn grenzen, na 100 jaar? Is het het übergezonde dieet, waardoor mijn lijf als geheel steeds beter werkt?  Of een combinatie van dat al en meer? 
(Ik zal wel een keertje bloggen daarover, trouwens, het opbouwen van activiteit)

Tot voor deze zomer zou ik gisteren niet eens hebben overwogen te fietsen, bij windkracht 5 en regen. Maar ik heb veel gefietst deze zomer en dat lukt steeds beter, en zo kon het komen dat ik een paar weken geleden serieus overwoog om naar het standaard begin-van-het-jaar "driehoeksgesprek" met Sophie en de mentor op school te fietsen. 
"How big are my balls?" vroeg ik Sophie. 
"You don't have any balls!"
"My metaphorical balls!"
"Oh, those are huge."

Dus waarom niet? Om 1 uur trok ik mijn nieuwe regenbroek aan, die ik die week kocht bij de ANWB (PFAS vrij, ademend, én maat S, hahaha. Geweldig), mijn regenjas en pakte de fiets. Buiten deed ik de capuchon op en fietste weg. 
De eerste weg was direct vol tegen de wind in. Regen striemde in mijn gezicht en ik glimlachte breeduit. Weet je... mijn benen kunnen dat gewoon. Óók met tegenwind want de beweging blijft hetzelfde, alleen het tempo gaat omlaag. De wind blies maar ik sloeg rustig linksaf en fietste door. Wie kan je schaden, met een regenpak? Droog blijf je toch en ik dééd dit dus gewoon. Ik was simpelweg een van die mensen die door de regen fietsten, niemand kijkt er van op of om, niemand weet wat het betekent en ik denk ook dat mensen die nooit fysieke uitdagingen hebben meegemaakt wellicht niet kúnnen weten wat het betekent. 

Het betekent een hoop, weet je? Het betekent léven. 

Ik werd trouwens nog wel bijna voor een bus geblazen. Ik reed de hoek om bij het station, waar een relatief nieuw appartementencomplex staat. De bus, die tegelijk naar links reed, hield wat in. Ik reed het gebouw voorbij en WOOOEESHH! De wind greep me keihard en duwde me zo naar links de weg op. Waar geen bus was, want die had ingehouden. Wist de chauffeur dat dit zou gebeuren, kende hij het punt? Het zou me niks verbazen en in dat geval: dank je wel! 

Veilig kwam ik een uurtje later weer thuis. Heel moe, dat wel. Maar zo blij :-)

En... intussen heb ik deze week nog zo'n moment gehad, toen het echt koud werd. Ik dacht hard na. Hoe lang was het geleden dat ik in de kou kon fietsen? Toch zeker wel 20 jaar? Maar die wind ging ook, toch? Dus ik deed een lekkere dikke thermolegging aan onder een broek, deed mijn warme donsjasje aan en gíng met die banaan! Het spreekwoord you don't know what you've got, till it's gone is hier echt wel van toepassing want vroeger had ik het maar niks gevonden. Nu reed ik rond als de Cheshire Kat. 

Jasje per ongeluk gevonden op Vinted. Was nog een heel avontuur, misschien voor een nieuwe blog :-) 

Gezellig, zo'n griepprik

Een paar weken geleden was het tijd voor de jaarlijkse griepprik en op die dag schreef ik deze blog! Nou kreeg ik vroeger altijd al een uitnodiging en negeerde die dan vakkundig, maar sinds ik anderhalf jaar geleden echt heel vervelend ziek werd van de griep, met antibiotica en zo, besloot ik hem vorig jaar toch maar wel te halen. En vandaag was het wederom zo ver dus zo kwam het dat ik na een rondje park naar de huisarts liep met mijn griepprikoproepbrief (zo heet die, toch?). 

Nou doen ze dat echt superhandig, merkte ik vorig jaar. Je wordt opgeroepen op postcode, blijkbaar, en komt binnen in een rij die ze echt binnen de kortste keren weg hebben geprikt. Dit keer herkende ik niemand terwijl ik rustig achter in de rij aansloot. De mevrouw voor me glimlachte en ik glimlachte terug. Al snel kwam een andere mevrouw achter me staan met haar man, die mevrouw één voor me duidelijk kende en wenkte. Mevrouw twee gebaarde naar mij. 
"Oh, gewoon duwen." grapte ik. 
Kijk. Ouwekletsen kan ik werkelijk met iedereen en artsenbezoek gaat nooit mijn hobby worden dus dan kun je het maar beter gezellig maken. 
Mevrouw twee glimlachte ook, terwijl mevrouw één begon over dat er meerdere mensen uit dezelfde straat waren. 
"Volgens mij gaat het op postcode, ik kom ook uit die straat." zei ik. 
"Oh! Ik ken je helemaal niet!" zei mevrouw twee, maar toen wees haar man naar me. 
"Ja, zij is van de hoek, die zangeres, weet je wel?"

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat dit de eerste keer was dat ik zo herkend word. Opera maakt nu eenmaal geluid, en ook al is de studio geïsoleerd kun je dat op straat heus nog wel horen als ik even gas geef. Grappig blijft dat wel... je reputatie gaat je voor, of zo. De bonte hond.
"Oh, wat leuk!' haakte mevrouw twee weer in. "oh, als we langslopen wacht ik altijd even hoor, om even te luisteren!"
We kletsten even en ik beloofde een flyer voor het komende concert in de bus te doen bij ze. Toen vroeg ze nog "Ben je nou zo slank geworden? Hoe heb je dat gedaan?"
"VDH?" vroeg haar man. Ik had geen idee wat dat betekende. Misschien een operatie of zo, aangezien vaak wordt verwacht dat ik die gehad zou hebben?"
"Wat betekent dat?" vroeg ik. 
"Vreet De Helft?"
Gelach alom, natuurlijk. En kijk. Over wat ik gedaan heb kan ik natuurlijk van alles zeggen maar de rij schoof vlot op en de prikkers kwamen in zicht. Dus ik mompelde maar snel wat over veel vezels, puur eten, groente, fruit, eiwit en volle granen en we waren al aan de beurt. 

Een meisje dat ik nog niet eerder had gezien keek me aan en nam de brief in ontvangst. 
"Zo, prik nummer 4.000 vandaag?" brak ik het ijs. Ze lachte en wreef met een ontsmettingsding over mijn arm. "Komt 'ie, hoor!"
Nou heb ik sowieso echt geen enkele moeite met prikken, maar deze was wel erg netjes, ik voelde het niet eens. Dus dat laatste merkte ik ook op. 
"Nou, na 4.000 prikken heb ik genoeg geoefend!" zei ze. 

Glimlachend stond ik zo'n drie minuten nadat ik naar binnen was gelopen weer buiten. Her en der liepen mensen, sommigen terug naar onze straat, anderen met brief in de hand juist de kant van de huisarts op. Ik snoof de frisse lucht op en liep gauw naar huis. 

Intussen is het trouwens half twaalf 's-avonds en ik heb gelukkig nergens last van gehad! :-) 

Blij worden van simpele dingen...

... is denk ik één van de grootste onderdelen van geluk. Zo werd ik vanmorgen lekker energiek wakker en keek eerst eens verrukt naar de prachtige zonsopgang vanuit ons slaapkamerraam. Gisteren was het ook al zo prachtig: 

Nou, hier word ik dus stante pede blij van 

Ik ging naar beneden en besloot met S dat het speltdag was (ze is gevoelig voor spelt, dus kan dat niet elke dag eten maar wel af en toe) omdat we vanavond soep zouden eten. Maar, sprak die, er was bijna geen speltbrood meer. Zij verdween na deze mededeling gauw naar haar toetsweek en ik pakte de keukenmachine. 
Tja. Toen het brood even later al lekker lag te rijzen in de oven kon ik net zo goed doorpakken, toch? Pompoen, aardappels, ui, wortel, kruiden, verwarmende kaneel en tijm verdwenen in mijn fijne - intussen oude maar daar worden ze alleen maar mooier van - le Creusetpan. 

Nou, en dan is het dus anderhalf uur later en ruikt het huis overheerlijk en is er allemaal lekker eten klaar voor mijn gezinnetje voor lunch en avondeten. En ook daar word ik blij van. Dit is wat ik zo heerlijk vind aan de herfst: mooie luchten, het binnen gezellig maken met kaarsjes en koken en in de  donkere avonden fijn samen zijn. 

Intussen is het kwart voor tien en ik heb nog wel tijd én energie om een eindje te gaan wandelen voordat er straks een leerling komt. De lucht is blauw met schaapjes en we hebben nog een paar lekker milde dagen. 

Je kunt mij niet blijer krijgen, hoor :-)

P.S. ik kan dit zelf natuurlijk allemaal niet eten wegens buik die de ingrediënten niet leuk vindt, maar daar ben ik aan gewend. En van verwennen houd ik des te meer!

Double Choc Gluten free Cookies

 Tijd voor een recept! Ik maak regelmatig chocolate chip cookies van speltmeel voor mijn gezin, waar Sophie-met-voedselgevoeligheden tegenwoordig redelijk tegen kan. Maar - zoals bij zoveel mensen met dat soort gevoeligheden - kan spelt niet elke dag en het arme kind heeft het megadruk met toetsweken en concerten. En hoe studeert het nou beter dan met een schoteltje met koekjes op je bureau? Tijd om genoemd kind eens goed te verwennen en dus ging ik experimenteren met een glutenvrije versie.

Nu zijn er in de winkel allerlei glutenvrije melen te koop die één ding gemeen hebben: voedingswaarde hebben ze niet zo veel en ze zijn heel sterk bewerkt. Ze bestaan vaak vooral uit maiszetmeel en aardappelzetmeel en voor je buik is het juist zo fijn om hele, gezonde granen te gebruiken! Onderstaand recept is, volgens een enorm blije Sophie, zeker net zo lekker als de speltversie en ook nog supersimpel. En zonder zooi! 

Ingrediënten:

100 gram fijne havervlokken*

100 gram havermeel

100 ml boter (vegan boter voor zuivelvrije cookies)

100 gram lichte basterdsuiker

1 ei

Grote eetlepel cacao 

100 gram pure chocolade (andere chocolade kan ook, natuurlijk, wij gaan hier voor de zuivelvrije versie)

Handvol cranberries

1 theelepel bakpoeder

Methode:

Smelt de boter in een pannetje op laag vuur. Meng dan simpelweg alle ingrediënten in een grote kom met een lepel en laat even staan zodat de vlokken kunnen wellen. Verdeel dan het deeg in 12 stukken (of meer of minder als je extra grote of juist kleine cookies wilt), maak er bolletjes van en druk die een beetje plat. Leg ze op een bakplaat en bak ze 14 minuten op 180 graden.

Klaar!  

Ik word dus blij van iemand een koekje geven uit een leuk blikje :-)

*Hier in huis is men alleen gevoelig voor gluten, niet allergisch, en dus kunnen we gewone havervlokken en havermeel gebruiken. Haver is namelijk van nature glutenvrij, maar heeft wel vaak last van wat kruisbesmetting. In het geval van coeliakie is het dan ook belangrijk om specifieke glutenvrij havervlokken en havermeel te gebruiken.

Gevolgd op de snelweg!

 Maar laat ik beginnen bij het begin. 

Ik heb een stoel. En dan niet zomaar een stoel, maar echt de meest perfecte stoel die bestaat (in mijn nederige mening). Hij zit heerlijk, omdat het kussen open kan en ik daar allerlei dingen heb ingestopt (een oude handdoek bij de schouderbladen voor de steun, een dun traagschuim kussentje voor de billen) zodat hij helemaal gecustomised is voor mij. Hij kan draaien, hij is breed genoeg dat ik me er in kleermakerszit in kan vouwen, laag genoeg voor mijn ik-ben-echt-niet-kort-maar-gemiddeld en heeft armleuningen op de juiste hoogte. 

En ze maken ze niet meer. De eien. En er is er een keer eentje stuk gegaan. Je snapt dus dat toen ik op Marktplaats een Smedsta (want over die stoel hebben we het) tegenkwam met ook nog een superleuke niet-originele teddystof, mijn interesse dik gewekt was. Ook nog eens voor maar twintig euro, wat tegenwoordig een koopje is want ik ben duidelijk niet de enige die deze stoel perfect vindt: ze zijn populair. 
Één klein nadeeltje maar: stoel was in Breda. Maar hee. Breda is leuk! 
Ik sprak met de aardige mevrouw op MP af dat we hem zaterdag (vandaag dus) konden halen en vanmorgen gingen we al op tijd in de auto. We gingen eerst even Breda in, en dan De Stoel halen. 

Breda is inderdaad nog steeds leuk. Het heeft een prachtig kasteel waarvan je geen foto's mag maken dus hier alleen een glimp van de ingang:

Het heeft ook veel gezellige monumentale straatjes (met een zeer bovengemiddelde hoeveelheid galajurkenwinkels en speelhallen, ik heb geen idee hoe dat zit, houden Brabanders enorm van gala's en speelhallen?). Het enige jammere was dat het echt drieletterwoordweer was. Oh, man. De heenweg was al hectisch, want het zicht was belabberd en we zagen meerdere bijna-botsingen om ons heen. Maar het regende eenmaal in het centrum lekker door dus na even schudden we de paraplu's uit en schoten we een winkelcentrumpje in: de Barones. 

vier het leven

wat zou het voorstellen? 

Het was er hartstikke gezellig en er was ook nog een Halloween-ding waar we doorheen liepen. Ik ben op zich helemaal niet zo'n fan van Halloween, geef mij maar schattige kindjes die liedjes zingen met St. Maarten of el Día de los Muertes (zoals ze dat zo mooi vieren in Mexico en delen van Latijns America, met weliswaar schedels maar vooral met veel liefde en leuke gedichten voor elkaar maken en zo). Toch was dit gewoon zomaar wel even heel leuk. 

Welke is het spook?

We lijken verder niet op elkaar of zo

We liepen terug langs de prachtige kerk waar ik ooit een foute noot zong pal voor het gezicht van de componist (maar dat is een verhaal voor een ander moment) en waren ruim op tijd terug bij de auto, zodat we ook ruim op tijd de stoel konden halen. Ik wilde genoeg marge hebben want Sophie moest om vijf uur werken. 
De stoel was inderdaad prachtig en de mevrouw inderdaad vriendelijk dus binnen enkele minuten zaten we al weer in de auto en ik checkte de route. 

Oei. Dubbel oei. In plaats van anderhalf uur schatte Maps dat we er tweeënhalf uur over zouden rijden. Oei, oei. Dat zou ons net op tijd maken voor Sophie's werk, als we haar langs zouden brengen, en als er niks anders fout zou gaan op de weg. 
We vertrokken maar gauw. Intussen was het redelijk droog maar het kwaad op de weg was duidelijk al geschied. En nog altijd deden mensen allerlei rare dingen. Ken je dat soort dagen? Alsof iedereen de storm in z'n kop heeft? Er waren dus ook blijkbaar werkelijk overal ongelukken gebeurd. Ik checkte de route steeds en probeerde in te schatten welke weg naar Rome (oh nee, Alkmaar) de beste was. Uiteindelijk namen we toch maar de A2, hopende dat de grote file aan het einde op zou lossen onderweg. 

Tja. Dit was dus nog rooskleurig ingeschat

Spoiler alert: hij loste niet op. Maar: Maps had wel een alternatieve route naar de A9! Top! Dat zou tien minuten schelen! Vakkundig leidde ik Ben langs een afslag, wat stoplichten, nog een afslag en....... we konden niet rechtdoor. Afgesloten. Vertwijfeld en beschuldigend keek ik naar de app op mijn telefoon. Die gaf geen sjoege en wilde ook geen alternatieve route bieden, koppig bewerend dat de dichte weg niet dicht was. Sophie ging nu zeker te laat komen. Ik riep met net iets teveel decibellen een woord dat begint met F, en verontschuldigde me direct. 
"Sorry." zei ik. "I'm very frustrated."
"There were subtle clues." sprak Sophie droog vanaf de achterbank. 
Tja, wat moet je? We keerden maar weer om en ik begon met navigeren, terug naar de file.
Voor een stoplicht stonden we naast een grote, witte auto, en de mevrouw daarin gebaarde naar Ben om het raam te openen. Oh jee, dacht ik. Is er iets mis met de auto? Maar nee. 
"Weten jullie misschien hoe ik in Hemelsnaam naar Alkmaar moet komen?" sprak ze vertwijfeld met een Limburgse tongval. "Ik ben al drie uur onderweg vanuit het zuiden."
"Wij gaan ook naar Alkmaar!" riep ik terug. "Hier naar links en dan terug naar de A2."
Ze keek niet opgelucht. 
"Weet je wat, rij maar achter ons aan!" zei ik dan maar. Ze knikte verheugd, terwijl het stoplicht op groen sprong. 

We reden terug de file in, af en toe checkend of de mevrouw nog achter ons zat. De grote witte auto volgde ons gedwee door de file. Afslaan, nog meer file, nog meer afslaan, en toen waren we dan op de A9 en de file was eindelijk voorbij. Nog altijd werden we gevolgd door de mevrouw, maar toen trok ze op, haalde ons in en zwaaide, met een kushandje ten teken: bedankt, I've got it from here. 

En dat helpt dan toch, hoor. Hebben we in elk geval nog een kleine goede daad weten te doen. 

Drie uur nadat we vertrokken kwamen we thuis aan, Sophie intussen een kwartier te laat gedropt bij het restaurant. En ondanks de file was het gewoon een hartstikke goede en bijzondere dag. 

Zomaar op de zijkant van een flat

Vibend want de P.A. in de parkeergarage draaide Queen! Ze is groot fan van Queen

De Stoel die prima in de auto paste (en het kind ook nog ;-)