Na de vuurwerkbom

Jongens, wat zijn de mensen om ons heen geweldig. Echt, hoor. Van berichtjes via app en Facebook en hier, tot mensen die bloemen brengen, of een lekker maskertje meenemen naar hun les met de boodschap: lekker om mee te ontspannen. 
Ik schreef een deel van deze blog op zaterdag, de dag nadat het gebeurde. Daarvan deel ik eerst maar een stukje. 

-----

De hele ochtend was het een komen en gaan van politie, recherche, wijkagenten, noem het maar op. We hebben veel vragen beantwoord, veel handen geschud. Er werd zeer uitgebreid forensisch onderzoek gedaan. Pas toen dat klaar was mochten we de verzekering inschakelen.

Intussen zat ik met de Den Haag plannen. Er is namelijk een probleem met mijn vioolstok dus ik moest echt dringend naar de vioolbouwer. Dus toen de recherche als laatste de deur achter zich dichttrok besloten we dat ik dan toch maar zou gaan, samen met mijn moeder en Sophie. 
Het was ook wel fijn, een beetje afleiding. Ben bleef thuis om de schuur dicht te timmeren met board, en eventuele politie en zo te woord te staan en wij reden naar Den Haag.
L, de vioolbouwer, is simpelweg een superfijn mens. Ze keek naar de stok (helaas had ze daarover niet zulk goed nieuws maar daar gaat deze blog niet over) en we praatten even. 
Praten helpt, sowieso. Appen met lieve vriendinnen, familie. Bloggen. Elke keer als je het even aanraakt wordt het lichter. 

Na de vioolbouwer wilden we toch even een klein rondje lopen. Ik wilde graag naar Lush, dus we liepen die kant op. 
Op de Grote Markt stond een politie-auto. Normaal registreer je dat niet eens. Nu schrok ik, en mijn hart zat in mijn keel. We liepen door de passage naar Lush en achter mij rende een tiener. Geschrokken draaide ik me om.
Oei.
Wellicht dat mijn lijf toch iets meer meekrijgt dan mijn rustige hoofd vindt. 
Nog een politieauto en een bonzend hart later stonden we in de Lush. 
Vriendelijk werden we begroet. Een oase van lekkere luchtjes omringde ons. Ik voelde me een beetje ontspannen. Een lieve medewerkster uit Amerika liet Sophie een bruisbal in het water gooien en vertelde me daarna over hoe zeer ze zelf van Lush houdt.
"When I come home with a new product my mom says: 'Monica!'" Ze wees op zichzelf en haalde haar schouders op. "My name is Monica. 'We don't have space for more Lush stuff!'"
Ik keek haar aan en hoorde mezelf praten. 
"I'll tell you something. We had a firework bomb set off by our house last night. It's been a ridiculous day. This makes it a little better."
Sprakeloos keek Monica me aan. Één, twee, drie seconden was ze stil. 
"That's terrible!"
Ik vertelde haar een beetje over wat er was gebeurd. Toen liep ze weg en kwam terug met het biggetjeszeepje dat ze me zojuist had zien bekijken en besnuffelen. Ze zei:
"I'm going to give you this. We're allowed to, in special cases. I hope it helps some. I'm just going to get something."
En weg was ze. En in ene overspoelde het me even. Ze kwam terug en drukte een kaartje in mijn handen. 
"See, and now I'm crying for the first time." zei ik dankbaar. 

En dat is het, he. Er zijn zoveel fijne, goeie, lieve mensen. 

Echt, hoe bijzonder is dat? 

--------

Intussen is het woensdag. Gedoe komt en gaat, emoties ook. Vooral de avonden zijn lastig, het wordt donker en dat is spannend. Er vliegt een heli en je schrikt. Je vraagt je af: wat als ze zich nog een keer vergissen?
Intussen weten we namelijk ook ongeveer wat er gebeurd is want er stond van alles in de krant: 

Ze hebben zich vergist. Zo simpel is het. Verkeerde straat, oeps, foutje, bedankt. Zo snel kan het gaan. 

Sinds vandaag voel ik me weer redelijk mezelf. Ik geloof dat ik zowat alles heb geregeld. Het wachten is op de verzekering maar verder zijn we een eind. Het huis dat wél het doelwit was is momenteel gesloten. Er onstaat weer wat rust, en de West-Friezen zeggen het zo mooi: gewoon doorgaan met ademhalen. 
Wat moet je anders? 

Als onverlaten een vuurwerkbom bij je voordeur afsteken.

Vannacht rond half 1, ik lag al in bed, Ben was nog de deur op slot aan het doen en zo, klonk er in ene een enorme knal. Ik schoot mijn bed uit en rende de trap af. De deur was open en er hing een stuk hout voor. Overal was rook. Op de grond waren vlammen, die Ben aan het uittrappen was. Ik vloog terug naar boven om mijn telefoon te pakken en belde vast 112. 
"Wilt u politie, brandweer of ambulance?"
"Doe eerst maar politie." antwoordde ik zelfs nog enigszins laconiek. Intussen riep ik naar buiten: is er niemand gewond?
Nee. Niemand was gewond. 
Ik liep naar buiten en kreeg intussen de politie aan de lijn. Ik legde uit dat er een ontploffing was geweest en wat er nu aan de hand was. Twee deuren stuk. Het raam van de voordeur zat er wonder boven wonder nog in. Het keukenraam stuk. Het plafond van de windvang naar de schuur opengereten. 
Ik rende nog eenmaal naar boven. Sophie was intussen wakker. Ik zei: "kom maar mee naar beneden. Het is okee, niemand is gewond." Ik schoot wat kleren aan en liep weer naar buiten. 
De politie kwam aan en sommeerde ons direct om buiten te blijven. Maar.... Sophie was nog binnen.
Echt, he, wilde paarden hielden mij niet buiten. Ik riep naar Sophie om de achterdeur open te doen en ging achterom om haar mee te nemen. We waren alweer buiten en ik schoot nogmaals naar binnen. 
Mijn viool. 
Ik wist dat de brandweer onderweg was. Als die toch zouden gaan blussen? Ik wilde het niet riskeren. 

Buiten stonden we in een groepje buren. Het begon te miezeren. Gelukkig was het niet meer -6, zoals vorige week. We werden af en toe gevraagd om steeds verder weg te gaan staan. Toen de politie hoorde dat ik rook had ingeademd en dat zeer deed werd direct een ambulance gebeld. 

De ambulance kwam aan en ik liep gedwee mee. Een aardige (maar kom, ze zijn altijd aardig. Iemand wel eens een onaardige ambulancebroeder meegemaakt?) broeder nodigde me uit te komen zitten. In zijn handen verscheen de saturatiemeter. 
"Ik heb wel hele koude handen" zei ik, want ik weet dat die dingen niet denderend werken als je vingers koud zijn. Maar gelukkig: hij deed het prima. 
"Dat mijn hartslag hoog is verbaast me niet zo." zei ik, toen ik 138 zag verschijnen. Maar de saturatie was 100. Prima dus. 
"Doe je iets in het medische veld?" vroeg de broeder. 
Nee. Maar ik weet wel wat van anatomie. 

Ik werd goedgekeurd met de stethoscoop en toen ik weer buitenkwam was de straat verlaten. Iedereen was naar binnen gestuurd want de Explosieven Opruimingsdienst was er en had een perimeter ingesteld. Ik mocht naar binnen bij lieve buren een paar huizen verderop, waar onze buren ook al zaten. Zo lief. Echt, zo lief. De vrouw van het stel moest ook nog werken vandaag om 9 uur en het was intussen half 2. Het maakte haar niks uit. De buurman keek zo eens de kring rond die zich had verzameld midden in de nacht in zijn woonkamer en grapte: “nou, wie wil er taart?”

Politie liep in en uit en na een poosje kwam de man van de EOD. Ik zal hier niet schrijven wat die zei, want wil geen onderzoeken in gevaar brengen. 
Blijkbaar is er een golf van explosies in de wijk. Niets persoonlijks naar ons, hoogstwaarschijnlijk. We zouden ook niet weten met wie we ruzie zouden hebben. De man van de EOD vertelde dat hij nog geen één nacht had geslapen deze weken. 

En echt he, even hoor. Hoe kom je zo? Echt, serieus? Hoe zink je zo laag dat het je een grappig idee lijkt om mensen op deze manier te beschadigen? Is dat verkeerd gegaan groepsgedrag? Of bestaat er toch echt zoiets als kwaad in mensen?
Eigenlijk wil ik dat bijna niet geloven. 
Maar tja... de feiten liggen er wel. 
Deze mensen in dit huis dat aangevallen werd gingen rustig naar bed. Hadden vandaag leuke plannen om naar Den Haag te gaan en een gezellige dag te hebben. De man des huizens had een vrije dag, die hij ook prima kon gebruiken. Hij zou eindelijk naar de camerawinkel waar hij zo graag heen wil, voor filters. De dochter was net redelijk over haar vuurtrauma heen van een vorige nare gebeurtenis. De vrouw heeft een gezondheid die nog enigszins fragiel is en waar stress en een hele nacht wakker zijn niet bij helpt. Nu hebben we een beschadigd huis. Moet er van alles geregeld. Wellicht kost het ook nog allemaal veel geld. 

De daders zullen vast niet tot mijn doelgroep lezers behoren. Maar ik schrijf het toch op. Want wie weet wat de kracht is van het geschreven woord. 

Intussen worden we bedolven onder de lieve berichten van alle kanten. Wat een liefde. We zijn okee. Sophie is erg geschrokken en om haar maak ik me het meeste zorgen. Ben en ik zijn boelkloedig. Natuurlijk heb ik niet geslapen. Natuurlijk vond ik het heel naar om alleen naar beneden te lopen vanmorgen, omdat ik niemand wakker wilde maken, was het niet leuk om de luxaflex open te doen en alle ravage weer te zien. Natuurlijk voelt het onveilig dat iemand ons huis, ons thuis, onze veilige haven aanviel. 
Maar we zijn ongedeerd. Het had heel anders kunnen afgelopen. Dus dat komt allemaal weer goed. Vandaag neemt slachtofferhulp contact op voor de afhandeling en voor dochterlief.

Geef elkaar maar een dikke knuffel, vandaag. Hier lopen agenten, forensisch onderzoek, recherche in en uit. We'll be okay. 

En driewerf hoera voor de hulpdiensten. Helden, allemaal, stuk voor stuk.  

 

Je hebt een broek aan!!!

Dierbare vriendin J kwam vandaag met een jumpsuit aan die ze op Vinted had gescoord maar bij haar niet helemaal goed zat. En ik was sceptisch maar hee, passen kan altijd, toch? 

Tot ze hem dichtritste bij me en hij zat alsof hij voor me gemaakt was. 

Wat tof! (En wat bizar, een Spaanse maat S :-O)

Ik stuurde de foto blij naar wat vriendinnen en mijn moeder en kreeg plots naast veel enthousiasme van alle kanten dezelfde opmerking terug in verschillende varianten:
"Je hebt een broek aan!!!"

Oh ja, dat is waar ook. Degenen die al even meelezen en goed naar de foto's kijken die ik deel hebben het vast al opgemerkt: ik draag echt altijd jurkjes. Nou ja, ik draag in het openbaar altijd jurkjes, want ik heb wel lekkere yogabroeken voor thuis. Dat komt eigenlijk door geen enkele andere reden dan dat het simpelweg zo gegroeid is. Ik ben niet bijzonder religieus en vind dus niet dat vrouwen alleen rokjes zouden moeten dragen. Ik heb ook niet de behoefte om enorm vrouwelijk te zijn altijd (as evidenced by the fact dat ik vrijwel nooit make up draag en mijn haar hetzij los, hetzij in een slordige knot zit). 

Maar waarom dan wel?

Vroeger, pre Sophie, droeg ik meestal broeken. Vooral spijkerbroeken van Only, hoewel ik er eigenlijk niet echt het juiste figuur voor had. Zandlopers en jeans zijn nu eenmaal geen vriendjes. Maar na mijn zwangerschap kwam ik veel aan en ik wilde eigenlijk niet steeds grotere kleding kopen. Dus kocht ik jarenlang alleen maar kleding waarvan ik dacht: als ik eenmaal ben afgevallen pas ik ze ook nog! 
Ten tweede had ik lang last van mijn bekken, en het dragen van spijkerbroeken was daarvoor echt bijzonder onplezierig. 
Gedurende de jaren raakte ik steeds meer gewend aan het comfort van heerlijke stofjes en geen strakke taillebanden en toen ik eenmaal de geweldige ethische jurkjes van King Louie en Lien & Giel ontdekte liep ik al snel alleen nog maar in die kleding. Het zit lekker, ik vind ze (ook bij anderen) prachtig en ik voel me er fijn en elegant in. 
Logisch dus dat iedereen mij intussen zo kent. 
Het is dus niet dat ik principieel geen broeken wil dragen, maar meer dat ik dat... tja. Gewoon niet doe. 

Tot vandaag, dus, want nu heb ik een geweldige jumpsuit die binnenkort naar een recital of zoiets ongetwijfeld uit de kast mag!

Draag jij graag jurkjes? Of juist niet?