Als je man je een hersenschudding bezorgt ;-)

 Okee, deze titel was natuurlijk pure clickbait hoewel niet per sé onwaar. Maar goed, hier dan maar gewoon het verhaal! 

Wij hebben al honderd jaar onze prachtige le Creusetpannen op de koelkast staan. Ze staan daar prima, uit de weg, en het staat ook nog eens mooi. 
Gisteravond trok ik de koelkast open, en er viel pardoes een pan op mijn hoofd. 

Oeps. 

Blijkbaar was hij na het afwassen net niet helemaal goed teruggezet. Het was even flink schrikken en ik ging ook best even uit mijn spreekwoordelijke plaat, en toen was het inventariseren. Okee. Ik ben niet 'out' gegaan. Ik heb geen geheugenverlies. Ik ben wel misselijk. Mijn hoofd doet (gek he, heb je wel eens zo'n pan getild?) wel enorm zeer. 
Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat ik wel gewoon kon gaan slapen. Nou, dat 'gewoon' lukte niet helemaal, ik schrok steeds misselijk en met bonzend hart wakker, maar toen het ochtend werd leefde ik nog, dus ik noem dat een succes. 

Vanmorgen belde ik toch maar even de huisarts. Een bijzonder onbehulpzame assistente vertelde me dat ik wel het kon aankijken, en toen ik vroeg of ik mocht bewegen, wandelen, fietsen, sprak ze:
"op geleide van de klachten."

Ja. Daar kan ik dus precies helemaal niks mee. 

Maar er was een geluk bij een ongeluk. Toen ik namelijk vanmorgen na de huisarts de fysio belde, om aan te geven dat het waarschijnlijk niet zo nuttig was dat ik zou komen, bleek dat fysiotherapeut L toevallig de hersenletselspecialist van de praktijk is. Ik mocht dus toch komen en mijn moeder was zo lief om mee te gaan. 

L bleek (het was de eerste keer dat ik hem ontmoette) een kundige man. Hij deed allerlei tests om te checken of alles het nog deed.
Alles deed het nog. Godzijdank. 
De conclusie van L: lichte hersenschudding. Ja, ik mag bewegen, graag zelfs, maar tot vijf procent vóór de grens (wat natuurlijk echt mijn grootste hobby is, dat moge duidelijk zijn ;-)) Waarschijnlijk gaat het binnen de komende weken beter. Ik hoop stiekum op nog wat sneller dan een paar weken, goed? 

Overigens hebben we natuurlijk ook nog humor toegevoegd aan de situatie, want hoe lang kennen jullie me nu? L pakte op een gegeven moment een grote stemvork en zette die op mijn schedel. 
"Wat hoor je?" vroeg hij. 
"Een A, klein octaaf." antwoordde ik. En voegde direct lachend toe: "Dat is waarschijnlijk niet het meest gegeven antwoord?"

De gele schuldige

Het gaat intussen alleszins redelijk met me, gezien het feit dat, zoals vriendin J treffend sprak, ik zomaar een pan op mijn pan had. Ik kan bijvoorbeeld best even gauw dit verhaal typen en zolang ik alles rustig aan doe functioneer ik heel behoorlijk. Ik blijf wel steeds misselijk, dat is een beetje jammer, en mijn hoofd is wattig, wat traag en natuurlijk pijnlijk. Maar hee... dit had ook heel anders kunnen aflopen! 

Hopelijk gaat het snel weer helemaal prima en kunnen we later nog eens glimlachen over de keer dat Ben me een hersenschudding gaf!

Kokosolie als oogcrème?

Degenen die hier al een poosje meelezen weten dat ik erg graag "groen" leef. Tweedehands ethische kleding, zelf wasmiddel maken (echt de grootste aanrader van vandaag), zoveel mogelijk bio kopen, bewust omgaan met energie en water, etc. etc. Daar hoort uiteraard ook natuurlijke cosmetica bij. 
Ondanks dat bevond ik mij een poosje geleden in de gewone parfumerie, op zoek naar een goede oogcrème. Ik vond namelijk dat ik wat lijntjes kreeg en wat wallen, en de huid rondom mijn ogen is vaak best droog, terwijl ik voor de rest van mijn gezicht alleen maar een lik simpele lichte crème gebruik en verder eigenlijk niks. 

Ik kreeg van een aardige mevrouw met veel make up op haar gezicht een crème opgesmeerd, een heule dure, en ik kreeg ook een testertje mee. Thuis keek ik wel even naar de ingrediëntenlijst uiteraard, en het bleek dat de crème vooral bestond uit parrafinum liquidum (oftewel vaseline, oftewel wat overblijft van de aardolie nadat alle benzine en zo eruit gehaald is). Ik ben geen fan, maar hee! De wallen leken wel minder, dus ik ging het in elk geval een poosje proberen.

Tot twee dagen later. Ik werd wakker alsof er ballonnen onder mijn oogleden waren ingebracht en opgeblazen. Ik kon mijn ogen amper open doen, zo opgezwollen waren ze. Een allergische reactie, duidelijk. 
Aargh!
Zodra ik weer enigszins uit mijn ogen kon kijken ging ik naarstig op zoek naar een oplossing. Ik wilde natuurlijk tóch nog altijd iets voor die wallen en lijntjes, en ik wilde geen ballonnen meer. Intussen ging het de dagen er na steeds wel wat beter maar de huid werd (zoals je waarschijnlijk weet als je zelf wel eens zo'n reactie had) droog en schilferig. Een serum van de Body Shop bracht jammer genoeg geen soelaas. 

En toen nam mijn innerlijke groenerd het eindelijk over. Ik heb al eerder kokosolie met succes gebruikt voor andere dingen. Dus waarom niet? Ik smeerde 's-avonds een beetje kokosolie op mijn oogleden én een beetje frambozenzalf.
Deze. Is echt superfijne zalf, trouwens. Hij schijnt zelfs een natuurlijke SPF te hebben, maar ik heb geen aandelen of zo. 
Gesmeerd en wel ging ik naar bed. En... tromgeroffel... de volgende dag was de reactie weg en de lijntjes en wallen waren minstens zoveel beter als met de dure crème. 

Duidelijk verhaal, toch? Ik kocht voor acht euro een prachtige enorme pot met biologische kokosolie, die ook nog eens heerlijk ruikt, en ik keek niet meer om naar dure crèmes. 
Waarom uiteindelijk moeilijk doen als het ook makkelijk, gezonder en beterder voor de wereld kan?

N.B.. Het gaat zonder zeggen (om er maar eens een mooi Anglicisme in te gooien) dat mocht jij dit ook willen proberen je het niet ín je oog moet smeren, he? Geen idee, hoor, maar ik heb het verder niet dermatologisch getest of zo ;). Ik weet wel dat ik dit intussen al maanden doe zonder problemen.

Als je (al wel) jarig bent

 In de kamer waar ik type hangen slingers, er staat een chocoladetaart* op de kleine tafel en om mijn pols prijkt een prachtig Swatch-horloge dat ik kreeg van mijn lieve gezinnetje, vanmorgen op bed.
Nou had ik het in de titel al gezegd dus sorry, er zijn geen punten meer te verdienen met raden dat ik vandaag jarig ben ;-)

Drie en veertig. Ik snap eigenlijk niet zo goed hoe dat kan. Tuurlijk, uren, dagen en daarmee jaren verstrijken en elk jaar komt er onvermijdelijk eentje bij, maar zo snel? Was ik niet net nog dertig? Maar goed, mijn bouwjaar liegt niet. 

Ik vind het leuk, om jarig te zijn, ook al vier ik het nooit meer. Voor een feestje ben ik gewoonweg wat te introvert, ik word blijer van mijn gezin, van iets leuks doen met een vriendin, van lieve mensen die lieve dingen voor je doen waarmee ze laten zien: ik geef om jou. Het markeren van overgangen, het even stilstaan bij iets, maakt het leven bijzonder.

Eigenlijk vind ik het nog leuker als Sophie jarig is. Eindeloos kadootjes verzamelen omdat zij echt de leukste en dankbaarste persoon is om voor te shoppen, voorbereiden, en uiteindelijk het "wakker maken" (wat natuurlijk nooit écht gebeurt want ze wordt van de spanning vanzelf vroeg wakker) op de dag zelf. Ze is vol verwondering, vol dankbaarheid. Ze is nog jong genoeg om puur te zijn, intussen wel te weten van de wereld en de narigheden die daar ook in bestaan maar ze is nog veilig, omarmd door ons, gelukkig in de wetenschap dat het allemaal nog niet op haar schouders rust. Of misschien blijft ze altijd wel zo veilig, omdat haar pad heel anders is dan het mijne, omdat haar wereld tot nog toe ook echt veilig is geweest?

Zouden wij dat dan ook kunnen, zelfs als volwassenen, zelfs met welke rugzak we ook dragen? Zoals de Beatles zo mooi zongen: don't carry the world upon your shoulder? 
Ik weet in elk geval dat ik daar niet heel erg goed in ben (cue the maniacal laughter from the people who know me well) maar het is wel mijn voornemen voor dit nieuwe jaar. Laat los! Geniet! Vertrouw! Wat nou als níet alles op het punt staat mis te gaan, omdat de meeste dingen gewoon goed gaan en goed komen? En sterker nog... wat nou als, zelfs als het wel "mis" gaat, zelfs als je verdrietig bent of pijn, ziek en zeer hebt, je dat ook neemt zoals het komt? Omdat het cliché waar is en de mens het meest lijdt onder het lijden dat hij vreest? Omdat dit moment het enige is dat echt bestaat?

Leven in vertrouwen, dansen door het leven, dát is mijn voornemen voor dit nieuwe levensjaar. 

Zo. Dan ga ik nu snel lesgeven. Ik wens jullie allemaal een geweldige dag! 

*Chocoladetaart met gluten en suiker, niet voor Anke. Maar dat vindt die helemaal niet erg, ik doe liever "gewoon"

 

Als je een jurkje past

 Ik heb het geloof ik al eerder gezegd: ik heb een Vintedprobleem. Nou mocht er ook wel wat want ik moest natuurlijk een hele nieuwe garderobe. En Sophie kreeg in ene binnen een jaar een volledig ander lijf dus die moest óók een nieuwe garderobe, vandaar dat dit wel een prachtige, ethische en circulaire (en betaalbare!) manier was om dat voor elkaar te krijgen. Maar dan zit je daar dus hè, op een doodgewone avond, terwijl je jurkjesrek intussen vol genoeg is, toch even te kijken. Dan zie je toch een geweldig jurkje van je favoriete merk King Louie, voor maar €7,50 en oooo, voor je het weet is 'ie toch in je winkelmand gevlogen.

Het jurkje kwam, maat M. Maat S en M zijn voor mij van dit merk allebei prima. Zolang het maar een A-lijn is want tja, die heupen die hou ik altijd, hoeveel ik ook afval. Ik paste het jurkje beneden even gauw voor het wassen maar oei... het zag er wel erg klein uit? En ook wel kort?
Oei, het is geen A lijn? Geweldige print en het jurkje is duidelijk nog helemaal nieuw maar dit gaat toch nooit werken? Dan zit 'ie straks strak om mijn heupen en dat gaat we dus écht niet doen. En te kort vind ik ook niet fijn. 
Eigenlijk had ik dit in mijn hoofd al zo op een rijtje zonder dat ik zelfs maar in de spiegel had gekeken. Jammer, gave print maar gaat hem waarschijnlijk niet worden.

Woensdag pakte ik 'm toch van het droogrekje. Bij ons droogde de was op dat moment ongeveer net zo snel als waarschijnlijk ook bij jou - niet dus - omdat de luchtvochtigheid zo hoog was buiten. Hij was dus nog een haartje vochtig op de zoom en het taillebandje. Ach. Kniesoor die daar op let. 
Ik trok hem aan en dat voelde eigenlijk wel prima. Hij zat ook lekker, heerlijk stofje in 100% ecoviscose natuurlijk. Ik liep naar de overloop, waar de grote spiegel is. 
Wait. What? 
Wacht even. Huh? Hij past gewoon.   
Nee, wacht. De spiegel zegt dat hij past en dat hij leuk staat én dat hij nergens strak zit?! 

Ik fluisterde naar Ben die boven werkte, aangezien dochterlief nog sliep (en nog doorsliep terwijl ik dit schreef. Die verdween even later weer naar de volgende vriendin dus laammaarlekkerslapen) en die vond het ook mooi. Een foto later en mijn plan om een ander jurkje aan te doen verdween als sneeuw voor de zon. 

Goh.