Daar zit ik, op de pianokruk. Ze heeft al "somewhere over the rainbow" gezongen en "de dingen waar ik zo van hou". Ik weet hoe snel ze dingen oppikt en ik weet dat ze bijzonder muzikaal is. Maar nu gaan we "where do I begin" zingen, uit de musical Lovestory. We hebben hem al weleens doorgezongen een poosje terug. Ze wilde hem heel erg graag doen omdat haar muziekdoosje dit liedje speelt. Maar het is een moeilijk en volwassen lied met veel tekst.
We beginnen en ik verwacht het samen te zingen. Maar nee, ze draait zich om en ze gebaart: "ssst"
Ik hou mijn mond en ze zingt. En leest het Engels. Niet alleen gaat het foutloos maar ze zingt vol overgave. Ik kan er niks aan doen, ik begin een beetje te huilen. Mijn kleine grote dochter. Zeven wordt ze, volgende maand.
We komen bij de bridge en ik begin mee te zingen met de grote moeilijke lijnen. Maar weer gebaart ze en val ik stil. En inderdaad, ze kan het. Dit liedje wat ik al zolang ken en wat me na staat. Zachtjes begin ik te snikken terwijl ik haar begeleid op de piano. Ze kijkt even verbaasd om en glimlacht, om dan weer verder te lezen en te zingen.
Na de slotnoot geef ik haar een dikke knuffel en zeg ik dat ze dat zó mooi gezongen heeft.
"Kunnen we nu Ave Maria zingen, mama?"
Wát een kind.
Dat is heel bijzonder zeg! Wat fijn zo'n talent te hebben!
BeantwoordenVerwijderenHuisvlijt
Echt he :)
Verwijderen