Brain farts, oftewel blonde momenten.

Ik moest zo verschrikkelijk hard lachen om dit artikel, waarin door mensen beschreven wordt wat het domste is wat ze ooit hebben gedaan:

 https://www.facebook.com/someecards/posts/1126169150753343

Disclaimer: Ik ben niet verantwoordelijk voor buikpijn van het lachen! ;-)

Dus laat ik er dan op deze plaats maar een aantal van mezelf aan toevoegen. Gelukkig is enige zelfspot mij niet vreemd, en blonde momenten zijn dat duidelijk ook niet!

* Vragen: heeft u ook hemaworsten? Helaas was ik echter in de V&D... 

* Zoeken, tijdens gezellig shoppen in Haarlem met moeders, naar haar gele auto. We begonnen al wat paniekerig te kijken toen we ons beseften dat we in onze blauwe focus waren gekomen... 

* Twee vingers op een papieren foto plaatsen om te proberen in te zoomen...

* Tijdens een repetitie een stuk uit een papieren boek moeten spelen omdat dat niet op de tablet stond, en vervolgens de zijkant van het boek aantikken om de bladzijde om te slaan...

* Ik kan de keren dat ik mijn telefoon heb gezocht terwijl ik die in mijn hand had en mijn bril terwijl ik die op had, niet eens meer tellen.

Eervolle vermeldingen gaan naar:

* Een leerling liet zijn telefoon hier liggen. We belden zijn vrouw dat zijn telefoon hier lag. Één  minuut later gaat zijn telefoon. Ze belt hem om hem te vertellen dat hij zijn telefoon bij ons heeft laten liggen...

* Ben die in de supermarkt deo wil opspuiten. Alleen was het scheerschuim...

* Ben die melk in zijn koffie wil gieten, maar dat in plaats daarvan in zijn sinaasappelsap giet...

Voeg je jouw blonde moment toe in de comments?

Boekenwurm

Ze is zes maar ze leest alsof ze tien is. Een uitstekend werkend stel hersenen, aan twee kanten boekenwurmschap in haar DNA en een huis waar zélf activiteiten verzinnen hoog in het vaandel staat (hier geen schermpjes voor jonge kinderhoofdjes) hebben een heuse gloednieuwe boekenwurm gecreëerd. Een humorvolle vriendin grapte van de week aan de telefoon: "Leest ze Roald Dahl?! Wat gaat ze dan volgend jaar lezen, Karel Ende Elegast?"

Nu had ik al op aanraden van een kennis "De gebroeders Leeuwenhart" van Astrid Lindgren in huis, maar ik besefte me, boek eenmaal in handen, dat ze er misschien qua belevingswereld nog wel erg jong voor is.
Dat is dus lastig aan een kind wat voorloopt: dat ze meer snappen en kunnen dan ze qua belevingswereld past.

Maar goed, Sophie was met geen mogelijkheid meer van dat boek af te brengen dus ze is er gisterenavond toch in begonnen met de belofte dat ze het weglegt als ze het te spannend of zielig vindt. Ik weet trouwens nog van mezelf op die leeftijd dat ik echt best al een hoop kon hebben dus waarschijnlijk komt het wel goed.

Fast forward naar vanmorgen vroeg. Gisteren sliep ze pas vrij laat want ze was nog lang aan het hoesten dus ik had besloten om haar zo lang mogelijk te laten slapen. Dus pas om acht uur liep ik zachtjes naar boven om haar wakker te maken, snel kleren aan te trekken (moet ze uiteraard normaal zelf maar oh wat gaat het zo een stuk sneller ;-)) en er wat eten in te stoppen zodat ze om kwart over acht naar school kon.
Ik doe de deur van haar kamer open en daar zit ze hoor. In kleermakerszit op haar bed. Klaarwakker. Boek voor haar neus. Bladzijde 34. Ze zegt nog net goedemorgen.
Ik pak kleren uit haar kast en trek haar pyjamashirt over haar hoofd uit en het andere aan. Haar jurk volgt. Ze gaat even verliggen zodat ik ook de maillot voor haar aan kan trekken en vervolgens moet ze toch echt zelf mee naar beneden komen. Het boek gaat mee. Uiteraard.
Beneden staat het ontbijt al klaar. Ze eet en na 10 minuten is het tijd om weg te gaan. Ik moet het boek zowat uit haar handen trekken.

Daar gaat ze. Onze eersteklasser.

Wát een kind

Daar zit ik, op de pianokruk. Ze heeft al "somewhere over the rainbow" gezongen en "de dingen waar ik zo van hou". Ik weet hoe snel ze dingen oppikt en ik weet dat ze bijzonder muzikaal is. Maar nu gaan we "where do I begin" zingen, uit de musical Lovestory. We hebben hem al weleens doorgezongen een poosje terug. Ze wilde hem heel erg graag doen omdat haar muziekdoosje dit liedje speelt. Maar het is een moeilijk en volwassen lied met veel tekst.
We beginnen en ik verwacht het samen te zingen. Maar nee, ze draait zich om en ze gebaart: "ssst"
Ik hou mijn mond en ze zingt. En leest het Engels. Niet alleen gaat het foutloos maar ze zingt vol overgave. Ik kan er niks aan doen, ik begin een beetje te huilen. Mijn kleine grote dochter. Zeven wordt ze, volgende maand.
We komen bij de bridge en ik begin mee te zingen met de grote moeilijke lijnen. Maar weer gebaart ze en val ik stil. En inderdaad, ze kan het. Dit liedje wat ik al zolang ken en wat me na staat. Zachtjes begin ik te snikken terwijl ik haar begeleid op de piano. Ze kijkt even verbaasd om en glimlacht, om dan weer verder te lezen en te zingen.
Na de slotnoot geef ik haar een dikke knuffel en zeg ik dat ze dat zó mooi gezongen heeft.
"Kunnen we nu Ave Maria zingen, mama?"

Wát een kind.