De liefste dochter van de wereld.

Een villein virus kwam als een dief in de nacht en stal mijn hele week van mij.
Toen ik weer enigszins hersteld was maar nog niet hersteld genoeg om actieve dingen te ondernemen kwam mijn moeder en ging met Sophie naar de Intratuin. En omdat ze het zielig voor mij vonden dat ik niet mee kon, hebben ze daar voor mij een prachtige kandelaar uitgekozen van aardewerk. Mijn lieve moeder vertelde Sophie "dat ze al heel lang geen zakgeld had gekregen" (het kind is vier, dus zo raar is dat niet :D) en dat ze, als ze nu al haar zakgeld in één keer van Mimmie kreeg de kandelaar voor mama kon kopen.

En dat deed ze. Dus ze kwamen thuis met een pakje. Het is werkelijk zo lief. En elke dag brandt een kaars in de kandelaar op de piano en glimlach ik, omdat ik zo dankbaar ben voor zulke geweldige mensen om mij heen.

De rest van de dag, toen mijn moeder weer weg was, had Sophie wel door dat mama zich nog niet zo lekker voelde en ze was steeds heel lief en rustig. Tijdens etenstijd mocht ze op de bank zitten voor één keer. Ik moest haar hapjes geven. Samen genietend van de tijd die we doorbrachten at ze zonder gedoe haar hele bordje leeg. En ondanks de omstandigheden hadden we het samen goed. Heel goed.

Ik greep haar beet en knuffelde en kuste haar suf en zei haar dat ze de liefste dochter is!

Natuurlijk was ze het de dagen erna, toen ik weer opknapte, ontzettend recalcitrant. Maar dat verandert niets aan de titel van dit blog! Niemand is altijd in de beste bui, en mijn liefde voor haar is onvoorwaardelijk. Ik hou net zoveel van haar als ze lief is dan als ze stout is. En dat weet ze ook.
Maar ik vind het heel bijzonder dat mijn jonge dochter zoveel inzicht en zorgzaamheid en liefde in zich heeft.