Okee, dat is misschien een enigszins gechargeerde titel, want natuurlijk paste ik gewoon nog in alle stoelen. Alleen lang niet altijd meer helemaal comfortabel.
Dus toen ik gisteren comfortabel zat in die stoel, maat S, in de stoelenwinkel...
Mijn moeder vroeg me mee, gisterenochtend. Haar fauteuil had namelijk een kuil (ik kan rijmen en dichten...) en zat niet meer lekker, dus ik ging met haar naar de goede stoelenwinkel. Een heel aardige dame hielp ons kundig en liet ons de fauteuils zien op de derde verdieping. Daar probeerde mijn moeder een stoel uit en ik ging, tja, ook maar even zitten. Ze hebben een stoel of twee daar, hè, dus da's niet zo moeilijk. Hij zat lekker.
Het bleek, zo vertelde de aardige dame, dat er meerdere maten fauteuils zijn. Mijn moeder zit graag vrij hoog en moest een M, maar omdat mijn benen iets korter zijn was voor mij de S het beste. Ik sloeg mijn benen over elkaar, en dit weten mensen die nooit te dik zijn geweest niet, maar dat kon ik tot voor kort dus tien jaar lang niet. Want tja, als je bovenbenen maar dik genoeg zijn past het simpelweg niet meer.
Niet om nou overdreven dramatisch te doen, maar dat zijn toch de kleine dingen die je behoorlijk kunt missen.
Dus ik zat in die stoel, comfortabel, rechterbeen over het linker, heel duidelijk wetende dat die stoel nog maar een paar maanden geleden wat krap zou zijn geweest. En terwijl de dame vertelde dat er ook L en XL stoelen zijn, die dan ook breder zijn zodat zwaardere mensen ook kunnen zitten, had ik zomaar even een momentje.
Weet die dame veel? Die ziet iemand voor zich die rustig past in de normale normen van de maatschappij, die rustig zit met haar rechterbeen over haar linker geslagen. Ik voelde ook niet de behoefte om er iets over te vertellen. Maar het betekende wel wat.
Best wel wat zelfs <3
