Elke avond ga ik haar weltrusten zeggen. Ze is al elf, maar dit zijn wat van de mooiste momenten van de dag. Niets hoeft meer, alles is gedaan, en voorlopig ben ik nog de belangrijkste persoon op aarde.
Nog eventjes.
Ik ga naast haar op het bed zitten, kruis mijn benen onder me en we praten over alles, en over niets. Eigenlijk wil ze nooit dat ik wegga, maar in slaap vallen waar mama bij is; dat kon ze als baby al niet. Dus het moment van "weltrusten liefje, I love you" komt altijd.
Vanavond zei ze: "Sing me a song that's like five minutes long", toen ik al was opgestaan om de kamer uit te gaan. Ik keek haar peinzend aan.
We maken vaak nog muziek, heel zachtjes, vlak voor ze haar bed ingaat, op de elektrische piano in de studio. En ik heb binnenkort een concert met mijn geweldige duopartner, waar we ook wat quatre mains stukken spelen. Daarbij zit een ongelooflijk prachtige berceuse van een hedendaagse componiste:
"Berceuse pour ceux qui ne veulent pas encore dormir"
Slaapliedje voor hen, die nog niet willen slapen, dus. Zelfs de helft van het stuk die ik met mijn twee handen spelen kan is al prachtig. Ik kijk naar mijn grote dochter in haar bed en ik vind het een strak plan, dus ik laat haar deur open en loop naar de studio aan de andere kant van het overloopje. De tablet staat nog op de piano. Ik zet hem aan en speel het stuk, zo zachtjes dat niemand het horen kan behalve zij en ik.
Het stuk duurt denk ik een minuut of vijf, en ook al is zij in een andere kamer, we beleven het samen.
Ik sla het laatste akkoord aan, doe de piano uit en dicht en loop terug haar kamer in. Ik zie een glimmend gezichtje op het kussen.
"Mummy, can you do this more often?"
Ik knik, en buig me voorover om haar nog een knuffel en een kus te geven.
Ja, liefje, dit kan ik zeker vaker doen.
