In elk geval was vandaag: vandaag!!
Vanmorgen werd ik wakker met het beeld van Delft in mijn hoofd. Ik kom uit Delft, ik woonde daar de eerste 27 jaar van mijn leven. En ik voelde me goed!
Ik weet beter dan zo´n beeld te negeren, dus ik riep al snel naar mijn gezin: ¨zullen we naar Delft gaan vandaag?¨
Gezin was enthousiast, anderhalf uur later zaten we in de auto.
In de auto bedacht ik: ¨ooh! We kunnen wel naar de Delftse Pauw!¨ Dat is een Delfts Blauw fabriek waar ik in mijn studententijd een zomer heb gegidst. Superleuk was dat! Dus even later gingen we die kant op.
Vóórdat dat gebeurde bewees mijn Geliefde Echtgenoot nog eens te meer dat hij Echt Geen Richtingsgevoel heeft door, terwijl ik parkeertarieven opzocht op mijn telefoon, op deze overbekende weg een verkeerde afslag te nemen en richting Utrecht te rijden... we kwamen dan ook iets later dan gepland aan. Helaas had intussen een kind op de achterbank al even buikpijn. Kind op de achterbank en mama op de passagiersstoel waren allebei wat ziekjes deze week, dus nog her en der wat misselijk. De combinatie met autorijden was geen goeie. De hele rondleiding hebben we dus niet afgemaakt, maar toch was het ontzéttend leuk om weer te zien, zowel voor mijzelf, als vooral ook voor Sophie!
Vervolgens togen we gauw naar het centrum, zodat we daar bij de Gaper op de markt nux vomica (tegen de misselijkheid) konden kopen. En met die druppels en wat eten binnen deed ze het weer.
We liepen gezellig door het centrum. We staken een kaarsje aan bij de Maria van Jessekerk. We liepen over de Beestenmarkt, en we gingen even bij de HEMA naar binnen, waar ik ook nog een zomer werkte ooit. Ben kocht bij le Papillon spullen voor zijn wijnmaakhobby. En toen liepen we richting het museum wat we wilden bekijken: het Prinsenhof.
Maar daar aangekomen dacht ik in ene: we zijn vlakbij de Dirklangenstraat! De straat waar ik opgroeide en 21 jaar van mijn leven woonde. Sophie wilde het erg graag zien. Ik voelde me nog altijd goed: we gingen op weg.
Toen bleek opeens dat Molen de Roos, vlak naast mijn oude straat, open was! Mag ik even poëtisch doen? We klommen naar boven langs smalle, steile trappetjes, we keken naar de draaiende molensteen en we waagden ons op de omloop van houten planken, waar we, met de wieken zacht zwiepend achter ons, ons vergaapten aan hoe hoog we eigenlijk al waren. Terwijl ik vroeger rustig via de stadsmuur en het dak van het huis van de molenaar omhoog klom en vlak onder de omloop in een rustig hoekje ging zitten (dat mocht niet eens van de molenaar, flauw hè?).
Dan was het eindelijk tijd om de Dirklangenstraat te zien. Bij het juiste nummer wees ik de voordeur aan en.... opeens ging de deur open! Een vriendelijk gezicht stond in de opening. Ik verontschuldigde me en vertelde dat ik het huis liet zien, omdat ik er was opgegroeid.
Voor we het wisten waren we binnen genodigd.
Nou moet je weten, dat ik enorm honkvast ben. Altijd al geweest. Als ik mijn favoriete pizzeria wist, ging ik gewoon altijd daarheen en ik hoefde geen ander uit te proberen. In lijn daarvan, kun je je voorstellen dat dit huis, waar ik mijn eerste 21 jaar woonde, een belangrijke rol in mijn leven had.
Ik wist, dat het volledig verbouwd en uitgebouwd was. Alleen de voorgevel was blijven staan. Dus dat huis, uit mijn herinneringen, bestond niet meer.
Daar waren we, binnen. Ontzéttend aardige mensen met een schattig kindje en een lieve chocoladehond. Het hele huis mochten we zien. De aardige man vertelde honderduit over hoe hij alles eigenhandig had verbouwd. Mijn oude slaapkamer was een luxe badkamer geworden. Ik stond even bewust te staan, daar waar vroeger mijn bed stond.
Weer buiten stonden de tranen van ontroering in mijn ogen. Sophie vroeg: ¨wat is er?¨. Maar ik kon haar meteen geruststellen. Dit waren gewoon emoties, die kwamen vanuit een prachtig moment.
Sophie speelde even in het speeltuintje waar ik zo vaak was. Ik liet haar zien waar we vroeger omhoog klommen en over de poort boven de straat liepen. Waar vroeger populieren stonden, waar ik in klom. Waar ik vroeger langs de lantaarnpaal omhoog kom zodat ik op die tuinmuur daar kon zitten. Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik zo´n klimaap was, maar ik concludeerde wel dat ik toch wat ondeugend was! We sleurden Sophie uit de speeltuin en liepen verder, langs de Oude Delft, waar Ben woonde toen ik hem leerde kennen, en gingen toch nog even binnen bij het Prinsenhof, voordat we teruggingen naar de auto. Wat een prachtdag.
Dankbaarheid. Dat is wat ik nu voel. Dankbaarheid, dat deze dag bestond.Dat ik dit kón vandaag. (Neem het alsjeblieft nooit als vanzelfsprekend aan, als jij zoiets altijd wel kunt. Gezondheid is echt onbetaalbaar!)
Dankbaarheid, omdat ik mocht meemaken wat ik meemaakte, en zien wat ik zag.
En ook dankbaarheid, dat ik blind durf te volgen wat mijn intuïtie me vertelt. Deze dag had ik nóóit willen missen.
