Ik zou wel een kindje lusten

Er wordt hier regelmatig gestoeid. Vooral toen Sophie wat kleiner was vond ze het hilarisch om gekieteld te worden. Intussen is het, al wordt ze nog zo groot, erg grappig als mama zegt dat ze een hapje uit Sophie gaat nemen. Er wordt dan hard om hulp gegild en dan komt papa aan en die gaat "helpen".
Nu is het vakantie en Sophie is lekker in de ochtend thuis  met mij. Wij vinden dat allebei heel erg gezellig. We zijn dan lekker rustig samen, er wordt gelezen en rustig gespeeld. En natuurlijk heel veel geknuffeld.

Net ging ik even grappig doen dus ik riep: " Ik heb honger! Ik wil wel een hapje van Sophie!!"
Sophie begon te gillen en keek me toen heel serieus en volwassen aan en zei op zeer redelijke toon: "maar er is niemand om me te helpen!"

Je kon me ópvegen echt.

Kid's empathy

Sophie walks in and says: "Opi?" (It's what she called my dad). She feels lots of things but is too young to have the tools to express them. 

I ask her if she's missing him. She says yes. 

Then she asks me, with that look she has, whether I still cry about him. I just look at her, not knowing what to say. She says: "when I'm not there?"

Perceptive, this kid. Such empathy.