Na de vuurwerkbom

Jongens, wat zijn de mensen om ons heen geweldig. Echt, hoor. Van berichtjes via app en Facebook en hier, tot mensen die bloemen brengen, of een lekker maskertje meenemen naar hun les met de boodschap: lekker om mee te ontspannen. 
Ik schreef een deel van deze blog op zaterdag, de dag nadat het gebeurde. Daarvan deel ik eerst maar een stukje. 

-----

De hele ochtend was het een komen en gaan van politie, recherche, wijkagenten, noem het maar op. We hebben veel vragen beantwoord, veel handen geschud. Er werd zeer uitgebreid forensisch onderzoek gedaan. Pas toen dat klaar was mochten we de verzekering inschakelen.

Intussen zat ik met de Den Haag plannen. Er is namelijk een probleem met mijn vioolstok dus ik moest echt dringend naar de vioolbouwer. Dus toen de recherche als laatste de deur achter zich dichttrok besloten we dat ik dan toch maar zou gaan, samen met mijn moeder en Sophie. 
Het was ook wel fijn, een beetje afleiding. Ben bleef thuis om de schuur dicht te timmeren met board, en eventuele politie en zo te woord te staan en wij reden naar Den Haag.
L, de vioolbouwer, is simpelweg een superfijn mens. Ze keek naar de stok (helaas had ze daarover niet zulk goed nieuws maar daar gaat deze blog niet over) en we praatten even. 
Praten helpt, sowieso. Appen met lieve vriendinnen, familie. Bloggen. Elke keer als je het even aanraakt wordt het lichter. 

Na de vioolbouwer wilden we toch even een klein rondje lopen. Ik wilde graag naar Lush, dus we liepen die kant op. 
Op de Grote Markt stond een politie-auto. Normaal registreer je dat niet eens. Nu schrok ik, en mijn hart zat in mijn keel. We liepen door de passage naar Lush en achter mij rende een tiener. Geschrokken draaide ik me om.
Oei.
Wellicht dat mijn lijf toch iets meer meekrijgt dan mijn rustige hoofd vindt. 
Nog een politieauto en een bonzend hart later stonden we in de Lush. 
Vriendelijk werden we begroet. Een oase van lekkere luchtjes omringde ons. Ik voelde me een beetje ontspannen. Een lieve medewerkster uit Amerika liet Sophie een bruisbal in het water gooien en vertelde me daarna over hoe zeer ze zelf van Lush houdt.
"When I come home with a new product my mom says: 'Monica!'" Ze wees op zichzelf en haalde haar schouders op. "My name is Monica. 'We don't have space for more Lush stuff!'"
Ik keek haar aan en hoorde mezelf praten. 
"I'll tell you something. We had a firework bomb set off by our house last night. It's been a ridiculous day. This makes it a little better."
Sprakeloos keek Monica me aan. Één, twee, drie seconden was ze stil. 
"That's terrible!"
Ik vertelde haar een beetje over wat er was gebeurd. Toen liep ze weg en kwam terug met het biggetjeszeepje dat ze me zojuist had zien bekijken en besnuffelen. Ze zei:
"I'm going to give you this. We're allowed to, in special cases. I hope it helps some. I'm just going to get something."
En weg was ze. En in ene overspoelde het me even. Ze kwam terug en drukte een kaartje in mijn handen. 
"See, and now I'm crying for the first time." zei ik dankbaar. 

En dat is het, he. Er zijn zoveel fijne, goeie, lieve mensen. 

Echt, hoe bijzonder is dat? 

--------

Intussen is het woensdag. Gedoe komt en gaat, emoties ook. Vooral de avonden zijn lastig, het wordt donker en dat is spannend. Er vliegt een heli en je schrikt. Je vraagt je af: wat als ze zich nog een keer vergissen?
Intussen weten we namelijk ook ongeveer wat er gebeurd is want er stond van alles in de krant: 

Ze hebben zich vergist. Zo simpel is het. Verkeerde straat, oeps, foutje, bedankt. Zo snel kan het gaan. 

Sinds vandaag voel ik me weer redelijk mezelf. Ik geloof dat ik zowat alles heb geregeld. Het wachten is op de verzekering maar verder zijn we een eind. Het huis dat wél het doelwit was is momenteel gesloten. Er onstaat weer wat rust, en de West-Friezen zeggen het zo mooi: gewoon doorgaan met ademhalen. 
Wat moet je anders?