Als onverlaten een vuurwerkbom bij je voordeur afsteken.

Vannacht rond half 1, ik lag al in bed, Ben was nog de deur op slot aan het doen en zo, klonk er in ene een enorme knal. Ik schoot mijn bed uit en rende de trap af. De deur was open en er hing een stuk hout voor. Overal was rook. Op de grond waren vlammen, die Ben aan het uittrappen was. Ik vloog terug naar boven om mijn telefoon te pakken en belde vast 112. 
"Wilt u politie, brandweer of ambulance?"
"Doe eerst maar politie." antwoordde ik zelfs nog enigszins laconiek. Intussen riep ik naar buiten: is er niemand gewond?
Nee. Niemand was gewond. 
Ik liep naar buiten en kreeg intussen de politie aan de lijn. Ik legde uit dat er een ontploffing was geweest en wat er nu aan de hand was. Twee deuren stuk. Het raam van de voordeur zat er wonder boven wonder nog in. Het keukenraam stuk. Het plafond van de windvang naar de schuur opengereten. 
Ik rende nog eenmaal naar boven. Sophie was intussen wakker. Ik zei: "kom maar mee naar beneden. Het is okee, niemand is gewond." Ik schoot wat kleren aan en liep weer naar buiten. 
De politie kwam aan en sommeerde ons direct om buiten te blijven. Maar.... Sophie was nog binnen.
Echt, he, wilde paarden hielden mij niet buiten. Ik riep naar Sophie om de achterdeur open te doen en ging achterom om haar mee te nemen. We waren alweer buiten en ik schoot nogmaals naar binnen. 
Mijn viool. 
Ik wist dat de brandweer onderweg was. Als die toch zouden gaan blussen? Ik wilde het niet riskeren. 

Buiten stonden we in een groepje buren. Het begon te miezeren. Gelukkig was het niet meer -6, zoals vorige week. We werden af en toe gevraagd om steeds verder weg te gaan staan. Toen de politie hoorde dat ik rook had ingeademd en dat zeer deed werd direct een ambulance gebeld. 

De ambulance kwam aan en ik liep gedwee mee. Een aardige (maar kom, ze zijn altijd aardig. Iemand wel eens een onaardige ambulancebroeder meegemaakt?) broeder nodigde me uit te komen zitten. In zijn handen verscheen de saturatiemeter. 
"Ik heb wel hele koude handen" zei ik, want ik weet dat die dingen niet denderend werken als je vingers koud zijn. Maar gelukkig: hij deed het prima. 
"Dat mijn hartslag hoog is verbaast me niet zo." zei ik, toen ik 138 zag verschijnen. Maar de saturatie was 100. Prima dus. 
"Doe je iets in het medische veld?" vroeg de broeder. 
Nee. Maar ik weet wel wat van anatomie. 

Ik werd goedgekeurd met de stethoscoop en toen ik weer buitenkwam was de straat verlaten. Iedereen was naar binnen gestuurd want de Explosieven Opruimingsdienst was er en had een perimeter ingesteld. Ik mocht naar binnen bij lieve buren een paar huizen verderop, waar onze buren ook al zaten. Zo lief. Echt, zo lief. De vrouw van het stel moest ook nog werken vandaag om 9 uur en het was intussen half 2. Het maakte haar niks uit. De buurman keek zo eens de kring rond die zich had verzameld midden in de nacht in zijn woonkamer en grapte: “nou, wie wil er taart?”

Politie liep in en uit en na een poosje kwam de man van de EOD. Ik zal hier niet schrijven wat die zei, want wil geen onderzoeken in gevaar brengen. 
Blijkbaar is er een golf van explosies in de wijk. Niets persoonlijks naar ons, hoogstwaarschijnlijk. We zouden ook niet weten met wie we ruzie zouden hebben. De man van de EOD vertelde dat hij nog geen één nacht had geslapen deze weken. 

En echt he, even hoor. Hoe kom je zo? Echt, serieus? Hoe zink je zo laag dat het je een grappig idee lijkt om mensen op deze manier te beschadigen? Is dat verkeerd gegaan groepsgedrag? Of bestaat er toch echt zoiets als kwaad in mensen?
Eigenlijk wil ik dat bijna niet geloven. 
Maar tja... de feiten liggen er wel. 
Deze mensen in dit huis dat aangevallen werd gingen rustig naar bed. Hadden vandaag leuke plannen om naar Den Haag te gaan en een gezellige dag te hebben. De man des huizens had een vrije dag, die hij ook prima kon gebruiken. Hij zou eindelijk naar de camerawinkel waar hij zo graag heen wil, voor filters. De dochter was net redelijk over haar vuurtrauma heen van een vorige nare gebeurtenis. De vrouw heeft een gezondheid die nog enigszins fragiel is en waar stress en een hele nacht wakker zijn niet bij helpt. Nu hebben we een beschadigd huis. Moet er van alles geregeld. Wellicht kost het ook nog allemaal veel geld. 

De daders zullen vast niet tot mijn doelgroep lezers behoren. Maar ik schrijf het toch op. Want wie weet wat de kracht is van het geschreven woord. 

Intussen worden we bedolven onder de lieve berichten van alle kanten. Wat een liefde. We zijn okee. Sophie is erg geschrokken en om haar maak ik me het meeste zorgen. Ben en ik zijn boelkloedig. Natuurlijk heb ik niet geslapen. Natuurlijk vond ik het heel naar om alleen naar beneden te lopen vanmorgen, omdat ik niemand wakker wilde maken, was het niet leuk om de luxaflex open te doen en alle ravage weer te zien. Natuurlijk voelt het onveilig dat iemand ons huis, ons thuis, onze veilige haven aanviel. 
Maar we zijn ongedeerd. Het had heel anders kunnen afgelopen. Dus dat komt allemaal weer goed. Vandaag neemt slachtofferhulp contact op voor de afhandeling en voor dochterlief.

Geef elkaar maar een dikke knuffel, vandaag. Hier lopen agenten, forensisch onderzoek, recherche in en uit. We'll be okay. 

En driewerf hoera voor de hulpdiensten. Helden, allemaal, stuk voor stuk.