Als je voor de gek gehouden wordt

Ding, dong! Rond vijf uur gaat de bel. Ben komt net beneden na het werk en doet de deur open. Een jonge enthousiaste vrouwenstem vraagt wie er zo mooi muziek maakte. 
Het gesprek gaat even door en ik word nieuwsgierig. Is dit een verkoopster? Zo klinkt het wel, en we hebben een sticker boven de bel dat die hier niet welkom zijn. Ik loop naar de kamerdeur en trek die open. 

Een meisje van een jaar of 20 staat voor de deur, jas een beetje open zodat Ben haar waren goed kan zien, en kijkt me aan alsof ze enorm blij is mij te zien.
"Maakte u zulke mooie muziek?"
"Nee, dat was mijn dochter. Maar komt u iets verkopen?"
"Nee hoor, nee." stelt ze gerust. "Ik kom voor een buurtonderzoek. U heeft vast wel gezien dat er in deze buurt een groot project is geweest?" Onschuldig kijkt ze Ben in de ogen. "Dat er met busjes gereden is?"
Ben schudt van nee. Hij blijft rustig maar ik ken hem te goed en voel zijn ongeduld. 
"Oh! Als het goed is heeft u er ook een mailtje over gehad." vervolgt ze. 
"Nee, ik heb helaas geen mail ontvangen." zeg ik. Ben beaamt: nee, geen mails hier. 
"Oh! Goh!" zegt het meisje met de onschuldigste blik van Nederland. "Ik zie hier namelijk dat jullie als énige nog niet mee doen met de prijsverlaging van gas en licht!" Cue een kokette wimperknipper. "Hoe komt dat?"

Ken je die van die aap en die mouw? Nou, die dus. 

"Sorry, ik vertrouw het niet." zeg ik rustig en vriendelijk. "Volgens mij ben je hier om ons een energiecontract aan te smeren en daar hebben we geen interesse in."

Direct valt de onschuldige gezellige act van het meisje af. Haar ogen richten zich al op het volgende huis. 
"In dat geval wens ik u een hele prettige dag." zegt ze op snerpende, boze toon, draait zich om en loopt de voortuin uit.