Als je met een tijdbom leeft

 Met ernstige ogen keek de MDL (maag-darm-lever) arts me aan. 
"Ik zal je hier nog wel vaker zien met een onsteking." voorspelde ze, molto grave. Ik slikte en zei niets. 

Nee, een scan was nu niet nodig, voegde niets toe. Er was ook verder niks aan te doen behalve afwachten. Stil verliet ik de behandelkamer. Meteen deed mijn buik meer zeer. 

Ik kwam thuis en ging douchen. Ik heb echt een rothekel aan ziekenhuizen en spoel ze dan ook graag meteen van me af. En ik wist, ik wist heel duidelijk dat wat ze zei niet per se de hele waarheid was, maar toch galmden de woorden door me heen. 
Ik zal je hier nog wel vaker zien. 
Ik was ook boos, eigenlijk wel, want is dat nou echt iets handigs om te zeggen tegen een patiënt die niet gebaat is bij stress? Zelfs als je denkt dat wat je zegt waar is, wat voegt dat nou toe voor mij? 

Uit de douche ging ik googlen. Op sites van gerenommeerde ziekenhuizen vond ik getallen. In Nederland zeggen ze: er is 20-25% kans op recidive van diverticulitis. In Amerika spreken ze van 11-16%. In Duitsland ook, en daar voegen ze toe dat de kans op complicaties bij nieuwe ontstekingen steeds kleiner wordt.

Kijk, dat klonk al heel anders dan de molto grave van de MDL.

Want hoe ga je er mee om, als er iets aan de hand is wat kán opspelen? Of dat nu diverticulitis is, of een ontstekingsziekte, of een autoimmuunziekte of wat dan ook?

In het begin vond ik het oprecht lastig. Elk moment kon een aanval me overvallen, en hoe moest ik nou weten of die gewoon weer overging of eindigde in het ziekenhuis? Elk pijntje wordt zo eenvoudig uitvergroot, het is zo makkelijk om angstig te worden. 
En angst helpt nooit. Zelfs niet na maanden, als je een behandelkamer van een MDL uitloopt. 

Voor mij zijn er hierin, nadat er tijd en reflectie overheen is gegaan, een aantal conclusies die ik wel graag wil delen.

1) Knowledge is power. Zoals boven: het is niet zó dramatisch als de arts zei. Het helpt mij om de cijfers te weten. Maximaal 25% en dat zijn niet allemaal mensen die zoveel doen om gezond te blijven als ik. 

2) Doen wat ik zelf kan. Wat kan ik? Ik kan heel gezond eten, ik kan goed voor mezelf zorgen. Ik kan mediteren en yoga doen en heel veel bewegen en zo goed mogelijk in mijn vel zitten. Ik kan supplementen nemen tegen vervelende bacteriën en naar de osteopaat gaan die mijn organen helpt. 

3) Dan vervolgens helpt het te beseffen dat we nooit garanties hebben. Kijk, het kán dat ondanks al het bovenstaande het toch misgaat. Maar ieder "gezond" mens kan ook (doe maar liever niet hoor) morgen z'n been breken of blindedarmontsteking krijgen. 

4) Zelfs zonder dat ik zo gezond at als nu zat er vier jaar tussen aanvallen. Als ik me nu elke dag druk ga maken over een aanval die misschien nooit, misschien over jaren komt?
Juist, ja. 

5) Uiteindelijk gaat het dus wéér over vertrouwen. Vertrouwen in mijn lijf, maar ook vertrouwen in de rest van het leven. Vertrouwen dat ik elk moment kan nemen zoals het komt, zelf als het moment vervelend is. Vertrouwen ook in iets groters dan mijzelf dat misschien wel beter weet wat ik nodig heb dan ikzelf.

Intussen leef ik wat deze zorgen betreft grotendeels zoals vóórdat al dit gedoe gebeurde. Met bewustzijn, met bewaken (en oprekken ;-)) van de grenzen en veel aandacht. Maar ik geniet en leef meer dan ik in jaren heb gedaan en maak volop plannen. 

Niemand heeft je een morgen beloofd. Dan kunnen we maar beter de angst loslaten en vandaag leven :-)

tijdens een heerlijke wandeling vorig weekend door bos en duinen bij Castricum