Als je een aanval krijgt

 De eerste aanval kreeg ik al toen ik nog aan de antibiotica zat, na het ziekenhuis vorig jaar. Dezelfde symptomen, buikpijn, vijfhonderd keer naar de wc, ik zal jullie de details verder besparen but it ain't pretty. Toen was het een tripje naar het ziekenhuis maar de ontstekingswaarden waren gelukkig niet meer (erg) verhoogd.
Voor het geval - lieve lezer - jij geen dokter, verpleegkundige of ervaringsdeskundige bent: ontstekingswaardes, of CRP, zijn (eiwit)waardes in je bloed waaraan dokters kunnen zien of er ergens in je lijf een ontsteking zit. Normaal horen ze onder de vijf te zijn. Bij mij waren ze al jaren wat verhoogd, zo tussen de 12 en 20, dat noemen ze laaggradige ontstekingen. Daarover ga ik nog wel eens bloggen. De dag dat ik opgenomen werd waren ze 150. 
 
Kijk, westerse dokters kunnen met diverticulitis verder dus gewoon echt he-le-maal niets. Er zijn maar twee dingen die ze kunnen doen: als het echt te erg ontsteekt je opnemen in het ziekenhuis en vol antibiotica pompen, en in het uiterste geval als de ontsteking echt niet onder controle komt opereren en een stoma. Je snapt vast dat er mij behoorlijk wat aan gelegen is die optie te negeren ;-)
De rest van de tijd doen ze niets, nul, nakkes, nada. Zelfs de dingen die ze wél zouden kunnen doen, zoals bijvoorbeeld informatie geven over hoe je kunt proberen het te voorkomen, worden helaas niet gedaan. Afwachten en hopen is het devies.

Ik ben niet zo van het afwachten en hopen.

Sinds die tijd bleef het gebeuren, in de eerste instantie best heftig. Een aanval kwam opzetten, en ik was dagenlang uitgeschakeld. Gelukkig ging het gedurende het hersteljaar steeds beter en beter en wederom gelukkig kon ik na een paar maanden wel enigszins normaal doorfunctioneren, ook mét aanval.
Wat is er dan precies aan de hand op zo'n moment?
Dat is een bijzonder goede vraag. 
De ene huisarts, die ik eerlijk gezegd wat minder vertrouw dan de andere, is van mening dat alles wat er gebeurt met mijn buik diverticulitis moet zijn, ook als mijn bloedwaardes verder goed zijn. De andere denkt dat er ook meerdere dingen tegelijk aan de hand kunnen zijn maar wát dan is voor haar ook een goede vraag. De MDL arts daarentegen die ik na acht maanden wachten mocht bezoeken keek me enigszins meewarig aan en zei dat ze me nog wel vaker zou zien met een ontsteking.
Kijk, dát is nog eens iets handigs om tegen een patiënt die niet geholpen wordt door stress te zeggen, niet? 

Gelukkig gaat het de afgelopen maanden - dankzij alles wat ik voor mijn gezondheid doe - echt hartstikke goed. Ik functioneer beter en eenvoudiger dan sinds ik twintig was. En ik ben van mezelf nogal positief ingesteld dus eigenlijk ga ik er dan voor het gemak ook altijd vanuit dat het gewoon helemaal over is. Het was toch al maanden geleden. Toch?
Toch? 
Dat helemaal over zijn bleek dus nog niet helemaal waar, vorige week. Waarom kwam het? Ik weet het niet zeker, maar op donderdag werd ik niet lekker. 
Goed niet lekker, zelfs. Gelukkig niet met veel pijn maar wel met die andere gezellige symptomen en ik voelde me uiteindelijk toch ellendig genoeg om even de (vervangende, want ik heb een timingprobleem met huisartsen die op vakantie zijn) arts te bellen om éven CRP te prikken.  
Die huisartsenpraktijk is gelukkig echt ontzettend prettig. De assistente was aan de telefoon heel aardig en vroeg me wat ik liever wilde: de dokter zien en prikken, of alleen prikken?
Erg fijn als je eigen ervaring serieus genomen wordt. Ik koos voor alleen prikken want ik ken het riedeltje intussen: CRP boven de 20: naar de EHBO. CRP onder de 20: uitzieken. Ik mocht meteen komen.

Ik zat nog maar even in de wachtkamer toen ik binnengeroepen werd. De assistente keek me vriendelijk aan.
"Zo. Jij voelt je ellendig." zei ze mild.
En dat was dus zó fijn, he. Je voelt je meteen gezien, én je hoeft meteen niet meer te doen alsof het allemaal best wel gaat. Ze prikte in mijn vinger, maar tja: ook al was het 25 graden buiten had ik op dat moment een fleecetrui aan en was alsnog steenkoud. Wedden dat die vinger dus heus niet ging bloeden? Ze drukte, en drukte nog maar eens maar de vinger keek haar aan met een venijnige blik en leek te zeggen: bloed lekker zelf, of zo.
Gelukkig ben ik niet zo moeilijk, dus ik stelde voor even flink met mijn arm te zwaaien en op mijn hand te blazen en dan te kijken of vinger nummer twee wél gezellig mee wilde werken.
Vinger twee (aan de rechterhand natuurlijk, we moeten nog wel viool kunnen spelen) gaf na gezwaai en geblaas braaf een druppel bloed af en de machine ging spinnen.
De assistente kletste wat met me over de vakantie en het weer en voor ik het wist spuugde de machine een antwoord uit. 

Twee komma negen.

Twee. Komma. Negen. 

Je leest het goed. Niet alleen was er op dat moment geen ontsteking waarneembaar, maar de waardes waren prachtig normaal. Ze zag me reageren, ik legde uit over de laaggradige ontstekingen en we hielden heel even een heel voorzichtig feestje. Toen mocht ik fijn naar huis waar het een paar uur later gelukkig al best weer wat beter ging. Ik ben nog een paar dagen niet zo lekker geweest, en toen deed ik  het weer helemaal. 

Okee. Laten we dan nu met z'n allen afspreken dat dit de laatste aanval was, goed? Ja? Afgesproken?
Maar als het dan tóch ooit nog moet? Dan maar liever zo <3

Hou je er nog heel goed nieuws aan over ook.