We lopen op de zaterdagmarkt in Alkmaar. Mijn ouders gingen ook naar het centrum vandaag dus we hebben afgesproken koffie te drinken.
We zijn in de Groenhofpassage, waar de gezondheidswinkel een open ingang heeft met de Ekoplaza in dezelfde passage. Ik sta mij een weg te banen door het bos van calciumtabletten en zeg Sophie dat ze vast naar papa mag lopen in de natuurwinkel. Mijn vader rijdt achter haar aan.
We lopen een halve minuut later achter haar aan en ik zie Ben. Maar geen Sophie.
"Sophie!!" roept mijn moeder. Ik hoor de paniek in haar stem. Ik blijf heel rustig. Mijn intuïtie zegt dat alles goed is. Maar toch wordt snel die intuïtie overschaduwd door instinct. Paniek. Mijn kind. Is. Weg.
Alles stopt. De wereld om me heen vervaagt. Alle emoties, fysieke gevoelens, alles verdwijnt. Er is nog maar één ding in de wereld. Wat als ze is meegenomen. Wat als we haar nooit meer vinden. In mijn hoofd verschijnt een beeld van twee ouders die zonder kind naar huis gaan.
Ik loop door de natuurwinkel. We rennen naar buiten de markt op. "Laten we verspreiden!" roept mijn moeder. Intussen beginnen allemaal mensen mee te zoeken. Overal lopen mensen die roepen "Sophie! Sophie!"
Ik besef me dat ze niet dicht in de buurt is. Ze is al minutenlang weg. Ik moet de politie bellen.
"Met de alarmcentrale, waarvoor belt u? Brandweer, politie of ambulance?"
De politie zegt dat ze meteen komen, nemen haar naam op en ik beschrijf gedetailleerd hoe ze eruit ziet en wat ze aanheeft. Ze zeggen dat ik terug moet bellen als ze gevonden wordt. En dat ik terug moet de natuurwinkel in om op ze te wachten. Ik loop terug, langs mijn vader die daar wacht voor het geval ze daar terugkomt. Even overspoelt het me en een van de vrouwen die meezoekt zegt: "Wil je water of even leunen?" "Ik moet haar vinden!" antwoord ik.
Een eeuwigheid later belt mijn moeder. Ik versta haar niet want ze snikt. "Heb je haar!!" roep ik.
"Ja". Hoor ik. "Ze was bij de toko". De toko. Zo'n 100 meter verderop.
Ik ren erheen en omarm haar in de armen van mijn moeder. Eerst bel ik nog de politie om te melden dat ze gevonden is. Pas daarna breek ik. Ik neem haar in mijn armen en een snik komt naar boven. Oerverdriet. Snikkend vanuit mijn tenen ga ik met haar op de stoep zitten en hou haar zo dicht als ik kan tegen me aan. Tijdenlang zitten we zo. Ben komt aangerend en neemt haar in zijn armen. De wereld kan weer gaan draaien.
Sophie had blijkbaar bedacht dat Papa in de toko was en was daarheen gelopen. Bleek kwam ze, vertelt mijn moeder, uit de toko met haar armpjes hoog en zei "Papa was er niet!"
"Nou." Zeg ik na een poosje. "Zullen we dan maar even naar de natuurwinkel gaan?"
Ik doe mijn boodschappen en ga daarna nog maar eens op de stoep zitten voor de natuurwinkel. Na een poosje gaan we verder. En zo gaat het gewone leven door. Er is niks ergs gebeurd. Sophie is bij ons.
Om de beurt zuchten we eens diep.
Het lijkt zo dichtbij ineens. In een flits kan je leven nooit meer hetzelfde zijn.
Wat ben ik in- en indankbaar.
Update een paar uur later: Sophie is heel knuffelig en ook duidelijk geschrokken. Dit levert wel prachtige opmerkingen op. Zo zegt ze steeds "Mama wat moest ik toch zonder jou!" en "Mama ik hou van jou!" en net zei ze: "Jeetjemekweetje wat waren lullie mij kwijt!"
Oh, en: "Hoe smaakte je neus?" nadat ik die spoelde met een netipot. Die snap ik nog niet helemaal...
We kijken snooker en Sophie staat voor de tv met haar hand vlakbij en zegt "Ik hou de bal wel tegen!"
Telkens komt ze weer een knuffel halen. "Volgende keer als ik Papa kwijt ben zeg ik 'Opa, kom je mee?'"
zaterdag 27 april 2013
De Fluor Controverse
Een paar maanden geleden besloot ik zelf mondwater te maken. (Een recept zal ik plaatsen in een apart bericht) omdat ik niet meer mondwater wilde gebruiken met allerlei chemicaliën erin. Dit beviel heel erg goed.
Mede daardoor begon ik steeds meer na te denken over tandpasta. Hoewel je natuurlijk de tandpasta uitspuugt neemt je mondslijmvlies heel veel op van wat er binnenkomt (denk maar aan vitamine B12 tabletjes die je onder je tong moet laten smelten zodat het opgenomen wordt, of het welbekende hartpilletje onder de tong). Maar ik had twee grote bezwaren tegen iets veranderen op tandpasta-gebied om twee redenen:
1) Fluor heb je nodig? Toch? Anders krijg je direct grote gaten? Als kind kreeg ik zelfs fluorbehandelingen!
2) Sinds jaar en dag heb ik gevoelige tanden, vooral de voortanden. Dit kan echt ontzettend pijnlijk zijn en dus gebruik ik, sinds datzelfde jaar en dag, sensodyne tandpasta om die pijn te voorkomen.
In de natuurwinkel stond ik vorige week, met biologische tandpasta in mijn handen met daarin alleen maar kalk, glycerine en muntolie, mij deze punten hardop af te vragen toen ik werd aangesproken door een man. Hij vertelde me dat het grote onzin is dat je fluor nodig hebt, sterker nog, dat fluor giftig is! En helemaal geen gaatjes voorkomt!
Door zijn woorden enigszins gerustgesteld kocht ik de tandpasta, maar nam me uiteraard wel voor alles grondig uit te zoeken.
Die zelfde dag verscheen er toevallig op facebook een blog over fluoride en tandpasta, die ik helaas niet meer kan vinden. Maar nadat ik zelf ging zoeken vond ik alleen maar bronnen die stelden dat het zo is dat fluoride niet alleen erg schadelijk voor ons is, maar zelfs dat het onze tanden niet beschermd! Gegronde wetenschappelijk onderzoeken wijzen dit uit. Zie bijvoorbeeld:
http://www.globalhealingcenter.com/health-hazards-to-know-about/where-the-yellow-went
http://www.naturalnews.com/029140_toothpaste_fluoride.html
Als je even googlet valt je mond echt open.
We zijn dus rustig begonnen met het poetsen met de tandpasta van de natuurwinkel en voor Ben en Sophie ging dat prima. Maar na een week begonnen mijn tanden weer gevoelig te worden.
Dus googlede ik nog even verder en vond vele recepten om zelf tandpasta te maken met baksoda.
Deze wat samenstellend kwam ik tot de volgende versie:
2 delen baksoda
5 delen kokosolie
druppels etherische muntolie, kruidnagelolie en mirreolie (deze laatste twee hebben een zeer goed effect op de mond)
paar druppels stevia om de smaak van de baksoda te neutraliseren.
De afgelopen twee dagen heb ik hiermee gepoetst. En ik ben volledig verbouwereerd. Niet alleen is de gevoeligheid weer weg, maar ook hebben mijn tanden nog nooit zo glad en zo schoon aangevoeld. Ongelooflijk!
Op maandag ga ik een biologische tandarts bellen om meer informatie te krijgen. Ik wil zoveel mogelijk kennis vergaren zodat ik een geïnformeerde beslissing kan nemen. De informatie wordt dus nog vervolgd!
Nog even over de ingrediënten:
Baksoda is een zeer veelzijdig goedje. Je koopt het het beste bij de drogist in grote verpakking (en dus niet in kleine dure supermarktzakjes) of in een toko ofzo. Je kunt het gebruiken om gebak ed. te laten rijzen, maar vooral ook als mild schoonmaakmiddel. Wij gebruiken het al een hele poos in plaats van shampoo (hierover later een post), maar je kunt het ook gebruiken om op een zeer milde manier andere dingen schoon te maken. Ook kun je, als je "verzuurd" bent (hiervoor kun je je speeksel of urine met een ph papiertje testen) baksoda opgelost in water drinken, omdat het alkalisch is.
En ook niet onbelangrijk: het schijnt je tanden witter te maken!
Kokosolie schijnt, behalve gezond, ook nog eens anti-schimmel te zijn en gifstoffen uit je lijf te halen. Hierdoor wordt aangeraden de tandpasta wel uit te spugen (ook al zijn alle ingrediënten volledig eetbaar) omdat je mond daar nogal wat gifstoffen schijnt te verzamelen.
Kruidnagelolie is antiseptisch en helpt herstel.
Mirre-olie geneest en herstelt.
Een linkje naar een van de recepten (hoewel ik zelf niet zo snel xylitol zou toevoegen omdat ik niet goed tegen zoetstoffen kan):
http://wellnessmama.com/2500/homemade-remineralizing-toothpaste-recipe/
Ik ben erg benieuwd naar jullie eventuele ervaringen!
The Blackbird Saga
Het lijkt wel een soap in onze achtertuin.
Gisteravond roept Ben opeens: "HEE!!" en vliegt naar buiten. Verschrikt kijk ik op van mijn haakwerk en zie een kauw wegvliegen, achternagezeten door een boze merel.
Had die gemene kauw toch bijna de eitjes verschalkt!!
Nu zijn kauwen sowieso niet onze favoriete vogels sinds ze al 3 jaar proberen nesten te bouwen in onze dakgoot, waarmee ze een ongelooflijk kabaal creëren en en passant de isolatie uit ons dak verwijderen, waardoor wij door de zolder zo naar buiten kunnen kijken. Dit gedrag maakt je niet populair in ons huis, als kauw.
Ik maakte me grote zorgen om de arme merel, maar gelukkig: net liep ik naar buiten en keek naar het nest en twee kraaloogjes keken mij aan (en vlogen toen pas weg). Wie weet heeft de merel na gisteren door dat we haar geen kwaad zullen doen! En nu maar hopen dat we de kauwen steeds op tijd kunnen wegjagen...
Gisteravond roept Ben opeens: "HEE!!" en vliegt naar buiten. Verschrikt kijk ik op van mijn haakwerk en zie een kauw wegvliegen, achternagezeten door een boze merel.
Had die gemene kauw toch bijna de eitjes verschalkt!!
Nu zijn kauwen sowieso niet onze favoriete vogels sinds ze al 3 jaar proberen nesten te bouwen in onze dakgoot, waarmee ze een ongelooflijk kabaal creëren en en passant de isolatie uit ons dak verwijderen, waardoor wij door de zolder zo naar buiten kunnen kijken. Dit gedrag maakt je niet populair in ons huis, als kauw.
Ik maakte me grote zorgen om de arme merel, maar gelukkig: net liep ik naar buiten en keek naar het nest en twee kraaloogjes keken mij aan (en vlogen toen pas weg). Wie weet heeft de merel na gisteren door dat we haar geen kwaad zullen doen! En nu maar hopen dat we de kauwen steeds op tijd kunnen wegjagen...
woensdag 24 april 2013
Wat Te Doen Bij Broedse Merels?
In onze met klimop bedekte schutting zit een merelnest. In het nest liggen vijf prachtige zeegroene eitjes met donkere spikkels. Ze zijn kleiner dan een paasei. Op het nest zit een vrouwtjesmerel, dat wil zeggen, tótdat wij de tuin inlopen! Zodra de deur opengaat vliegt de merel naar de overkant van het water.
En dat vind ik dus niet zo fijn. Want ik maak me zorgen: wat nou als het feit dat wij in de tuin komen ervoor zorgt dat de merel haar nest verlaat? Eigenlijk zou ik zo in staat zijn om daarvoor twee weken binnen te blijven! Maar dat is wellicht wat overdreven...
Net heb ik dus maar de vogelbescherming gebeld en gevraagd hoe het zit met zo'n nest. Hoe lang kunnen de eitjes zonder de mama? Ik voelde me wel enigszins stom toen ik het keuzemenu tegenkwam: "Kies 1 voor vragen over bestellingen. Kies 2 voor vragen over leden. Kies 3 voor overige vragen". Nergens "Kies 4 voor vragen over wilde vogelnesten in uw tuin"...
De vriendelijke man antwoordde me evenwel, nadat hij had opgemerkt dat het fijn was dat ik me ontfermde over de merels (haha) dat als de eitjes eenmaal bebroed zijn als het goed is de merel haar nest niet meer verlaat. En dat er ook een gewenning zou moeten optreden als ze eenmaal doorheeft dat wij haar geen kwaad gaan doen.
Hm. Gerust ben ik er nog niet op! Ik vind het echt superleuk dat ze onze tuin hebben uitgezocht om te nestelen en ik wil zo graag kleine mereltjes zien leren vliegen! Hopelijk leert de merelmama snel dat ze bij ons welkom is en lekker op haar nest kan blijven zitten.
En dat vind ik dus niet zo fijn. Want ik maak me zorgen: wat nou als het feit dat wij in de tuin komen ervoor zorgt dat de merel haar nest verlaat? Eigenlijk zou ik zo in staat zijn om daarvoor twee weken binnen te blijven! Maar dat is wellicht wat overdreven...
Net heb ik dus maar de vogelbescherming gebeld en gevraagd hoe het zit met zo'n nest. Hoe lang kunnen de eitjes zonder de mama? Ik voelde me wel enigszins stom toen ik het keuzemenu tegenkwam: "Kies 1 voor vragen over bestellingen. Kies 2 voor vragen over leden. Kies 3 voor overige vragen". Nergens "Kies 4 voor vragen over wilde vogelnesten in uw tuin"...
De vriendelijke man antwoordde me evenwel, nadat hij had opgemerkt dat het fijn was dat ik me ontfermde over de merels (haha) dat als de eitjes eenmaal bebroed zijn als het goed is de merel haar nest niet meer verlaat. En dat er ook een gewenning zou moeten optreden als ze eenmaal doorheeft dat wij haar geen kwaad gaan doen.
Hm. Gerust ben ik er nog niet op! Ik vind het echt superleuk dat ze onze tuin hebben uitgezocht om te nestelen en ik wil zo graag kleine mereltjes zien leren vliegen! Hopelijk leert de merelmama snel dat ze bij ons welkom is en lekker op haar nest kan blijven zitten.
zondag 21 april 2013
Full Circle Moment
Toen ik zwanger was kon ik haast niet geloven dat ik echt een kind zou krijgen. Ik had ook in de eerste maanden nog niets gekocht voor het kindje, ik wilde eerst de magische twaalf wekengrens voorbij! (Voor mensen zonder kinderen en/of andere kleintjes in de omgeving: de kans op een miskraam is de eerste 12 weken zo'n 10 procent. Daarna neemt die drastisch af.)
Het eerste wat we kregen was het kraamkado van mijn ouders: een prachtige Easy Walker wandelwagen. Het was Kerstmis. Ik was hartstikke ziek maar verder zag je nog niks.
Ik kan me zo goed herinneren hoe ik naar die wagen keek en er wat emotioneel van werd. Nu was het een nieuw ding wat ik helemaal niet kende, straks zou ik dat ding elke dag gebruiken. Jarenlang. Het zou gewoon worden. En op dat moment overweldigde dat besef mij nog een beetje. Toen de anderen even naar boven gingen (ik weet allang niet meer waarom) liep ik naar de wagen toe, pakte het handvat en reed wat heen en weer. Traantjes welden op in mijn ogen. Het was het eerste tastbare baby-item.
Er bestaat een foto van dat moment. Je ziet in mijn ogen de verwondering, de verwarring en de ontroering.
Overigens, tot Sophie geboren werd kon ik me nog steeds eigenlijk niet voorstellen dat ik een kind kreeg. Mijn eerste opmerking was dan ook toen ze eruit was: "Oh mijn God, er is gewoon echt een baby!". Maar dat terzijde.
We namen haar mee naar huis en de eerste weken sliep ze in de reiswieg, zodat we haar vlak naast mama's bed konden zetten en omdat het ledikant nog zo groot was voor haar!
Jarenlang was de buggy de vaste metgezel. Ik leefde maanden met een neergeklapte achterbank, omdat alleen zo de reiswieg mee kon. Onsterfelijk werd het moment dat een nogal onnozele bakker vroeg "Kan ze wel ademen in dat ding?" toen de regenkap erop zat. ("Nee meneer, ik laat mijn kind rustig stikken...")
We liepen kilometers om haar in slaap te krijgen toen ze heel klein was en veel huilde.
We wandelden door bossen, steden en velden. Haken werden aan de zijkant gehangen zodat er een belachelijke hoeveelheid boodschappen aan paste. Hij werd, inderdaad, gewoon. Sterker nog, toen Sophie er niet meer in ging moest ik erg wennen aan het weer zelf dragen van al die spullen!
En nu is die baby bijna vier. Ze gaat bijna naar school. Ze zit allang niet meer in de wagen. We hadden hem nog een poosje bewaard, voor het geval ze een keertje ziekig zou zijn en niet ver zou kunnen lopen. Maar de tijd was rijp: ik zette hem op Marktplaats. Ik zette Sophie nog een keer in de wagen bij wijze van afscheid en maakte een foto van haar in de reiswieg, waar ze natuurlijk aan alle kanten uit stulpte.
Snel kwam er een bieding voor de vraagprijs en vandaag om vijf uur zou 'ie worden opgehaald.
En zo stond ik, vanmiddag om kwart voor vijf, met de buggy in de woonkamer. Net als vierenhalf jaar geleden. Ik reed hem een beetje heen en weer. Tranen kwamen in mijn ogen. Mijn baby gaat naar school. Het einde van een tijdperk.
Ben maakte nog snel een foto. Geen verwarring dit keer in mijn ogen, geen verwondering. Wel ontroering en een portie melancholie.
Om vijf uur ging de bel. Een aardige mevrouw nam hem mee voor haar dochtertje. Ik gaf hem aan haar en keek haar na door eerst het eerste keukenraam, toen door het tweede. De wagen zijn nieuwe bewoonstertje tegemoet, de oude bewoonster haar eigen toekomst tegemoet.
Mama pinkte nog maar een traantje weg. Kleine kindjes worden groot!
Het eerste wat we kregen was het kraamkado van mijn ouders: een prachtige Easy Walker wandelwagen. Het was Kerstmis. Ik was hartstikke ziek maar verder zag je nog niks.
Ik kan me zo goed herinneren hoe ik naar die wagen keek en er wat emotioneel van werd. Nu was het een nieuw ding wat ik helemaal niet kende, straks zou ik dat ding elke dag gebruiken. Jarenlang. Het zou gewoon worden. En op dat moment overweldigde dat besef mij nog een beetje. Toen de anderen even naar boven gingen (ik weet allang niet meer waarom) liep ik naar de wagen toe, pakte het handvat en reed wat heen en weer. Traantjes welden op in mijn ogen. Het was het eerste tastbare baby-item.
Er bestaat een foto van dat moment. Je ziet in mijn ogen de verwondering, de verwarring en de ontroering.
Overigens, tot Sophie geboren werd kon ik me nog steeds eigenlijk niet voorstellen dat ik een kind kreeg. Mijn eerste opmerking was dan ook toen ze eruit was: "Oh mijn God, er is gewoon echt een baby!". Maar dat terzijde.
We namen haar mee naar huis en de eerste weken sliep ze in de reiswieg, zodat we haar vlak naast mama's bed konden zetten en omdat het ledikant nog zo groot was voor haar!
Jarenlang was de buggy de vaste metgezel. Ik leefde maanden met een neergeklapte achterbank, omdat alleen zo de reiswieg mee kon. Onsterfelijk werd het moment dat een nogal onnozele bakker vroeg "Kan ze wel ademen in dat ding?" toen de regenkap erop zat. ("Nee meneer, ik laat mijn kind rustig stikken...")
We liepen kilometers om haar in slaap te krijgen toen ze heel klein was en veel huilde.
We wandelden door bossen, steden en velden. Haken werden aan de zijkant gehangen zodat er een belachelijke hoeveelheid boodschappen aan paste. Hij werd, inderdaad, gewoon. Sterker nog, toen Sophie er niet meer in ging moest ik erg wennen aan het weer zelf dragen van al die spullen!
En nu is die baby bijna vier. Ze gaat bijna naar school. Ze zit allang niet meer in de wagen. We hadden hem nog een poosje bewaard, voor het geval ze een keertje ziekig zou zijn en niet ver zou kunnen lopen. Maar de tijd was rijp: ik zette hem op Marktplaats. Ik zette Sophie nog een keer in de wagen bij wijze van afscheid en maakte een foto van haar in de reiswieg, waar ze natuurlijk aan alle kanten uit stulpte.
Snel kwam er een bieding voor de vraagprijs en vandaag om vijf uur zou 'ie worden opgehaald.
En zo stond ik, vanmiddag om kwart voor vijf, met de buggy in de woonkamer. Net als vierenhalf jaar geleden. Ik reed hem een beetje heen en weer. Tranen kwamen in mijn ogen. Mijn baby gaat naar school. Het einde van een tijdperk.
Ben maakte nog snel een foto. Geen verwarring dit keer in mijn ogen, geen verwondering. Wel ontroering en een portie melancholie.
Om vijf uur ging de bel. Een aardige mevrouw nam hem mee voor haar dochtertje. Ik gaf hem aan haar en keek haar na door eerst het eerste keukenraam, toen door het tweede. De wagen zijn nieuwe bewoonstertje tegemoet, de oude bewoonster haar eigen toekomst tegemoet.
vrijdag 19 april 2013
De Avonturen van Ko en Nijn
"Ding dong!" Sprak de bel.
Voor de deur verscheen een dame met twee zoontjes.
"Heeft u twee konijnen?" sprak zij.
"Oh oh...." dacht ik.
Door de storm bleek het konijnenhok, dat enorm is en uit twee delen bestaat, opgetild te zijn, waardoor de verbindende ijzertjes gebroken waren en het ene deel tien centimeter van het andere deel vandaan stond.
Ko en Nijn hadden zich dit geen twee keer laten zeggen en hadden de pootjes genomen.
Ik vond ze op het stukje grond van de gemeente naast onze tuin. Prinsheerlijk zaten ze gras, blaadjes en bloempjes te eten. Ze waren in de verste verte niet van plan terug te keren naar hun hok.
Maar ja, honden, katten en zeemeeuwen lagen op de loer! Werkelijk alle roofdieren in de natuur zagen twee lekkere knakworstjes rondlopen! Om van die grote agressieve auto's nog maar niet te spreken!
Met hulp van de vrouw en haar zoontjes ving ik ze één voor één. Ko en Nijn namen het me niet in dank af.
Maar het lekkere appelklokhuis dat ze kregen, dát dan weer wel!
En volgende week kopen we een mooie grote ren, die we op het gras kunnen zetten, zodat ze naar hartelust bloempjes kunnen eten. Konijnen blij en wij hoeven mooi geen gras meer te maaien...
Voor de deur verscheen een dame met twee zoontjes.
"Heeft u twee konijnen?" sprak zij.
"Oh oh...." dacht ik.
Door de storm bleek het konijnenhok, dat enorm is en uit twee delen bestaat, opgetild te zijn, waardoor de verbindende ijzertjes gebroken waren en het ene deel tien centimeter van het andere deel vandaan stond.
Ko en Nijn hadden zich dit geen twee keer laten zeggen en hadden de pootjes genomen.
Ik vond ze op het stukje grond van de gemeente naast onze tuin. Prinsheerlijk zaten ze gras, blaadjes en bloempjes te eten. Ze waren in de verste verte niet van plan terug te keren naar hun hok.
Maar ja, honden, katten en zeemeeuwen lagen op de loer! Werkelijk alle roofdieren in de natuur zagen twee lekkere knakworstjes rondlopen! Om van die grote agressieve auto's nog maar niet te spreken!
Met hulp van de vrouw en haar zoontjes ving ik ze één voor één. Ko en Nijn namen het me niet in dank af.
Maar het lekkere appelklokhuis dat ze kregen, dát dan weer wel!
En volgende week kopen we een mooie grote ren, die we op het gras kunnen zetten, zodat ze naar hartelust bloempjes kunnen eten. Konijnen blij en wij hoeven mooi geen gras meer te maaien...
vooruitgang!
En toch ben ik, ondanks de laatste blog, zeer positief gestemd.
Vroegah, namelijk, had het me minstens een week of twee gekost na zoiets om weer op de been te komen. Nu kwam ik al na 48 uur weer wat bij en een dag later deed ik het weer redelijk!
Ik zie dit als een zeer positief iets. Liever heb ik natuurlijk dat ik volledig beter ben en daar blijf ik me volledig voor inzetten, maar voor nu is het: vooruitgang!
Geduld en liefde zijn onontbeerlijk bij dit proces. Niet vol tegen de stroom in, maar met de stroom mee. Je best doen in alles en je grenzen opzoeken, maar er niet overheen gaan.
Of zoals in de yoga omschreven: Samtosha. Het is zoals het is, en zoals het is is het goed.
Of zoals ze zo mooi zeggen in de Amerikaanse AA/12 step programmes:
Lord, grant me the serenity to accept the things I cannot change,
The courage to change the things I can,
And the wisdom to know the difference
Vroegah, namelijk, had het me minstens een week of twee gekost na zoiets om weer op de been te komen. Nu kwam ik al na 48 uur weer wat bij en een dag later deed ik het weer redelijk!
Ik zie dit als een zeer positief iets. Liever heb ik natuurlijk dat ik volledig beter ben en daar blijf ik me volledig voor inzetten, maar voor nu is het: vooruitgang!
Geduld en liefde zijn onontbeerlijk bij dit proces. Niet vol tegen de stroom in, maar met de stroom mee. Je best doen in alles en je grenzen opzoeken, maar er niet overheen gaan.
Of zoals in de yoga omschreven: Samtosha. Het is zoals het is, en zoals het is is het goed.
Of zoals ze zo mooi zeggen in de Amerikaanse AA/12 step programmes:
Lord, grant me the serenity to accept the things I cannot change,
The courage to change the things I can,
And the wisdom to know the difference
woensdag 10 april 2013
Afgestraft
"Normaal zeggen ze je ogen zijn groter dan je maag maar bij jou is 't: je hoofd wil meer dan je lijf"
Dit appte mijn moeder me net.
Vrijdag had ik rustig aan gejogd. Ik hou enorm van joggen en ik probeer dan ook heel, heel rustig opbouwend dat weer te doen. Ik was er zaterdag en zondag moe van: dat weet ik, dat had ik ingecalculeerd. Mijn lijf herstelt nou eenmaal (nog) niet zoals een "normaal" lijf dat kan.
Op maandag ging ik vol enthousiasme weer joggen. Heel rustig aan en ook maar een heel klein stukje. Maar ik voelde het al meteen bij terugkomst. Uitgeput. En uitgeput betekent niet meer van de bank kunnen opstaan. Naar boven geholpen moeten worden. De volgende ochtend gebroken wakker worden. De hele ochtend niet eten omdat je simpelweg de energie niet hebt om iets te maken. En je eigenlijk ook te misselijk bent om eraan te denken. De hele dag op de bank terwijl je moeder voor je kind zorgt. Berichten lezend van slagende medestudenten van de yogaopleiding op hun examendag: die opleiding die voor jouw lijf nog te zwaar was en waar je mee moest stoppen.
De volgende ochtend wakker worden en nog steeds duizelen van het gevoel door behangplaklijm te bewegen. En je afvragen hoe je in hemelsnaam deze week doorkomt met leerlingen en een concert.
Natuurlijk lukt me dat. Het lukt me altijd om mijn verantwoordelijkheden na te komen, hoe dan ook.
Jaja, ik weet het. Luister naar je lijf. Maar hoe moeilijk is dat soms. En hoe hard is de klap soms.
Jarenlang heb ik angstvallig mijn mond gehouden over hoe het met me ging. De schijn opgehouden. Ik droeg de last alleen, in stilte. Omdat ik bang was geen werk meer te krijgen als mensen dit over me wisten. Terwijl ik nog nooit een concert heb afgezegd, altijd overal bij ben, alle repetities doe en mijn zaakjes in orde heb. Instorten doe ik thuis wel. Ergens waar niemand het kan zien.
Zwaar is het wel om te doen alsof. En ik wil dat niet meer. Ik wil graag zingen maar ik moet eerlijk zijn en luisteren naar wat mijn lijf me vertelt. Ik moet helen. Ik moet mezelf de tijd geven. En als mensen me willen horen zingen kunnen ze vertrouwen dat ik er zal staan en dat ik alleen aanneem wat ik aankan. I'm nothing if not a fighter.
Maar op dagen als vandaag ben ik soms een beetje moegestreden.
Dit appte mijn moeder me net.
Vrijdag had ik rustig aan gejogd. Ik hou enorm van joggen en ik probeer dan ook heel, heel rustig opbouwend dat weer te doen. Ik was er zaterdag en zondag moe van: dat weet ik, dat had ik ingecalculeerd. Mijn lijf herstelt nou eenmaal (nog) niet zoals een "normaal" lijf dat kan.
Op maandag ging ik vol enthousiasme weer joggen. Heel rustig aan en ook maar een heel klein stukje. Maar ik voelde het al meteen bij terugkomst. Uitgeput. En uitgeput betekent niet meer van de bank kunnen opstaan. Naar boven geholpen moeten worden. De volgende ochtend gebroken wakker worden. De hele ochtend niet eten omdat je simpelweg de energie niet hebt om iets te maken. En je eigenlijk ook te misselijk bent om eraan te denken. De hele dag op de bank terwijl je moeder voor je kind zorgt. Berichten lezend van slagende medestudenten van de yogaopleiding op hun examendag: die opleiding die voor jouw lijf nog te zwaar was en waar je mee moest stoppen.
De volgende ochtend wakker worden en nog steeds duizelen van het gevoel door behangplaklijm te bewegen. En je afvragen hoe je in hemelsnaam deze week doorkomt met leerlingen en een concert.
Natuurlijk lukt me dat. Het lukt me altijd om mijn verantwoordelijkheden na te komen, hoe dan ook.
Jaja, ik weet het. Luister naar je lijf. Maar hoe moeilijk is dat soms. En hoe hard is de klap soms.
Jarenlang heb ik angstvallig mijn mond gehouden over hoe het met me ging. De schijn opgehouden. Ik droeg de last alleen, in stilte. Omdat ik bang was geen werk meer te krijgen als mensen dit over me wisten. Terwijl ik nog nooit een concert heb afgezegd, altijd overal bij ben, alle repetities doe en mijn zaakjes in orde heb. Instorten doe ik thuis wel. Ergens waar niemand het kan zien.
Zwaar is het wel om te doen alsof. En ik wil dat niet meer. Ik wil graag zingen maar ik moet eerlijk zijn en luisteren naar wat mijn lijf me vertelt. Ik moet helen. Ik moet mezelf de tijd geven. En als mensen me willen horen zingen kunnen ze vertrouwen dat ik er zal staan en dat ik alleen aanneem wat ik aankan. I'm nothing if not a fighter.
Maar op dagen als vandaag ben ik soms een beetje moegestreden.
dinsdag 9 april 2013
Oeps!
Dat moment dat je je realiseert dat je zojuist met iemand hebt besproken dat zij naar maar liefst 12 mensen een mailtje stuurt met daarin de vraag of we op 3 of 10 november samen een concert kunnen geven. Maar dat je op 3 november zélf al een concert hebt...
Gelukkig ben ik goed in zelfspot.
Gelukkig ben ik goed in zelfspot.
woensdag 3 april 2013
maandag 1 april 2013
Natuur ende Pecunia (Be)sparen
Sinds een jaar ongeveer maak ik zelf wasmiddel. En ik ben er echt lyrisch over! Het bespaart ons (we gebruikten vroeger Neutral wegens allergie) zeker €200,- per jaar én we dragen bij aan een beter milieu, zowel door de milieuvriendelijkheid van het wasmiddel als door het feit dat we geen verpakkingsmateriaal meer gebruiken.
Onze was is net zo schoon als die altijd was, alleen wel veel zachter en ik heb het idee dat de kleren langer mooi blijven.
Hier is het recept!
Nodig:
*80 gram marseillezeep (je kunt het in vlokken kopen of gewoon zelf raspen. Je hebt die met palmolie nodig. De versie met alleen olijfolie blijft namelijk heel waterig)
*80-100 gram soda (voor donkere was zou meer soda in principe kunnen bleken maar ik heb dit nooit gemerkt). Soda is een soort zout en dan ook zeer onschadelijk, maar werkt wel antiseptisch en zorgt ervoor dat de zeep beter werkt.
*evt. 2 eetlepels borax (een alkalide die de zeep beter laat werken. Dit hoeft niet persé. Ik stop het er zelf wel altijd in. Je kunt het bij de drogist voor weinig kopen)
*5 liter water.
Verhit 1 liter water in een grote pan samen met de geraspte zeep. Roer totdat de zeep helemaal is opgelost. Voeg dan de soda (en evt. borax) toe: die lost snel op. Voeg vervolgens 4 liter heet water (kan gewoon uit de kraan) toe en stop in een grote bak. Flessen werken niet want het wordt vrij dik, ongeveer net zoals behangplaksel. Ik heb zelf twee grote glazen bakken bij de Action gekocht omdat ik liever geen plastic gebruik waar dat niet echt hoeft.
Bij elke was doe je een doseerbolletje vol tussen je wasgoed. Zelf doe ik dan bij witte- of kookwas nog een handje soda in het zeepbakje (maar misschien ben ik wel neurotisch over overlevende bacteriën, ik deed dat ook al bij het "gewone" wasmiddel, haha!)
In het wasverzachterbakje gaat een scheut gewone schoonmaakazijn. Kost bijna niks en werkt geweldig. De geur van azijn ruik je niet meer als je de wasmachine openmaakt.
Voor een geurtje kun je wat druppels etherische olie toevoegen, of je kunt marseillezeep met een geurtje gebruiken. Zelf heb ik nu bijvoorbeeld lavendelzeep.
Het lijkt even een gedoe maar het is minder werk dan een pan soep maken en hiermee heb je voor zeker 2 of 3 maanden genoeg milieuvriendelijke zeep die ontzettend zacht is voor de huid.
In het afgelopen jaar hebben wij ongeveer 8 euro aan wasmiddel uitgegeven!
Onze was is net zo schoon als die altijd was, alleen wel veel zachter en ik heb het idee dat de kleren langer mooi blijven.
Hier is het recept!
Nodig:
*80 gram marseillezeep (je kunt het in vlokken kopen of gewoon zelf raspen. Je hebt die met palmolie nodig. De versie met alleen olijfolie blijft namelijk heel waterig)
*80-100 gram soda (voor donkere was zou meer soda in principe kunnen bleken maar ik heb dit nooit gemerkt). Soda is een soort zout en dan ook zeer onschadelijk, maar werkt wel antiseptisch en zorgt ervoor dat de zeep beter werkt.
*evt. 2 eetlepels borax (een alkalide die de zeep beter laat werken. Dit hoeft niet persé. Ik stop het er zelf wel altijd in. Je kunt het bij de drogist voor weinig kopen)
*5 liter water.
Verhit 1 liter water in een grote pan samen met de geraspte zeep. Roer totdat de zeep helemaal is opgelost. Voeg dan de soda (en evt. borax) toe: die lost snel op. Voeg vervolgens 4 liter heet water (kan gewoon uit de kraan) toe en stop in een grote bak. Flessen werken niet want het wordt vrij dik, ongeveer net zoals behangplaksel. Ik heb zelf twee grote glazen bakken bij de Action gekocht omdat ik liever geen plastic gebruik waar dat niet echt hoeft.
Bij elke was doe je een doseerbolletje vol tussen je wasgoed. Zelf doe ik dan bij witte- of kookwas nog een handje soda in het zeepbakje (maar misschien ben ik wel neurotisch over overlevende bacteriën, ik deed dat ook al bij het "gewone" wasmiddel, haha!)
In het wasverzachterbakje gaat een scheut gewone schoonmaakazijn. Kost bijna niks en werkt geweldig. De geur van azijn ruik je niet meer als je de wasmachine openmaakt.
Voor een geurtje kun je wat druppels etherische olie toevoegen, of je kunt marseillezeep met een geurtje gebruiken. Zelf heb ik nu bijvoorbeeld lavendelzeep.
Het lijkt even een gedoe maar het is minder werk dan een pan soep maken en hiermee heb je voor zeker 2 of 3 maanden genoeg milieuvriendelijke zeep die ontzettend zacht is voor de huid.
In het afgelopen jaar hebben wij ongeveer 8 euro aan wasmiddel uitgegeven!
Interview op verhuizen is niet niks!
Ik vind het heel leuk dat vandaag een interview met mij is verschenen op http://www.verhuizenisnietniks.com/
Nicole Orriëns, auteur van een aantal geweldige blogs die ik met veel plezier volg, is dit blog begonnen om meer informatie te geven over o.a. de emotionele kant van verhuizen. "Hoe gaat het verder als de dozen zijn uitgepakt?"
En vandaag kun je daar alles lezen over de onze!
Meer van haar is te lezen op o.a.
www.berichtenvanhetmoederfront.com en
www.huisvlijt.com
Nicole Orriëns, auteur van een aantal geweldige blogs die ik met veel plezier volg, is dit blog begonnen om meer informatie te geven over o.a. de emotionele kant van verhuizen. "Hoe gaat het verder als de dozen zijn uitgepakt?"
En vandaag kun je daar alles lezen over de onze!
Meer van haar is te lezen op o.a.
www.berichtenvanhetmoederfront.com en
www.huisvlijt.com
Pasen
Eigenlijk is Pasen natuurlijk van oorsprong geen christelijk feest.
Het was eigenlijk een "heidens" feest dat ging over vruchtbaarheid en licht.
Het feest werd verchristelijkt, puur en alleen om de macht die het had die machthebbers zich eigen wilden maken.
Net zoals het Kerstfeest een afleiding is van het "heidense" midwinterfeest wat men wilde verchristelijken, en de dennenboom de takken die mensen vroeger in huis haalden tijdens de winter.
Het is historisch gezien wel duidelijk dat Christus in de zomer geboren werd.
Ik schrijf "heidens" tussen aanhalingstekens omdat ik het afschuwelijk vind dat iemand iemand anders, die iets anders gelooft, een heiden noemt. In plaats van die persoon en zijn/haar geloof te respecteren.
Eigenlijk vind ik het nogal wat dat dit volledig lijkt te zijn vergeten en dingen die niet waar zijn voor waar worden aangenomen.
Hoewel ik het jammer vind dat de machthebbers van toen feesten van andere religies hebben menen te moeten kapen, vind ik het wel heel mooi om de geweldig krachtige leraar die Jezus Christus heet te gedenken, zowel in geboorte als in sterven. En eigenlijk maakt het verder helemaal niet zoveel uit op welke datum je dat doet.
Dus gedenk ik heel graag die prachtige man, die stierf voor ons allen. En spreek ik de hoop uit dat we Zijn lessen goed en wijs kunnen toepassen, zonder dat ze gebruikt worden om ons eigen gelijk te halen. En we ze kunnen zien in het licht van deze tijd. In liefde zijn is daarin voor mij de belangrijkste. Heb je naaste lief zoals jezelf: dat betekent dat je óók jezelf lief hebt! En dat je alle anderen met liefde beziet.
Jezus, of je nou gelooft dat Hij de zoon van God was of "gewoon" een profeet, accepteerde allen precies zoals ze waren en leefde en stierf in Liefde.
Én ik vier graag de lente! De terugkomst van het licht, de terugkomst van het groen. Heerlijk! Het is iets om dankbaar voor te zijn, het wonder van wedergeboorte wat er altijd weer plaatsvindt in de natuur.
Dat te vieren, samen met de mensen waar je het meest van houdt, dát is waar voor mij Pasen over gaat.
Het was eigenlijk een "heidens" feest dat ging over vruchtbaarheid en licht.
Het feest werd verchristelijkt, puur en alleen om de macht die het had die machthebbers zich eigen wilden maken.
Net zoals het Kerstfeest een afleiding is van het "heidense" midwinterfeest wat men wilde verchristelijken, en de dennenboom de takken die mensen vroeger in huis haalden tijdens de winter.
Het is historisch gezien wel duidelijk dat Christus in de zomer geboren werd.
Ik schrijf "heidens" tussen aanhalingstekens omdat ik het afschuwelijk vind dat iemand iemand anders, die iets anders gelooft, een heiden noemt. In plaats van die persoon en zijn/haar geloof te respecteren.
Eigenlijk vind ik het nogal wat dat dit volledig lijkt te zijn vergeten en dingen die niet waar zijn voor waar worden aangenomen.
Hoewel ik het jammer vind dat de machthebbers van toen feesten van andere religies hebben menen te moeten kapen, vind ik het wel heel mooi om de geweldig krachtige leraar die Jezus Christus heet te gedenken, zowel in geboorte als in sterven. En eigenlijk maakt het verder helemaal niet zoveel uit op welke datum je dat doet.
Dus gedenk ik heel graag die prachtige man, die stierf voor ons allen. En spreek ik de hoop uit dat we Zijn lessen goed en wijs kunnen toepassen, zonder dat ze gebruikt worden om ons eigen gelijk te halen. En we ze kunnen zien in het licht van deze tijd. In liefde zijn is daarin voor mij de belangrijkste. Heb je naaste lief zoals jezelf: dat betekent dat je óók jezelf lief hebt! En dat je alle anderen met liefde beziet.
Jezus, of je nou gelooft dat Hij de zoon van God was of "gewoon" een profeet, accepteerde allen precies zoals ze waren en leefde en stierf in Liefde.
Én ik vier graag de lente! De terugkomst van het licht, de terugkomst van het groen. Heerlijk! Het is iets om dankbaar voor te zijn, het wonder van wedergeboorte wat er altijd weer plaatsvindt in de natuur.
Dat te vieren, samen met de mensen waar je het meest van houdt, dát is waar voor mij Pasen over gaat.