Kind Kwijt!

We lopen op de zaterdagmarkt in Alkmaar. Mijn ouders gingen ook naar het centrum vandaag dus we hebben afgesproken koffie te drinken.

We zijn in de Groenhofpassage, waar de gezondheidswinkel een open ingang heeft met de Ekoplaza in dezelfde passage. Ik sta mij een weg te banen door het bos van calciumtabletten en zeg Sophie dat ze vast naar papa mag lopen in de natuurwinkel. Mijn vader rijdt achter haar aan.

We lopen een halve minuut later achter haar aan en ik zie Ben. Maar geen Sophie.

"Sophie!!" roept mijn moeder. Ik hoor de paniek in haar stem. Ik blijf heel rustig. Mijn intuïtie zegt dat alles goed is. Maar toch wordt snel die intuïtie overschaduwd door instinct. Paniek. Mijn kind. Is. Weg.

Alles stopt. De wereld om me heen vervaagt. Alle emoties, fysieke gevoelens, alles verdwijnt. Er is nog maar één ding in de wereld. Wat als ze is meegenomen. Wat als we haar nooit meer vinden. In mijn hoofd verschijnt een beeld van twee ouders die zonder kind naar huis gaan.

Ik loop door de natuurwinkel. We rennen naar buiten de markt op. "Laten we verspreiden!" roept mijn moeder. Intussen beginnen allemaal mensen mee te zoeken. Overal lopen mensen die roepen "Sophie! Sophie!"
Ik besef me dat ze niet dicht in de buurt is. Ze is al minutenlang weg. Ik moet de politie bellen.
"Met de alarmcentrale, waarvoor belt u? Brandweer, politie of ambulance?"
De politie zegt dat ze meteen komen, nemen haar naam op en ik beschrijf gedetailleerd hoe ze eruit ziet en wat ze aanheeft. Ze zeggen dat ik terug moet bellen als ze gevonden wordt. En dat ik terug moet de natuurwinkel in om op ze te wachten. Ik loop terug, langs mijn vader die daar wacht voor het geval ze daar terugkomt. Even overspoelt het me en een van de vrouwen die meezoekt zegt: "Wil je water of even leunen?" "Ik moet haar vinden!" antwoord ik.

Een eeuwigheid later belt mijn moeder. Ik versta haar niet want ze snikt. "Heb je haar!!" roep ik.

"Ja". Hoor ik. "Ze was bij de toko". De toko. Zo'n 100 meter verderop.

Ik ren erheen en omarm haar in de armen van mijn moeder. Eerst bel ik nog de politie om te melden dat ze gevonden is. Pas daarna breek ik. Ik neem haar in mijn armen en een snik komt naar boven. Oerverdriet. Snikkend vanuit mijn tenen ga ik met haar op de stoep zitten en hou haar zo dicht als ik kan tegen me aan. Tijdenlang zitten we zo. Ben komt aangerend en neemt haar in zijn armen. De wereld kan weer gaan draaien.

Sophie had blijkbaar bedacht dat Papa in de toko was en was daarheen gelopen. Bleek kwam ze, vertelt mijn moeder, uit de toko met haar armpjes hoog en zei "Papa was er niet!"

"Nou." Zeg ik na een poosje. "Zullen we dan maar even naar de natuurwinkel gaan?"
Ik doe mijn boodschappen en ga daarna nog maar eens op de stoep zitten voor de natuurwinkel. Na een poosje gaan we verder. En zo gaat het gewone leven door. Er is niks ergs gebeurd. Sophie is bij ons.
Om de beurt zuchten we eens diep.

Het lijkt zo dichtbij ineens. In een flits kan je leven nooit meer hetzelfde zijn.

Wat ben ik in- en indankbaar.

Update een paar uur later: Sophie is heel knuffelig en ook duidelijk geschrokken. Dit levert wel prachtige opmerkingen op. Zo zegt ze steeds "Mama wat moest ik toch zonder jou!" en "Mama ik hou van jou!" en net zei ze: "Jeetjemekweetje wat waren lullie mij kwijt!"
Oh, en: "Hoe smaakte je neus?" nadat ik die spoelde met een netipot. Die snap ik nog niet helemaal... 
We kijken snooker en Sophie staat voor de tv met haar hand vlakbij en zegt "Ik hou de bal wel tegen!"
Telkens komt ze weer een knuffel halen. "Volgende keer als ik Papa kwijt ben zeg ik 'Opa, kom je mee?'"