Afgestraft

"Normaal zeggen ze je ogen zijn groter dan je maag maar bij jou is 't: je hoofd wil meer dan je lijf"

Dit appte mijn moeder me net.

Vrijdag had ik rustig aan gejogd. Ik hou enorm van joggen en ik probeer dan ook heel, heel rustig opbouwend dat weer te doen. Ik was er zaterdag en zondag moe van: dat weet ik, dat had ik ingecalculeerd. Mijn lijf herstelt nou eenmaal (nog) niet zoals een "normaal" lijf dat kan.
Op maandag ging ik vol enthousiasme weer joggen. Heel rustig aan en ook maar een heel klein stukje. Maar ik voelde het al meteen bij terugkomst. Uitgeput. En uitgeput betekent niet meer van de bank kunnen opstaan. Naar boven geholpen moeten worden. De volgende ochtend gebroken wakker worden. De hele ochtend niet eten omdat je simpelweg de energie niet hebt om iets te maken. En je eigenlijk ook te misselijk bent om eraan te denken. De hele dag op de bank terwijl je moeder voor je kind zorgt. Berichten lezend van slagende medestudenten van de yogaopleiding op hun examendag: die opleiding die voor jouw lijf nog te zwaar was en waar je mee moest stoppen.
De volgende ochtend wakker worden en nog steeds duizelen van het gevoel door behangplaklijm te bewegen. En je afvragen hoe je in hemelsnaam deze week doorkomt met leerlingen en een concert.
Natuurlijk lukt me dat. Het lukt me altijd om mijn verantwoordelijkheden na te komen, hoe dan ook.

Jaja, ik weet het. Luister naar je lijf. Maar hoe moeilijk is dat soms. En hoe hard is de klap soms.

Jarenlang heb ik angstvallig mijn mond gehouden over hoe het met me ging. De schijn opgehouden. Ik droeg de last alleen, in stilte. Omdat ik bang was geen werk meer te krijgen als mensen dit over me wisten. Terwijl ik nog nooit een concert heb afgezegd, altijd overal bij ben, alle repetities doe en mijn zaakjes in orde heb. Instorten doe ik thuis wel. Ergens waar niemand het kan zien.
Zwaar is het wel om te doen alsof. En ik wil dat niet meer. Ik wil graag zingen maar ik moet eerlijk zijn en luisteren naar wat mijn lijf me vertelt. Ik moet helen. Ik moet mezelf de tijd geven. En als mensen me willen horen zingen kunnen ze vertrouwen dat ik er zal staan en dat ik alleen aanneem wat ik aankan. I'm nothing if not a fighter.

Maar op dagen als vandaag ben ik soms een beetje moegestreden.