Klussen en hoe de geschiedenis zich herhaalt

Ik groeide op in een huis waar alles, maar dan ook werkelijk alles, zelf werd gemaakt en gerepareerd.

Mijn vader is blijkbaar geboren met twee rechterhanden, want in mijn jeugd repareerde hij alles wat op elektriciteit werkte, hij maakte beeldjes van hout en klei, pistolen die aanstekers bleken te zijn van koper, gespen van metaal, telefoons in de vorm van een vleugel, prachtige kunstnaaktfoto's van mijn moeder die hij zelf ontwikkelde in een geknutselde doka en ga zo maar door.
Mijn moeder heeft altijd een ongelooflijk inzicht gehad in hoe dingen in elkaar passen, hoe je dingen plant, wat er nodig is en hoe je iets kunt oplossen. Ze borduurde, haakte, schilderde, maakte onder andere poppen en een ongelooflijke hoeveelheid gebreide truien. Ook heeft ze zelf veel kennis over klussen opgedaan toen ze als jongste telg met haar vader meehielp elektradraden trekken enzovoort.

Dus alle klussen in en om het huis konden ze samen goed oplossen. Mijn moeder bedacht iets, zag het voor zich, en samen voerden ze het uit. Hierbij deed mijn vader vooral het zware werk terwijl mijn moeder, naast een stuk van dat zware werk, alles eromheen deed en ervoor zorgde dat alles ook echt lukte.

Wij waren niet zo handig. Thuis hoefde ik nooit iets te repareren want zodra ik kon zeggen "Het is st.." was het al gemaakt.
Maar langzamerhand, na 3 eigen huizen, na véél klushulp van mijn ouders en de aanschaf van een doe-het-zelfbijbel lukt steeds meer. En intussen doen we eigenlijk alles zelf behalve betegelen. En zelfs dat willen we gaan proberen in de keuken. Zo dachten we dat we niet konden kitten, maar toen het laatst echt moest in de keuken was het helemaal zo moeilijk niet. De schutting, die was omgevallen, dachten we samen niet omhoog te kunnen tillen. Mis: binnen de kortste keren stond hij weer! Nieuwe palen erin, klaar is Kees. En nog steeds, ook al is het fysiek een stuk lastiger voor ze geworden, kunnen we altijd rekenen op de hulp van mijn ouders.

Al een poosje werden wij gek van onze voortuin. Die bestond namelijk voor ongeveer een derde deel uit aarde, en hoewel wij daar vorig jaar een belachelijke hoeveelheid aardappels hebben geoogst waren we het zat dat die aarde door de hele buurt als kattenbak en hondenuitlaatplaats werd gebruikt. 's-Zomers stonk het een uur in de wind als je naar de voordeur liep!
En aangezien je toch geen aardappels meer mag verbouwen de eerste jaren na een oogst (wegens ziektes) en er sowieso teveel schaduw is in de voortuin om veel te verbouwen stelde ik voor te gaan bestraten.

En daar gingen we. Ik zocht op Marktplaats naar tegels en vond uiteindelijk mooie grote grijze die vlakbij gratis op te halen waren. Ik belde met de eigenaar en met Ben. Ben ging ze halen. Ik gaf een zelfgemaakt stuk zeep mee voor de (zwangere) vrouw. Ben reed nog vaker heen en weer en stapelde de tegels op onder het achterraam.
Ik plande hoe we het zouden doen vandaag. Samen brachten we het konijnenhok naar de achtertuin. Ben begon de tegels eruit te halen, terwijl ik met Sophie bezig was. Toen besefte ik me dat het onhandig was om samen boodschappen te doen maar er waren teveel boodschappen voor één fiets dus belde ik mijn ouders of zij toevallig nog naar Alkmaar kwamen.
Samen met mijn moeder deed ik de boodschappen en gingen we naar de bouwmarkt om de juiste beitel te kopen en zakken met ophoogzand.
Thuis gekomen gingen mijn ouders weer naar huis en Ben en ik stampten de grond aan en zorgden dat het waterpas werd. Daarna ging Ben verder met het leggen en keek zeer tegen het beitelen van tegels om ze kleiner te maken op. Dus kwam ik met een idee. We hadden toch nog die leuke gele baksteentjes, die we een keer gratis van de buurman hadden gekregen omdat hij ze over had? Die stenen die Ben persé mee naar huis wilde slepen ook al was het niet genoeg om alles te bestraten? Die tegels die hij beloofd had meteen in de schuur te leggen maar uiteindelijk toch een jaar voor onze voormuur lagen, totdat de konijnen kwamen en de stenen de schuur in dwongen? Díe bakstenen!
Ha! Met wat rekenwerk en een uiterst artistiek Anke-tekeningetje komt het precies uit als we twee rijen tegels, 1 rij bakstenen, twee rijen tegels, 1 rij bakstenen etc. leggen.
Net kwam Ben eindelijk binnen. De held heeft zo'n 9 uur buiten gewerkt. Óók toen het sneeuwde. En tot het laatst heeft hij zorgvuldig alle tegels netjes gelegd zodat ze niet zouden kantelen. De rijen zijn gelegd en er is een pad naar de voordeur. Intussen had ik bedden opgemaakt en Sophie geschrobd en wel in haar schone bed gewerkt. Lekkere falafelburgers gemaakt met avocado en mosterd op turks brood die hij lekker in bad zou kunnen verorberen. Na gedane arbeid is het goed bunkeren.
Hij baalde nog een beetje omdat er  3/4 van een baksteen ruimte over was bij de muur. Een Anke-brainwave later kwam de oplossing. Je kunt een iets dieper geultje graven en een rij bakstenen op hun kant plaatsen tegen de muur aan!

"Ga je lekker even in bad opwarmen?" sprak ik. En dacht terug aan hoe mijn ouders vroeger klusten. Precies, exact zoals wij nu. Hij het grootste deel van het zware werk, veel precisie en geduld en het enorme vermogen tot doorzetten waar een ander (waaronder ikzelf) allang zou opgeven. Hij is net een tank, die jongen, het is ongelooflijk wat hij kan bereiken. En ik de visie, randvoorwaarden, planning, logistiek en de esthetiek. Het één kan niet zonder het ander. Samen zijn we een geweldig team. Wie had dat gedacht zo'n 14 jaar geleden!

En oh ja. Ik ben volledig verslaafd aan haken. En schilderen. En ik hou van borduren. Dank je mam.

En de kosten? €6,- voor zand en €9,- voor een beitel (die we uiteindelijk niet nodig hadden maar die wel in onze gereedschapskist blijft zitten voor de toekomst). Daarom én om het resultaat ga ik de hele avond lekker glimlachen!

Over eieren, nootjes en andere Pasigheden

Vandaag viert Sophie Pasen op de peuterspeelzaal.

Er was alle kinderen verzocht om 2 geverfde eieren mee te nemen dus gisteren zat een klein meisje, met het puntje van haar tong tussen haar tanden, geconcentreerd te schilderen.
Ze wilde er drie meenemen "want als een ander kindje haar eieren vergeet kan ik er één geven"
Vanmorgen mocht ze haar mooie feestjurk aan! Papa bracht haar naar school en toen hij wegging waren de juffen druk bezig de eieren te verstoppen op de speelplaats.

Pasen! Niet dat je het zou vermoeden als je de temperatuur buiten voelt, maar binnen staan de wilgentakken in hun grote vaas zo bizar snel te groen uit te lopen dat ik me begin af te vragen of het niet stiekem triffids zijn!
In huis is het in elk geval lente.

Hier binnen is de voorbereiding voor vanavond in volle gang. Het is voor mij het laatste concert voor Pasen en ik heb straks zelfs vier hele dagen vrij! Voor mij is dat nogal bijzonder.
Nagels worden met een glansvijl opgepoetst, haren zitten in een knot zodat ze straks leuk willen krullen, rokjes worden gestreken, stemmen opgewarmd, programma's uitgewerkt, laatste mails verstuurd en last minute nootjes worden gestudeerd op de piano.
Vanavond ben ik pianiste, zangeres, dirigente en algehele regelnicht. Daarmee vraag ik elke keer weer best wat van mezelf maar dat is juist ook weer leuk. En het schenkt veel voldoening als straks alles in goede banen geleid is, mooie klanken zijn weerklonken, YOnh'ers trots zijn op zichzelf en elkaar en het publiek blij en geïnspireerd naar huis gaat. En Anke roept dan: "Es ist vollbracht!"

Ik heb er zin in!

YOnh witte donderdag concert

Morgenavond geeft YOnh een paasconcert in het gebouw van het Apostolisch Genootschap in Hoorn.

YOnh is een opera-ensemble dat bestaat uit zo'n 10 mensen tussen de 17 en 43 jaar die allemaal serieus bezig zijn met klassieke muziek.
Ik merkte in mijn omgeving en bij mijn leerlingen dat er echt wel jonge mensen klassiek en/of opera zingen, alleen komen die in de traditionele oratiorium- en operakoren niet tot hun recht omdat daar meestal de gemiddelde leeftijd een stuk hoger ligt en omdat ze een andere/ambiteuzere kijk hebben op wat ze doen. En deze mensen zijn podium-fähig en het is dan ook enorm belangrijk dat er een podium voor ze bestaat! Dat wilde ik graag bewerkstelligen.
Ook wist ik intussen van mezelf dat ik graag werk met mensen van ongeveer mijn generatie, en vanuit gelijkwaardigheid en inspiratie. Ik inspireer en word terug geïnspireerd.
Om al deze redenen ben ik begonnen met dit ensemble en het is geweldig! Het niveau is hoog en de sfeer is super. Alle zangers zijn ook solisten met podiumervaring en voor hen is het dan ook heel leuk om ook ensemblestukken te zingen.
Iedereen gaat na elke repetitie blij naar huis en dat is voor mij erg belangrijk.

We hebben intussen sinds de start anderhalf jaar geleden een tweetal volledig geënsceneerde voorstellingen op de planken gezet, we zongen op de radio en gaven een aantal losse concerten.

Morgen maken we eigenlijk een uitstapje qua repertoire! Er zit wel opera in het repertoire morgen maar ook oratorium en zelfs stukken uit Jesus Christ Superstar. "Wat? Musical?" hoor ik u nu denken: maar nee, JCS is een "rock opera". Er zitten ook mensen in het ensemble die uit de lichte muziek komen en die kunnen zich hierin helemaal uitleven. Zo hebben we een mooi samenhangend paasprogramma gemaakt en ik voorspel dat ik weer erg trots ga zijn op "mijn" ensemble.

Zie ook: www.yonh.nl

Allen zijn van harte welkom morgen in het gebouw van het ApGen:
Apostolisch genootschap
Hogerbeetsstraat 24 Hoorn

Aanvang 20:00 uur (zaal open 19:45)
Een deel van uw vrijwillige bijdrage komt ten goede aan het
goede doel WWvK (WereldWijd voor Kinderen)

Wat Wind Met Je Doet

Wind heeft een duidelijk effect op zowel mensen als dieren.

Vraag maar aan een willekeurige kleuterjuf wat er gebeurt met haar klas vlak voordat het gaat stormen!

Wind is simpelweg lucht die van een hogedrukgebied naar een lagedrukgebied toewaait. Hoe groter de barometerverschillen hoe harder de wind.

Helaas heeft de wind op mij (en vele anderen met dit soort fysieke ongemakken) een nogal vervelend effect. Zodra het hard begint te waaien word ik een vaatdoek.

Vorige maand waren we op vakantie in la Palma. Daar heerst een subtropisch klimaat. Er is eigenlijk vrijwel nooit een lage drukgebied.
Ik heb me er twee weken lang geweldig gevoeld. Zelfs toen ik om 3 uur 's-nachts moest opstaan om erheen te vliegen kon ik, na aankomst, nog lekker gaan wandelen door het dorpje. Iets wat ik echt niet had verwacht!
Twee weken lang heb ik van alles ondernomen, zonder enige rustdagen. De enige middag dat ik heel erg moe en niet lekker was was nadat we op de dolfijnenboot geweest waren waar het heel hard... jawel... waaide.

Dit weekend zat ik dus flink te balen! Ik wil me weer zo goed voelen! Ik wil dingen kunnen dóen! Stomme wind, vlieg op!

Natuurlijk denkt een deel van mij "Ik emigreer naar la Palma!" en ik ken zelfs iemand die zoiets heeft gedaan, zij verhuisde naar een landklimaat waar ze zich goed kon voelen.
Maar ik wil Nederland niet helemaal achter me laten. Dus betekent dat dat ik hard door blijf werken om ervoor te zorgen dat ik zozeer herstel dat ik me óók hier goed kan voelen, of het nou stormt en regent of dat het prachtig rustig weer is.

Ik ben begonnen in een geweldig nieuw boek, dat heet "healing with the chakra energy system" (http://www.amazon.co.uk/Healing-Chakra-Energy-System-Acupressure/dp/1556436254/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1364367522&sr=8-1)
Het is tot nu toe razend interessant en ik leer veel! Ook veel dingen die je wel weet of ervaart maar het is heel goed de theorie erachter te weten.

Net als met zingen, eigenlijk. Getalenteerde zangers doen vaak heel veel vanzelf goed. Maar op een gegeven moment moet je dan toch precies weten wát het is dat je dan precies doet. Omdat je anders niet nóg verder komt. En omdat er een moment komt dat je een concert hebt en je je bijvoorbeeld niet zo lekker voelt, of verkouden bent. En dan moet je het ook kunnen! En omdat je iets pas aan iemand anders kunt uitleggen als je het zelf snapt.

Het boek gaat onder andere diep in op de oorzaken áchter de ziekte.  Omdat ons lichaam bestaat uit energie, zoals (wetenschappelijk onomstotelijk bewezen) alles bestaat uit energie die in meer of mindere mate vibreert, hebben onze emoties en gedachtes een enorme invloed op onze gezondheid. Het is heel lastig om te achterhalen waar iets nu precies vandaan komt maar zeker de moeite waard. Het is namelijk, dat geloof ik heel sterk, mogelijk om te herstellen van dingen als je de juiste (energetische) weg vindt. Hierover ga ik ongetwijfeld nog meer bloggen.

Vol vertrouwen lees, heal, mediteer en yoga ik verder!

Lekker slim

Eventjes om te lachen:

Vorig weekend waren mijn moeder, Sophie en ik in Haarlem. Mijn vader en Ben gingen namelijk onze belasting doen, en daarbij waren wij in het geheel niet welkom.
Het was uiteraard een grote straf om toen maar te gaan winkelen in één van de gezelligste steden van Nederland.

We ontmoetten er ook nog een heel lieve vriendin met haar schattige zoontje F. Sophie en F renden hand in hand door de straten en er vloeiden traantjes bij het afscheid. Het was super!

De traantjes gedroogd liepen we naar de auto. Maar zagen die niet. Ik zei geruststellend: "Hij is vast iets verderop". Maar daar was de gele auto ook niet. Uiteindelijk liep ik maar even de straat op voor wat overzicht. En besefte me meteen dat we helemaal niet met mijn ouders' gele auto waren, maar met onze blauwe station....

We kwamen thuis met de puzzel die ik voor Sophie had gekocht. Een ronde puzzel van Eurazië.
In de winkel hadden we gezien dat er ook puzzels waren van Noord- en Zuid-Amerika, maar die waren er niet meer.
Mijn vader en Sophie begonnen de puzzel te maken maar het lukt maar niet! Mijn vader riep getergd uit dat de puzzel niet klopte. "Kijk maar, er zitten stukjes in van de andere puzzel van Amerika!"
"Dat kan toch niet", zei ik, "Ik heb hem in elkaar gezien!"
Ik beende naar de puzzel, pakte een stukje op en ja hoor... de puzzel is tweezijdig. Amerika staat op de achterkant.

Onze haarkleur is eer aangedaan!

Blog-block

Het is heel grappig. Elke dag denk ik na over mooie onderwerpen waarover ik kan bloggen.
En elke dag probeer ik te kiezen tussen veel opties.
En elke dag verwacht ik van mezelf dat ik dan een heel mooi stukje moet schrijven vol waarheid, wijsheid en in een mooie stijl.

En elke avond denk ik "Weer een dag niet geblogd!"

En dat is dus precies het effect dat verwachtingen op je hebben.... uiteindelijk bereik je er juist niet door wat je van jezelf verwacht of wat er van je verwacht wordt, omdat de lat hoger ligt dan waar je aan kunt voldoen.
Alsof je begint met hardlopen en meteen verwacht dat je de 10 km kunt rennen. Dat lukt natuurlijk niet, dus heb je gefaald. Maar als je begint met 1 minuut rennen, 1 minuut lopen: wie weet lukt het je wel om na een half jaar die 10 km te rennen!

Vanaf nu af aan ga ik proberen gewoon te schrijven. En dan te zien waar het uit komt!

Habemus Papam

Ofwel: we hebben een nieuwe paus. Hoera.

Ik ben katholiek opgegroeid. Dat wil zeggen: ik deed eerste heilige communie en vormsel, we gingen af en toe naar de kerk en natuurlijk deed ik de muziek op Kerstnachtmissen en Paasmissen. Toch had ik als kind al dingen waar ik het niet zo mee eens was. Zo wilde ik nooit zeggen, in de geloofsbelijdenis: “Ik geloof in de heilige Katholieke Kerk”. Ik vond dat, zo jong al, zo’n onzin! Je kunt toch niet geloven in een gebouw? Je gelooft toch zeker in God? 

De jaren gingen voorbij, mijn spirituele ontwikkeling ging steeds verder, en ik vond steeds minder in de kerk. De katholieke, maar ook alle andere kerken waar ik veelvuldig beroepsmatig kwam. Er was geen inpiratie meer te vinden en ik kwam er eigenlijk alleen nog maar als ik er muziek moest maken. Ik kreeg steeds meer het idee dat heel veel mensen daar vooral geloofden in het verhaal, in de materie. En eigenlijk helemaal geen connectie hadden met het Goddelijke. Ook geloofde ik een aantal belangrijke dingen niet, waarvan de belangrijkste: ik geloof niet dat Jezus de enige weg naar God is. En omdat ik zo bewust bezig ben met dit soort dingen besefte ik me dat ik me eigenlijk geen katholiek meer kon noemen. 

Natuurlijk ben ik het absoluut oneens met de koers die uitgezet wordt door de leiding van de kerk. Ik walg van een paus die het homohuwelijk veroordeelt, laat staan één die het nodig vindt op te merken dat homo’s meer kindermisbruik veroorzaken dan geestelijken. Ik kan het bijna niet typen, zo erg vind ik dat! Toch is dat natuurlijk geen reden om de hele religie te veroordelen. Een aantal van de liefdevolste mensen die ik ooit heb ontmoet zijn katholieke priesters. Die zich hun hele leven belangeloos inzetten voor allen, ongeacht hun geloof, geslacht, kleur of geaardheid. Van alle kerken waar ik ben geweest is de Katholieke kerk de meest liefdevolle met de meest open deuren naar anderen. 

Het is het ego van mensen wat ervoor zorgt dat vreselijke dingen gebeuren en gezegd worden, niet het geloof. Sterker nog, met geloof heeft dit voor mij hoegenaamd niets te maken! 

Geloof is voor mij, simpelweg, dat je gelooft in en je verbindt met iets dat groter is dan wij. Iets wat je “God” kunt noemen, of universum, of Liefde, of Allah, Brahma etc.. Ik denk dat alle religies simpelweg een interpretatie zijn van een waarheid die wij als mensen niet volledig kunnen vatten. 

Leermeesters zijn soms opgestaan die een schat aan wijsheid bij zich droegen. Die zo verbonden waren met God dat ze profeten werden. Maar die wijsheid die vanuit een bepaalde Zeitgeist binnenkomt en wordt opgeschreven, wordt vervolgens tot een vaste vorm. Een vorm die niet meer veranderen kan, niet meegroeien met een veranderende maatschappij. En daar komt ego in. Ego is dat wat materie is en niet geest. Zodra het verankerd is in materie is het statisch geworden. 

Dat betekent niet dat er in de verschillende religies en heilige boeken niet een enorme schat aan wijsheid en inspiratie te vinden is! En ook niet dat religie niet een bepaalde culturele- en gemeenschapsfunctie heeft. Ik noem mijzelf niet meer religieus katholiek. Maar cultureel ben ik wel zo opgegroeid. En ik zie dat voor veel mensen een religie een houvast is, contact met andere mensen betekent. Ik denk ook dat dat misschien wel de belangrijkste functie van een kerk is. 

Geloven en verbonden zijn met iets Goddelijks kun je overal. Wij zijn allemaal verbonden met elkaar en met “boven”. Ik wens een toekomst waarin iedereen de verschillen in opvattingen viert in plaats van afkeurt. Waarin we kunnen leren van elkaar zonder ego. En wie weet dat dan ooit wel alle grenzen, alle opvattingen wegvallen en we met zijn allen in liefde die waarheid zullen kennen. 

In de yoga zeggen ze het zo mooi: “Namaste”. Het is een groet die zoiets betekent als “Het Goddelijke in mij groet het Goddelijke in jou”.

Superfoodkoekjes!

Deze heerlijke koekjes zijn niet calorieloos maar wel overheerlijk en gezond!

Je hebt nodig:

150 gram boekweitmeel (of rijstmeel oid)
150 gram rozijnen of ander (gemengd) gedroogd fruit
2 eetlepels chiazaadjes
rauwe cacaopoeder
2 theelepels kaneelpoeder
1 eetlepel rijststroop
een klein theelepeltje stevia
2 eetlepels milde olijfolie

Meng het meel met de rozijnen, zaadjes, kaneel, cacao, stevia en olijfolie.
Voeg water toe totdat het een heel dik beslag is geworden. Dan voeg je de rijststroop toe en roert die er snel doorheen (hierdoor blijft het wat slierterig en dat carameliseert heel mooi)

Maak er hoopjes van op een inge-oliede bakplaat (of bakpapier) en druk die plat.

Bak in 20 minuten in de oven op 180 graden.

Als je er 6 grote koeken van maakt zijn die ongeveer 200 kcal per stuk (en vullen je tijdenlang). Natuurlijk kun je ook 12 kleinere koeken maken!

Dit recept is suiker-, melk-, lactose-, ei-, tarwe- en glutenvrij. Het is vegetarisch en veganistisch.

Boekweit is eigenlijk een soort zaad. Het bevat veel magnesium, kalium en fosfor en eiwitten en is licht verteerbaar.
Chiazaden zijn de zaden met de hoogste gezonde omega-olie die we kennen. Zeker voor vegetariërs/veganisten een aanrader!
Rauwe cacaopoeder zit barstensvol anti-oxidanten en is gezonder dan (gebrande) gewone cacaopoeder.
Stevia is een plantje dat ongelooflijk zoet is. Ik gebruik geen enkele chemische zoetstof en geloof ook niet dat het verstandig is dit wel te doen. Stevia is hierbij een uitzondering omdat het niet chemisch is (en ik er dan ook prima tegen kan)
Olijfolie is een zeer goede bron van omega 9 olie. De meeste olie heeft vooral omega 6, die krijgen we sowieso al teveel en heeft een slechte invloed op o.a. je bloedsuikerspiegel. Omega 3 en 9 wil je lichaam juist graag binnenkrijgen!
Kaneel heeft een goede invloed op je bloedsuikerspiegel en wordt aangeraden bij diabetes en hypoglykemie
Rijststroop heeft een veel lagere GI (Glycemische Index, ofwel hoe je lijf reageert in de insulineproductie e.d.) dan bijvoorbeeld suiker. Hierdoor gaat je bloedsuikerspiegel minder schommelen en krijg je geen "dip" na een half uur.

Je kunt eindeloos variëren met deze koekjes. Ander soort meel, verschillende zaadjes (lijnzaad, maanzaad, hennepzaad), andere zoetigheid (agavesiroop, ahornsiroop of helemaal niet: dan iets meer stevia)

Ook al kun je "gewoon" tegen suiker, melk en tarwe, is het zeker aan te bevelen minder van deze dingen te eten.

Eet smakelijk!

A musing on loving acceptance

Ik schreef deze tekst een poosje geleden. Graag wil ik hem met jullie delen!

A musing on loving acceptance:
If you hit a butterfly with a shoe, it will die. Would you berate the butterfly? Blame it for being too weak? Tell it to take an example in the elephant, which would not be harmed at all when hit with a shoe? But if the butterfly could take the hit with the shoe it would not be a butterfly. It would not have its unique beauty. It could not fly, or float on the wind. Its vulnerability makes it what it is and gives it its strength: a beautiful butterfly. People have different vulnerabilities, physical or emotional. Will you berate them for being weak and tell them to simply be stronger? Or will you appreciate the beauty and wisdom that comes with the vulnerability?

Ko en Nijn

Vandaag brak voor Sophie de grote dag aan! Twee konijnen zijn aan ons gezinnetje toegevoegd. 

Sophie wilde al een poosje een konijn, maar omdat een konijn wegens allergie buiten gehouden moet worden ging ik ervan uit dat we moesten wachten tot de lente. (Een binnenkonijn kan pas naar buiten als het warm wordt omdat die geen wintervacht heeft aangemaakt). 

Eerder deze week kocht oma een hamster, die Posi gedoopt is omdat hij veel positiviteit brengt. (Ik grapte dat ik er ook een zou kopen en die “Tief” zou noemen!)

Sophie vindt de hamster helemaal geweldig en toont ontzettend veel geduld. Haar kleine armpje verdwijnt in de kooi met een brokje en blijft daar, totdat het Posi blieft het brokje te pakken. Hierdoor begon ik weer serieuzer over konijnen te denken en gisteren vond ik op Marktplaats een geweldig en enorm konijnenhok. Ik vind het fijn om waar mogelijk dingen tweedehands te kopen omdat die grondstoffen al een keer gebruikt zijn en nog goed bruikbaar zijn. En ik wil graag dat de konijnen flink de ruimte hebben zonder dat onze bankrekening zich van schrik achter het nieuwe hok verstopt! 

Ook belde ik alvast een fokker. En wat schetst mijn verbazing: de konijnen bij de fokker stonden buiten! Dus konden ook buiten blijven!

Vandaag togen we naar de fokker, die nog twee voedstertjes had die al aan elkaar gehecht waren. Zo ontzettend schattig zijn ze! De ene is een Madagaskar, de andere een Bruinotter. Denk maar niet dat ik daar vóór vandaag ooit van gehoord had, overigens! 

Ze mochten met ons mee. Gewapend met balen stro en hooi, voederbakjes, voer, knaagsteentjes en drinkflesjes, richtten we het hok in. De halve avond liep ik met inmiddels ietwat geacclimatiseerde konijnen op mijn arm, terwijl de buren-kinderschare om ons heen steeds groeide. Ik vertelde ze dat ze altijd mogen aanbellen als wij thuis zijn en ze met de konijnen willen knuffelen!

Sophie is door het dolle heen. Ze wil steeds bij Ko en Nijn gaan kijken, geeft ze hooi en stukjes wortel en heeft Nijn, de tot nog toe meest sociale van de twee, al op schoot gehad. 

Ik ben opgegroeid met huisdieren en Ben ook. Het is voor ons allebei zo’n waardevolle ervaring geweest, het zorgen voor een dier, dat we graag willen dat Sophie dat ook meemaakt! Tot nu toe gaat het heel goed. Ik hoop dat we in de toekomst misschien wat nestjes kunnen hebben!

Wie weet lukt het me morgen om uit te vinden hoe ik foto’s kan plaatsen zodat jullie Ko en Nijn kunnen bewonderen.

Rustdag met mooie lessen

Vandaag heb ik een rustdag. Omdat ik fysiek nog niet helemaal in orde ben (zie vorige blog) heb ik die soms nodig. Dus Sophie is bij mijn moeder aan het spelen, hetgeen zowel kleindochter als oma heel blij maakt. En ik hoefde weinig te doen behalve een hele hoop boodschappen. 

Ik toog naar het winkelcentrum en genoot van de tocht ernaartoe door het park op de fiets.  De zon schijnt zo heerlijk vandaag en het is helemaal niet meer koud! 

In het winkelcentrum liep ik naar de HEMA, de natuurwinkel en de supermarkt. En ik probeerde alle mensen liefdevol waar te nemen. Zonder oordeel over wat dan ook. Ik glimlachte als ik met iemand oogcontact had. 

Toen kwam er een vervelend sms’je binnen. Eigenlijk niet iets om me te druk over te maken maar toch merkte ik dat het die liefdevolle staat wat verstoorde. Wat me vervolgens stoorde omdat ik toch dacht “Kom nou toch, doe niet zo stom, laat het los!” 

Niet oordelen over anderen, maar wel over mezelf dus blijkbaar!

Toen ik eindelijk de laatste boodschappen had was ik behoorlijk moe. Ik had natuurlijk niet voor niets een rustdag. Ik laadde mijn fiets in bleef rustig wachten tot ik mijn fiets kon wegrijden. Een groot aantal mensen liep langs me heen, nors kijkend, niemand die me even de ruimte gaf. En ik betrapte mezelf erop dat ik dacht “Jeetje, niemand geeft ook blijkbaar om wie dan ook dan zichzelf!”. 

Uiteindelijk kon ik mijn fiets pakken. Achter mij hoorde ik opeens “Mevrouw! Mevrouw!”. 

Ik draaide me om en een wat oudere mevrouw in een vrolijk rood fleecevest kwam me gehaast tegemoet en zei: “U heeft uw rijstwafels bij de kassa laten staan!” 

Ik vond dit al erg vriendelijk en maakte me op de fiets terug te zetten, uit te laden en de rijstwafels te gaan halen. Maar de vrouw zei: “Wacht even, als u hier even blijft staan zet ik mijn tas hier en haal ik ze even”. En voor ik verder iets kon zeggen als “nee hoor, doet u geen moeite” zette ze haar tas neer en liep weer naar binnen om mijn rijstwafels te halen. 

Ik was echt ontroerd door haar lieve actie en bedankte haar uitvoerig toen ze terugkwam. 

En daarna keek ik even naar boven, naar het Universum, en dacht: “Bedankt dat U mij laat zien dat ik ongelijk had”.

Thuisgekomen was ik toch een beetje aan het balen. Hoe bewust je je ook bent van hoe goed het gaat, hoe vaak ik een goede dag heb en hoeveel meer ik kan dan vroeger, blijft het soms niet leuk om op een prachtige dag binnen te zitten en niets te doen dan een beetje huishouden en veel rusten. 

En toen klepperde de brievenbus. Ik ging even kijken en er zat een envelop in uit Canada. 

Een nicht van echtgenoot Ben, die ik nog nooit heb gezien en met wie ik via Facebook heel leuk contact heb had me die gestuurd. Ik maakte hem open en erin zat een heel lief briefje en een prachtige zelfgemaakte boekenlegger van kralen, verbonden door een metalen draad. Zomaar, uit het niets. De tranen sprongen in mijn ogen van dankbaarheid voor deze bijna-vreemde, met mij verbonden door een bloedband met de geweldige man met wie ik heb besloten mijn leven te delen, die zomaar op het perfecte moment een perfect kadootje stuurde. 

Een klein stukje geschiedenis

Ik denk dat het goed is om een klein beetje geschiedenis te vertellen, zodat ik de komende blogs kan schrijven voor een lezer die die geschiedenis kent. 

Eigenlijk hou ik er niet van om stil te staan bij “negatieve” dingen. Ik schrijf “negatief” tussen aanhalingstekens omdat het alleen maar negatief is omdat wij dat zo ervaren. De negatieve ervaringen in mijn leven zijn tevens de ervaringen geweest die mij het meeste hebben geleerd en die me hebben gebracht tot waar ik nu ben. En waarom zouden we verwachten dat alles altijd alleen maar leuk is? Behalve onrealistisch is het ook nog on-wijs om op die manier te leven. Ons oordeel is wat ervoor zorgt dat we lijden onder dingen die niet leuk zijn. 

Dat neemt alleen niet weg dat het soms niet leuk ís. En dat je daar dan verdrietig om mag zijn, of boos. Dat je mag verwerken en dat je over dingen mag praten. 

Voor mijzelf geldt alleen wel dat ik probeer de lessen, de positiviteit die er altijd weer uit voortkomt, mee te nemen en niet de pijn. 

Maar goed. Geschiedenis. 

Ik was een zeer gevoelig en intuïtief kind. Ook was ik erg slim. Zo slim, dat ik op tweeënhalf jarige leeftijd al kon lezen en schrijven. Dat ik toen ik net vijf was naar groep drie ging en op mijn negende naar het VWO. 

Dus werd ik verschrikkelijk gepest. Van het moment dat ik de basisschool binnenstapte tot het moment dat ik de middelbare school verliet en naar het conservatorium ging om zang te studeren. 

Ik had een hoop in te halen, ik was ontzettend beschadigd.

Eind 2000 ging het fysiek nogal mis. Plotseling was ik altijd misselijk, had ik helemaal geen energie meer en viel ik steeds in epileptisch-achtige aanvallen op de grond. Er werden allerlei voedselallergieën geconstateerd en ik kon bijna niets meer eten. 

Ik was er erg slecht in om eerlijk te zijn over wat er met me aan de hand was en hield me zoveel mogelijk groot, ook kon ik niet goed om hulp vragen. Dus er was niet veel begrip. 

Ik heb het voor elkaar gekregen toch af te studeren. 

Van de medische wetenschap kreeg ik het etiketje “M.E.”. Zelf heb ik nooit zoveel met dat etiket gehad, omdat ik me niet graag wil identificeren met een ziekte. 

Ik bleek afltijd zoeken naar antwoorden, artsen en alternatieve therapeuten die konden helpen en beetje bij beetje ging het beter. 

In 2008 werd ik zwanger van een geweldige dochter. Ik heb er heel wat voor moeten doormaken want ik was 8 maanden zo ziek dat ik amper kon zitten en opgesloten zat in mijn huis. Ook hield ik er bekkeninstabiliteit aan over, die nu nog steeds niet helemaal over is. Maar mijn dochter is geweldig. Zij is het beste wat mij ooit is overkomen! Ze leert me elke dag dingen over mijzelf. Ze houdt me een spiegel voor, en vice versa. Samen zijn we een geweldig team!

Ik ben nog steeds niet helemaal beter maar ik ben een heel eind. In acceptatie met wat mijn lijf kan en in acceptatie met wat “is”. Samtosha noemen ze dat in de yoga. Het is wat het is, en zoals het is is het goed.

In dit hele proces ben ik heel veel gegroeid en veranderd. Zo heb ik een enorme passie voor gezond (biologisch) eten ontwikkeld, maak ik veel dingen zelf zoals zeep en wasmiddel en ben ik sterk genoeg geworden om in mijn eigen kracht te staan, waarlijk gelukkig te zijn, aan mezelf te bouwen maar ook om anderen te ondersteunen op hun unieke pad, onder andere door middel van energiewerk. Ik ben ongelooflijk dankbaar voor dit leven, dit pad. Want dit is wie en wat ík ben!

De eerste blog!

Welkom op mijn nieuwe blog, bij het allereerste bericht!

Ik ben een vrouw van 32 met een geweldige dochter van 3,5 en een lieve echtgenoot. Ik werk als operazangeres, dirigente en zangdocente. En ik leef  bewust. Ik doe heel graag yoga, we eten puur en biologisch, ik maak zelf van alles en ik probeer altijd liefdevol in het leven te staan.

Over dit alles ga ik schrijven! Natuurlijk met een dosis humor. Berichten over muziek, yoga, recepten, mijn dochter... ik ben benieuwd naar hoe het allemaal zal lopen op dit blog!