Een klein stukje geschiedenis

Ik denk dat het goed is om een klein beetje geschiedenis te vertellen, zodat ik de komende blogs kan schrijven voor een lezer die die geschiedenis kent. 

Eigenlijk hou ik er niet van om stil te staan bij “negatieve” dingen. Ik schrijf “negatief” tussen aanhalingstekens omdat het alleen maar negatief is omdat wij dat zo ervaren. De negatieve ervaringen in mijn leven zijn tevens de ervaringen geweest die mij het meeste hebben geleerd en die me hebben gebracht tot waar ik nu ben. En waarom zouden we verwachten dat alles altijd alleen maar leuk is? Behalve onrealistisch is het ook nog on-wijs om op die manier te leven. Ons oordeel is wat ervoor zorgt dat we lijden onder dingen die niet leuk zijn. 

Dat neemt alleen niet weg dat het soms niet leuk ís. En dat je daar dan verdrietig om mag zijn, of boos. Dat je mag verwerken en dat je over dingen mag praten. 

Voor mijzelf geldt alleen wel dat ik probeer de lessen, de positiviteit die er altijd weer uit voortkomt, mee te nemen en niet de pijn. 

Maar goed. Geschiedenis. 

Ik was een zeer gevoelig en intuïtief kind. Ook was ik erg slim. Zo slim, dat ik op tweeënhalf jarige leeftijd al kon lezen en schrijven. Dat ik toen ik net vijf was naar groep drie ging en op mijn negende naar het VWO. 

Dus werd ik verschrikkelijk gepest. Van het moment dat ik de basisschool binnenstapte tot het moment dat ik de middelbare school verliet en naar het conservatorium ging om zang te studeren. 

Ik had een hoop in te halen, ik was ontzettend beschadigd.

Eind 2000 ging het fysiek nogal mis. Plotseling was ik altijd misselijk, had ik helemaal geen energie meer en viel ik steeds in epileptisch-achtige aanvallen op de grond. Er werden allerlei voedselallergieën geconstateerd en ik kon bijna niets meer eten. 

Ik was er erg slecht in om eerlijk te zijn over wat er met me aan de hand was en hield me zoveel mogelijk groot, ook kon ik niet goed om hulp vragen. Dus er was niet veel begrip. 

Ik heb het voor elkaar gekregen toch af te studeren. 

Van de medische wetenschap kreeg ik het etiketje “M.E.”. Zelf heb ik nooit zoveel met dat etiket gehad, omdat ik me niet graag wil identificeren met een ziekte. 

Ik bleek afltijd zoeken naar antwoorden, artsen en alternatieve therapeuten die konden helpen en beetje bij beetje ging het beter. 

In 2008 werd ik zwanger van een geweldige dochter. Ik heb er heel wat voor moeten doormaken want ik was 8 maanden zo ziek dat ik amper kon zitten en opgesloten zat in mijn huis. Ook hield ik er bekkeninstabiliteit aan over, die nu nog steeds niet helemaal over is. Maar mijn dochter is geweldig. Zij is het beste wat mij ooit is overkomen! Ze leert me elke dag dingen over mijzelf. Ze houdt me een spiegel voor, en vice versa. Samen zijn we een geweldig team!

Ik ben nog steeds niet helemaal beter maar ik ben een heel eind. In acceptatie met wat mijn lijf kan en in acceptatie met wat “is”. Samtosha noemen ze dat in de yoga. Het is wat het is, en zoals het is is het goed.

In dit hele proces ben ik heel veel gegroeid en veranderd. Zo heb ik een enorme passie voor gezond (biologisch) eten ontwikkeld, maak ik veel dingen zelf zoals zeep en wasmiddel en ben ik sterk genoeg geworden om in mijn eigen kracht te staan, waarlijk gelukkig te zijn, aan mezelf te bouwen maar ook om anderen te ondersteunen op hun unieke pad, onder andere door middel van energiewerk. Ik ben ongelooflijk dankbaar voor dit leven, dit pad. Want dit is wie en wat ík ben!