Muziek bij de Jumbo?

 Af en toe zit er in het centrum van Alkmaar een man met een viool. Hij ziet eruit alsof hij ergens uit het midden-Oosten vandaan komt, hij spreekt geen Nederlands en speelt vriendelijk glimlachend wat melancholische melodieën op een zeer aftandse viool.
Ik hou van onversterkte straatmuzikanten, zolang ze enigszins kunnen spelen. Ze maken de omgeving gezellig, ze voegen een kwaliteit, een saamhorigheid en sfeer toe aan het geheel. Ik geef ze dan ook vrijwel altijd geld. 

Vorige week liepen we langs de Jumbo in het centrum, en daar was de man met de viool weer. Hij zat op een klein vouwkrukje en speelde een melodie die ik goed ken: Hevenu Shalom Alechem, een vredeswens die ik ongeveer vijfduizend keer heb gedirigeerd in de tijd dat ik kinder-en jongerenkoren dirigeerde. Ik gaf hem wat geld en we liepen door. Zachtjes, zodat alleen Ben me kon horen, zong ik mee. 

Hevenu shalom alechem, hevenu shalom alechem...

Plots zag ik een wat oudere vrouw die even verderop bij haar fiets stond met haar man. Ze had me duidelijk gehoord en normaal is dat mijn teken om mijn mond te houden, maar ze glimlachte blij. Ze kende het, dat zag ik direct. Ik schatte in dat ze vast een koorlid ergens was, wellicht in een kerk. Dus ik zong door. 

Hevenu shalom alechem...

Ze knikte met stralende ogen en plots zong ze met me mee.

Hevenu shalom, shalom, shalom alechem! 

Blij keek ze me aan en we hadden even een klein gesprekje. Haar man voegde toe hoe bijzonder hij dit vond.

En even he, hoe tof is dat? Muziek verbindt, altijd weer, op elk niveau. Zonder muziek had ik niet even met haar gepraat, en was haar dag niet even beter geworden. 

Ik word daar dus heel gelukkig van.