Muggen in de kamer

Het is avond en Ben en ik zitten in de woonkamer te lezen. Het schemert al een beetje buiten, en Sophie is net weltrusten gekust. Dan klinkt een zachte, melodieuze stem van boven:
"Mozzie!"
Lieve Ben staat op en sjokt naar boven om het probleem op te lossen. Dit kan wel even duren, weet ik uit ervaring. Maar nog geen vijf seconden later hoor ik weer voetstappen op de trap. Verbaasd kijk ik op. 
Ben loopt binnen en strekt zijn hand uit. Op zijn vinger een dode mug. 
"This is Flatso." zegt hij. "The world's least stealthy mozzie."

Ik schiet uiteraard in de lach, terwijl hij naar het notitieblokje achter de TV loopt. Een minuut later krijg ik een briefje in mijn handen gedrukt.

Just another day in the Hillier household...

Humor in de HEMA

 Ik heb nog even tijd voordat de leerling komt dus ik loop gauw nog even naar de Mare. Ik moet een pakketje wegbrengen voor Vinted, ik moet zilvervliesrijst, kaneel en fruit halen en ik moet bij de HEMA nieuwe kledinghangers. Vraag me maar niet waarom ;-)

Ik loop in de winkel doelgericht naar waar de hangers leven maar voordat ik daar aankom zie ik ze al op een onverwachte plaats: ze hangen vandaag op een aparte stelling en blijken in de aanbieding. Result! 
Twee pakken hangers, één meer dan ik van plan was (zie hier waarom aanbiedingen werken ;-)) worden schielijk naar de kassa gedragen en daar leg ik ze neer. De jongen achter de kassa wenst me goedemorgen en scant dan de hangers. 
"Heeft u alles kunnen vinden?" vraagt hij. 
"Zeker! Zelfs heel makkelijk, want ze hingen vlakbij."
"Mooi." zegt hij. Met een grijns pakt hij een van de pakken hangers op en wiebelt die heen en weer. "En... als u nou niet alles had kunnen vinden, kon u nog even in de winkel rondhangen."

Ik lach hartelijk met hem mee en echt he, hier hou ik zo van. Het kost niks om er een beetje lol in te hebben, toch? Hij een glimlach, ik een glimlach en zo maken we de wereld weer een klein beetje gezelliger. 
Ik loop naar buiten, in elke hand een pak hangers, die natuurlijk niet in de rugzak passen. Het miezert een beetje maar ik glimlach nog altijd. 

Wat heb ik nou aan mijn kont hangen?!

Dit blogje is er eentje in de catagorie: lekker belangrijk, maar wel vermakelijk.
Zoals ik laatst al vertelde: ik draag al jaren en jaren altijd jurkjes. Hooguit thuis draag ik een yogabroek en fleecetrui, maar in het openbaar nooit iets anders dan jurkjes. Maar... er is het een en ander veranderd in mij de afgelopen twee jaar en tja, het kon natuurlijk eigenlijk niet uitblijven, he? Het begon ermee dat ik laatst een broekpak aantrok in een winkel. Hij stond superleuk maar lag nogal buiten mijn budget. Toen vond ik er eentje op Vinted en een poosje later liep ik dus in een jumpsuit door de stad. 
Een bizarre ervaring want wie weet er verder, behalve de mensen waarmee je bent, dat het de eerste keer is dat je een (soort) broek aan hebt in meer dan een decade?

En natuurlijk ging het van daaruit verder. Van verschillende kanten kwamen jeans mijn kant op, om eens te passen, en joh, het staat zo leuk, probeer het eens...
Kijk. Ik ga geen spijkerbroekendraagster worden, denk ik. Ik voel me er nogal opgesloten in en ik hou van de soepelheid en prettigheid van mijn jurkjes. Maar zo kwam het dus wel dat ik vorige week in een spijkerbroek door de stad liep. 
Ja, echt. 
En er is nog bewijs van ook: 

Het t shirt is van Sophie: zelf heb ik nog geen shirts die me passen ;-). De riem hebben we gauw even op de markt gekocht want in alle eerlijkheid is de broek zeker een maat te groot zodat ik me íets minder opgesloten voel.

Het was een bijzonder iets waar ik echt wel van genoten heb, vooral door het haast stiekeme incognito gevoel dat iedereen het heel normaal vindt wat ik aan heb behalve ikzelf. Maar thuis trok ik hem toch gauw uit en een lekker soepel jurkje aan. Haha.
In conclusie: een gewoonte zal het denk ik niet worden maar toch was het leuk. En wie weet? Doe ik af en toe voor de leuk een broek aan, zoals de meeste vrouwen juist andersom voor bijzondere gelegenheden een jurkje aandoen?