Effe niet zo lekker in de wedstrijd

Zit ik. En dan twijfel ik dus he, wil ik dit wel delen? Ik schrijf ten slotte niet anoniem. Maar... als ik iets wil delen met mensen, wellicht zelfs iets betekenen voor mensen dan hoort dit er ook bij.
Ongenaakbaar zijn is niet het doel, uiteindelijk, want wie heeft daar wat aan?

Gisteren was sowieso een intensieve dag, zoals er de laatste tijd vele intensieve dagen zijn waarbij veel verbouwd/hersteld wordt aan ons huis. Gisterenochtend vroeg kwam de voeger wat voegen herstellen en de gevel opnieuw impregneren. Heel veel herrie, natuurlijk, en dus hadden we afgesproken dat Ben thuis zijn zolder zou opruimen (want op dinsdag komen mannen voor het dak dus alle "zooi" moet weg) en Sophie en ik met mijn moeder naar Haarlem zouden gaan. 

Ik trok een leuk jurkje aan. Ik word blij, heel blij van jurkjes en ik word er ook heel blij van dat ik me nu góed voel in de jurkjes. Maar daarbij ligt wel perfectionisme op de loer. 
We kwamen aan in Haarlem en ik zag al snel in winkelruiten dat je kon zien waar de rand van mijn ondergoed zat. 
Kijk. Ik ben vijfenveertig kilo afgevallen. Die huid is niet zo strak als 'ie was, en vooral niet zo strak als ik graag zou willen dat 'ie zou zijn.
Laatst zag ik een YouTube video van iemand die nog veel meer was afgevallen dan ik en werkelijk overal los vel had. Die zei daarover:
"I accept that it's there. But I don't have to like that it's there."
Nou, op goeie dagen sta ik er, met mijn light-versie, ook zo in. 
Op slechte dagen zoals gisteren probeer ik aan ondergoed te sjorren, maar blijf het zien in elke winkelruit. Besluit al half om dit blijkbaar te soepele aansluitende jurkje dan maar te verkopen. Of moet ik soms toch aan de shapewear? Lijkt me met mijn aversie voor strakke kleding echt de hel, ook al heb ik het nooit geprobeerd. 

Mijn moeder, die naast me liep, snapte werkelijk niet waar ik het over had. Sophie ook niet. Lieve vriendin F zei op whatsapp dat werkelijk alle vrouwen die in haar winkel komen dit hebben dus waar zeur je over?

Ze hebben allemaal gelijk. En toch. En toch. En toch.
En weet je? Ik stoor me dan dus ontzettend aan mezelf. Want mág het misschien? Mag je zien aan mijn lijf dat het een geschiedenis heeft? En mag ik dat dan liefdevol accepteren? Waar hebben we het hier nou helemaal over? Hoe oppervlakkig, niets hiervan is van levensbelang, veel liever hou ik me bezig met dingen die er écht toe doen.

Vandaag heb ik overigens hetzelfde model jurkje aan in een andere kleur. Gewoon, omdat ik niet wil weglopen. Niet wil buigen voor een onhaalbaar ideaal in mijn eigen hoofd, van mijn eigen ego. En met een korte legging aan is het "probleem" redelijk opgelost. Ik ga het jurkje van gisteren voor nu dan ook nog niet verkopen want hij is wel echt leuk en de kleur is geweldig:

Later die dag, in het bos

Liever werk ik aan mezelf en aan oprechte acceptatie van mezelf, dan dat ik me vanaf nu alleen nog hul in A-lijn jurkjes. Zoals lieve vriendin J altijd zegt over mijn bovenarmen waarvan ik ook vind dat er vel over is: áls mensen al zouden zien dat daar wat vel zit en ze zóuden er al over nadenken denken ze alleen maar: goh, die is vast veel afgevallen. 

En ze heeft een punt. Denk ik. 

En dan mag die acceptatie misschien wel niet alleen voor het jurkje an sich gelden, maar vooral ook voor de worsteling die ik, ook alleen maar een mens, soms kan ervaren.