Als je man je een hersenschudding bezorgt ;-)

 Okee, deze titel was natuurlijk pure clickbait hoewel niet per sé onwaar. Maar goed, hier dan maar gewoon het verhaal! 

Wij hebben al honderd jaar onze prachtige le Creusetpannen op de koelkast staan. Ze staan daar prima, uit de weg, en het staat ook nog eens mooi. 
Gisteravond trok ik de koelkast open, en er viel pardoes een pan op mijn hoofd. 

Oeps. 

Blijkbaar was hij na het afwassen net niet helemaal goed teruggezet. Het was even flink schrikken en ik ging ook best even uit mijn spreekwoordelijke plaat, en toen was het inventariseren. Okee. Ik ben niet 'out' gegaan. Ik heb geen geheugenverlies. Ik ben wel misselijk. Mijn hoofd doet (gek he, heb je wel eens zo'n pan getild?) wel enorm zeer. 
Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat ik wel gewoon kon gaan slapen. Nou, dat 'gewoon' lukte niet helemaal, ik schrok steeds misselijk en met bonzend hart wakker, maar toen het ochtend werd leefde ik nog, dus ik noem dat een succes. 

Vanmorgen belde ik toch maar even de huisarts. Een bijzonder onbehulpzame assistente vertelde me dat ik wel het kon aankijken, en toen ik vroeg of ik mocht bewegen, wandelen, fietsen, sprak ze:
"op geleide van de klachten."

Ja. Daar kan ik dus precies helemaal niks mee. 

Maar er was een geluk bij een ongeluk. Toen ik namelijk vanmorgen na de huisarts de fysio belde, om aan te geven dat het waarschijnlijk niet zo nuttig was dat ik zou komen, bleek dat fysiotherapeut L toevallig de hersenletselspecialist van de praktijk is. Ik mocht dus toch komen en mijn moeder was zo lief om mee te gaan. 

L bleek (het was de eerste keer dat ik hem ontmoette) een kundige man. Hij deed allerlei tests om te checken of alles het nog deed.
Alles deed het nog. Godzijdank. 
De conclusie van L: lichte hersenschudding. Ja, ik mag bewegen, graag zelfs, maar tot vijf procent vóór de grens (wat natuurlijk echt mijn grootste hobby is, dat moge duidelijk zijn ;-)) Waarschijnlijk gaat het binnen de komende weken beter. Ik hoop stiekum op nog wat sneller dan een paar weken, goed? 

Overigens hebben we natuurlijk ook nog humor toegevoegd aan de situatie, want hoe lang kennen jullie me nu? L pakte op een gegeven moment een grote stemvork en zette die op mijn schedel. 
"Wat hoor je?" vroeg hij. 
"Een A, klein octaaf." antwoordde ik. En voegde direct lachend toe: "Dat is waarschijnlijk niet het meest gegeven antwoord?"

De gele schuldige

Het gaat intussen alleszins redelijk met me, gezien het feit dat, zoals vriendin J treffend sprak, ik zomaar een pan op mijn pan had. Ik kan bijvoorbeeld best even gauw dit verhaal typen en zolang ik alles rustig aan doe functioneer ik heel behoorlijk. Ik blijf wel steeds misselijk, dat is een beetje jammer, en mijn hoofd is wattig, wat traag en natuurlijk pijnlijk. Maar hee... dit had ook heel anders kunnen aflopen! 

Hopelijk gaat het snel weer helemaal prima en kunnen we later nog eens glimlachen over de keer dat Ben me een hersenschudding gaf!