jubeldejubel

 Okee, na de emotie van de vorige blog dan nu wel tijd voor leuks, niet? Daarom hierbij gewoon even wat leuke wat-er-gebeurt-als-je-veel-afvalt anekdotes van deze week.

1) Er kwam een blazer binnen van Vinted. Ja, ik weet het, ik heb echt een Vintedprobleem, maar goed, ik had dan ook een hele nieuwe garderobe nodig, dat telt ergens voor, toch? Ben pakte het pakje uit en hield de blazer omhoog.
"Oh. Um." bromde hij. "Are you going to fit this? It looks really small."
Nou moet je weten dat Ben mijn grootste steun is, hé. Hij vond me mooi zoals ik was en zoals ik nu ben. Het maakt hem oprecht geen bal uit of ik dik ben of dun behalve dan natuurlijk dat hij heel blij voor me is dat ik me zo goed voel. Hij zei het dan ook uit oprechte twijfel. 
Ik pakte het jasje en trok het aan. 
Het paste alsof het voor me gemaakt is. 

2) Ik kocht twee bikini's en sorry, die foto deel ik niet in het openbaar maar ik stuurde ze naar mijn moeder en een paar goede vriendinnen met de vraag: "kan ik zo gezien worden?"
Iedereen reageerde van ja, maar mijn moeder zei iets wat zó binnenkwam.
"Oh mijn lieve schat wat een domme vraag, je ziet er geweldig uit, je ziet niet dat er bijna 40 kg weg is zo mooi is je vel hersteld"
Iets in mij stopte even. Wacht. Even. BIJNA 40 KG?! Oh ja! 37 kg is inderdaad bijna 40. Dat voelde in ene als zó veel! 

3) Ik ging met lieve vriendin en duopartner J naar de Lien en Giel winkel in Haarlem. Het (ethische jurkjes) merk houdt op, wat wij heel jammer vinden, en hield een clearing sale. Laatste kans om allerlei enkele jurkjes uit oude collecties nog op te kop te tikken met veel korting.
Nou was het wachten in de rij en dan in de winkel zoeken sowieso een ervaring an sich, maar dat ik gewoon alle jurkjes maat S kon pakken en daarvan ook nog wist (je kon niet passen) dat ze me zouden passen was echt erg tof. 

Ja, met nat haar en met zonder bril en zo want na zo'n chaotische winkel met vier miljoen prikkels wil ik thuis graag even douchen, zeg maar ;-)

4) Gisterenavond zat ik opgevouwen in mijn stoel en mijn hand wreef zonder nadenken over de achterkant van mijn bovenbeen. 
Wacht.
Stop even.

Hold the presses.
Hier zat een bult van vet*. Echt, ik weet het heel zeker, aan beide kanten, al jaren. Waar is de bult gebleven? Ik voelde nog maar eens, maar hij is echt weg, op. Verdwenen. Been is gewoon been. 

5) De altijd al enorm aardige meneer van de opticiën is duidelijk onder de indruk van de transformatie. Eerst heeft hij me opgenomen met grote ogen en zich afgevraagd of ik het echt wel ben. Intussen vertelt hij dat hij zelf ooit18 kilo afviel door minder broodjes bal te eten en over zijn maat, die veel is afgevallen met een televisieprogramma. Ik hou van dit soort gesprekken want je merkt hoezeer het leeft bij mensen en ik hou ervan om oprecht met mensen te verbinden. Hij kijkt met glimmende ogen Ben aan en stelt voor dat die het ook wel erg leuk zal vinden, zo'n andere vrouw. 
Zoals al gezegd kan het Ben wat dat betreft geen broodje bal schelen, gelukkig, maar toch reageert die gepast enthousiast <3. 

De aardige meneer kijkt me nog maar eens recht aan en zegt:
"Je ziet er heel goed uit!"

6) Vroeger was ik kind aan huis bij de wolwinkel maar nu was ik er om allerlei redenen al een poos niet geweest. De mevrouw, die me goed kent, valt zo ongeveer van haar stoel zodra we binnenlopen. 
"Wacht, waar is de rest van jou gebleven?" Een leuk gesprek volgt. 
En sorry hoor, maar this shit never gets old ;-)

*Voor mensen die denken dat vet zich keurig netjes in egale laagjes over je lichaam verspreidt: think again. Is nie zo ;-)