Overgewicht en schuldgevoel

Wauw, wat een bijzondere reacties krijg ik op deze blogs, zowel op Facebook als persoonlijk. Blijkbaar raakt het aan iets voor vele mensen en hoe mooi is dat, dat je dat dan kunt delen? In de afgelopen tijd heb ik een aantal enorme eye-openers mogen meemaken. En omdat we nou toch zo aan het delen zijn, gooi ik ze gewoon de ether in. 

Eye-opener één gebeurde al toen ik net thuis was uit het ziekenhuis. Ik had, toen ik naar de eerste hulp werd gestuurd, al een hele dag niet gegeten. Eenmaal daar mócht ik ook niet meer eten, ook niet een klein hapje rijstwafel of een slokje appelsap, omdat ze niet wisten of ik geopereerd moest worden. 
Hoewel ik absoluut geen eetlust had vond ik dat toch bijzonder onplezierig. 
Thuis heb ik hier veel over nagedacht en vooral gereflecteerd en gevoeld en toen begreep ik wat erachter zat. 
Als ik honger had, ervaarde ik daar schuld over. 
Honger is slecht. Je hoort niet te willen eten. Willen eten is zwak. 

Ik zal niet uitweiden over het waarom, zo hier in het openbaar, maar door bepaalde dingen uit mijn jeugd is dit zo gegroeid. En nog meer gegroeid doordat ik overgewicht kreeg. Overgewicht is in onze maatschappij nogal beschimpt, toch? Een teken van zwakte, van gebrek aan wilskracht. 
Dit alles ben ik, eenmaal thuis herstellende, in mezelf aangegaan. Want hee, dat werkt uiteindelijk het beste, niet? In gesprek gaan met dat stukje in mij dat zich zo voelde. Het monster verslaan, wat uiteindelijk geen monster is maar een bang, klein stukje Anke. Ik hoef niet bang te zijn voor honger maar me er ook niet voor te schamen. 

De tweede eye-opener ligt in het verlengde hiervan. Namelijk...
Als ik eigenlijk van binnen vind dat ik niet zou moeten eten/dat niet nodig zou moeten hebben...
Hoe moet ik het eten dan verteren? 

Nou, die moest echt even landen, hoor. Wauw. Dit inzicht verandert alles. Het verandert hoe ik kijk naar voedselallergieën en intoleranties. Naar buikpijn. Met open mond keek ik naar de jaren die achter me liggen en dacht: zo dan! 

En nu vraag ik me dus af he: bij hoeveel mensen geldt dit? Voor hoeveel van jullie liggen er beschimpingen, opmerkingen, narigheden aan dit alles ten grondslag? En wat betekent dat voor je spijsvertering?