Body positivity

 Zachtjes remt hij en stapt haast verlegen half van zijn fiets, achter mij op de stoep.
Ik ben zwaar beladen met een volle rugzak met boodschappen en nog twee nettasjes in mijn handen. Hij is een grote man, eind twintig schat ik, dik ingepakt tegen de kou.
"Mevrouw?" vraagt hij zacht. Ik draai me om en kijk hem aan.
Wat wil hij? Wil hij de weg vragen? Of is hier een ander motief?
"Ik moet even iets kwijt." zegt hij dan, en aarzelt even.
"Okee?" antwoord ik.

"Dit moet je niet verkeerd opvatten... maar ik wilde even zeggen dat je echt een heel mooi figuur hebt."
Ik zeg niets, maar de verbazing over deze plotselinge ontboezeming zal vast op mijn gezicht te lezen zijn.
"Het figuur dat ik wil." voegt hij toe in dezelfde zachte stem, en ik hoor dat het uit z'n tenen komt.
"Dank je wel." zeg ik maar. Wat moet ik anders zeggen? Ik glimlach naar hem en ik loop door, terwijl hij weer op de fiets stapt. 

Het is grappig, want in alle eerlijkheid en alle body positivity die ik over Sophie uitstort ten spijt, vind ik het zelf nogal lastig om dat zo te zien. Altijd al, eigenlijk. Als te dikke tiener, als slanke twintiger, en al helemaal na Sophie, toen mijn lijf zomaar besloot dat het een goed idee was om veel aan te komen.
Dit is dan ook wat ervoor zorgt dat, als ik een paar minuten later de voordeur binnenstap en aan Ben dit verhaal vertel, hij direct reageert met iets als:
"Okee, ga je het dan nu eindelijk geloven?"

Hoeveel vrouwen ken ik eigenlijk, die zich simpelweg lekker in hun vel voelen en echt blij zijn met hoe ze eruit zien? 

Deze jongen was oprecht en lief, en hij zette me aan het denken. En hoewel ik nog altijd een stuk liever heb dat mensen me aantrekkelijk vinden om wat zich aan de bínnenkant bevindt, is dat toch waardevol.